woensdag, december 30, 2009
Kerstmis
Toen het laatste chocolaatje uit de advent kalender op was, was het eindelijk kerstmis. Dit jaar vierden we het bij de ouders van Adam. Jasper had wel tien keer gevraagd of de kerstman dan wel wist dat we daar waren. En ja, hij wist het echt. Hij was 's nachts gekomen, had zijn mince pie opgegeten en zijn glaasje sherry gedronken en had sokken en kussenslopen vol kadootjes achtergelaten. Jasper had zijn skateboard gekregen, en Olive nieuwe viltstiften en een kliederboek. De hele dag waren ze de liefste kinderen van de hele wereld. Allebei dolgelukkig. Ze speelden samen met het fornuisje dat ik voor ze gemaakt had en bakten koekjes van de nieuwe lego in het oventje. Ik had toch nog Jasper's buikgriep gekregen en had kerstavond de hele avond overgegeven. Eerste kerstdag stond ik nog wat wankel op mijn benen. Ik moest niet aan eten denken, maar het was wel een perfecte dag, gewoon samen. Wat vind je van kerst, vroeg ik Jasper 's middags. Hij antwoorde: I thought it would be good mum, but it was even gooder. Amen!
zondag, december 20, 2009
Tijd
Veel verhalen maar niet genoeg tijd. Het is alweer bijna kerst. Jaspers vakantie begon een dag eerder want de school was vrijdag dicht door een dik pak sneeuw. Al de hele week was er gefeest (christmas party in de klas), gegeten (christmas lunch op school) en gezongen (drie geweldige kerst concerten. Jasper zong uit volle borst mee en Olive danste bovenop een stoel en klapte in haar handjes voor haar grote broer). De kerstman was op school geweest (en hij wist Jaspers naam! He knows me mum, he knows me!!) en alle kinderen hadden lekkers gekregen en een kadootje. Ook kwamen er iedere dag nieuwe kunstwerken mee naar huis. Een rendier van karton een kerstman van stof die Jasper zelf in elkaar genaaid had. Een zelf geschilderde kerstkaart met zelf geschreven tekst. Een zelf geknutseld doosje met een kerstboom. Het hield niet meer op. De week daarvoor waren Olive en ik samen naar Nederland. Daar vierden we met opa en coco het feest der feesten (Opa 65, Coco nog geen 60 maar wel bijna, een 1 april huwelijk, heel veel jaren samen en veel liefde en geluk) en hadden we heel veel meisjes tijd met mijn vriendinnen in Amsterdam. Het was zo leuk. Jasper was het daar helemaal niet mee eens. Hij vond het weliswaar reuze interessant dat de jongens in Engeland zouden blijven en dat de meisjes naar Nederland zouden gaan, maar toen we echt weg waren, vond hij het helemaal niks. Mam, je mag het nooit meer doen, zei hij stellig toen we weer thuis waren. En verder? Verder hebben de kinderen een nieuwe speelkamer gekregen. Eindelijk alle bakken met lego en houten trein naar boven en een spiksplinter nieuw stapelbed. Het is de leukste kamer van het huis geworden en Olive vindt haar nieuwe bed helemaal geweldig. Ik wilde wel een klein traantje laten toen Adam het spijlenbedje na vier jaar uit elkaar schroefde, maar daar was eigenlijk geen tijd voor. Jasper werd gisteren ziek en moest de hele dag overgeven, zelfs het kleinste slokje water kwam er weer uit. Gelukkig kunnen kinderen ook weer zo beter zijn. Na een nacht goed slapen, werd hij vanmorgen om half 6 wakker met grote honger. Wat zou je lusten lieverd? Hij moest er even over denken en zei toen: Pasta! Pasta met tomatensaus.
woensdag, december 09, 2009
maandag, december 07, 2009
Pupke
Het is bekend: Jasper heeft aap en Olive heeft pupke. En toen raakten we pupke kwijt. Het was al eens eerder gebeurd, maar toen hadden we bij de Boots nog een bijna hetzelfde pupke kunnen kopen. Nu was het tijd om Olive in bed te leggen en realiseerde ik me ineens dat pupke niet met ons mee terug gekomen was uit Brighton die ochtend. Ik had haar wel tien keer opgeraapt, in winkels, op straat, maar ze was toch echt zoek. Ze is weg, zei ik tegen Olive. Car, zei mijn meisje. Dus ging ik nog maar een keer kijken. Nee, ze is echt weg, zei ik nog een keer. Olive pruilde haar lipje en zette het op een huilen, met heel veel gevoel voor drama hield ze haar kleine handjes omhoog en snikte: where it gone? where it gone? Pup was pleiten en Olive ging niet slapen. Jasper bood aan dat Olive dan zijn aap mocht hebben, dat was lief maar aap is van Jasper. Adam was die middag onverwachts vroeg thuis en dus zette ik Olive snel in de auto en reed naar Eastbourne waar de grote Boots is. Ja ze wisten wel wat ik bedoelde, maar dat lapje hadden ze niet meer in de collectie. Snel verder naar de Mothercare, daar hadden ze ook allerlei lapjes met dierenkopjes, had ik al eens gezien. En ja hoor, er waren wel tien soorten. Ik hield er een omhoog naar Olive. Is dat een pupke? Nee, schudde Olive met haar hoofdje. Deze dan? Of deze? Ze wilde ze wel even vasthouden, maar ze hield vol, het waren geen pupkes. Toen vond ik tussen alle lapjes, een lapje met een wit berenkopje, net zoals het echte pupke. Het was wel een beetje een fancy lapje. Met motief en allerlei labeltjes aan het randje, het was ook niet zo zacht maar het had wel echt het kupke van pupke. Ik hield hem omhoog. Jaaaaaa, riep Olive en strekte haar armpjes uit. Jah, jah, jah. Is het een pupke vroeg ik? Jaaaah. Olive moest nog één keer huilen, toen ze haar nieuwe lapje los moest laten om even snel af te rekenen. Daarna was het helemaal goed. Thuisgekomen rende ze naar papa en liet trots het nieuwe pupke zien. Yep, zei Adam opgelucht, that's pupke. Ze heeft alleen een beetje een make over gehad.
maandag, november 23, 2009
vrijdag, november 20, 2009
Broer & Zus
Jasper en Olive zijn de liefste broer en zus van de hele wereld. Vind ik. Olive, die haar uiterste best doet om te praten (Mama? Wa ja la ja wa ja wa ja drink? Wil je wat drinken Olive? Jah...), noemt haar broer tegenwoordig Lala. Jasper vond het eerst niet kunnen want hij heeft een vriendinnetje op school dat Isla heet en hij noemt haar altijd Lala. Maar inmiddels vindt hij het helemaal goed en roept meteen: dat ben ik, dat ben ik, ze bedoelt mij. Als Jasper op school is dan vraagt Olive de hele tijd: Lala? Lala? Lala? School? Ja Jasper is op school. Het is altijd feest als hij weer thuis is. Dan wordt er een hut gebouwd of (nieuw!) een nest. Soms eten Jasper en Olive 's avonds samen omdat Adam later thuis is. Dan ga ik er bij zitten, totdat Olive niet meer wilt eten en dan zegt Jasper: go mum go, I will do it. Dan klimt hij bovenop de tafel en pakt Olive's lepel en tankt er nog wat in. Good girl, zegt hij na ieder hapje tegen zijn kleine zusje. Vanavond lepelde Jasper nog zeker tien happen bij Olive naar binnen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. Wa la ja wa la wa la wa, kletste Olive met volle mond. Jasper zei: Mam, hoorde je dat?? Olive zei I love you tegen me. En dat zou zo maar kunnen.
dinsdag, november 17, 2009
maandag, november 16, 2009
Eten
We doen met Olive twee stapjes naar voren en dan weer eentje terug. Eten ging zo goed, Olive groeide en groeide en dat deden haar snijtandjes ook. Dat deed pijn en Olive hield haar mond ineens weer dicht, of nam met moeite de bekende drie hapjes. Adam en ik gingen ons niet gek laten maken, maar dat werden we natuurlijk toch na een dag of tien. Inmiddels gaat het weer redelijk en Olive heeft zelfs al een paar nachten goed geslapen. Maar het verschil tussen Jasper en Olive aan tafel is wel heel erg groot. Jasper eet grote mensen borden vol met grote mensen eten. This is so yummy mum, zegt hij stralend als hij een eerste hap van zijn indiase curry heeft genomen. Jasper kan je nog steeds blij maken met een wortel. Of een appel. Chips, koekjes en snoep zitten nauwelijks in zijn systeem. Soms vindt hij het wel spannend, alsof hij weet dat hij dat eigenlijk wel lekker zou moeten vinden. En doet vervolgens drie dagen met een klein doosje smarties. Olive heeft het juist wel op alles wat zoet en zout is. In ons overgezonde huishouden, waar iedere week een grote doos met groenten wordt bezorgd, vers van de biologische boerderij, eet Olive het liefst vissticks, worstjes en graag een beetje rode saus of witte, en zuivelvrije chocolade koekjes. Een hele tijd vonden wij het wel okee. Ze at zo slecht, dan zat er in ieder geval iets in dat kleine lijfje. Maar nu is het toch echt tijd om Olive ook te leren om goed en gezond te eten. Met een beetje hulp van Jasper moet dat toch lukken.
ps. Omdat het bloggen zo leuk is en omdat ik ook meer ben dan alleen de mama van Jasper en Olive, ben ik een nieuwe weblog begonnen: Life of On.
ps. Omdat het bloggen zo leuk is en omdat ik ook meer ben dan alleen de mama van Jasper en Olive, ben ik een nieuwe weblog begonnen: Life of On.
vrijdag, november 13, 2009
zondag, november 08, 2009
Druk
Afgelopen zomer, toen de creche voor Jasper afgelopen was, stopte ik ook even met werken. Even full time moederen leek me wel wat. Als Jasper naar school zou gaan, zou ik Olive ook weer een paar ochtenden naar de creche doen en weer aan de slag gaan. Had ik zo bedacht. Maar toen Jasper op school begon, moest ik er niet aan denken. Het ging net goed met Olive. Na anderhalf jaar niet eten en slecht slapen. Ik wilde helemaal niet van haar af, ik wilde haar dicht bij me hebben en heel goed voor haar zorgen. Bovendien wist ik ook niet hoe ik het allemaal zou moeten doen. Jasper gaat tot de kerst alleen de ochtenden naar school. Als ik alleen de ochtenden zou werken dan zou het een hoop gedoe zijn om eerst Olive weg te brengen, dan Jasper, dan Olive weer ophalen en Jasper weer ophalen. Dus ik besloot om het werk nog maar wat langer even te laten. Als Olive twee is dan kan ze naar een playgroup in de buurt, veel handiger en ook veel goedkoper en Jasper is dan tot 3 uur op school. Inmiddels had ik wel een nieuwe opdracht binnen gehaald: vier keer per jaar een tijdschrift maken voor de Ethical Food Council. Maar dat zou ik wel kunnen regelen met Adam en oma's. Het eerste blad moest afgelopen week gemaakt worden en laat dat nou net de week zijn dat Adam op Tenerife is voor zijn werk. Gelukkig kon mijn moeder een week komen om te helpen. Maar toen viel mama op zondagavond over een tros druiven (slapstick) en belde af. Help!! De moeder van Adam kon ook niet helpen, want die was zelf de hele week aan het werk. De moeder van Jasper's schoolvriendje Theo wist gelukkig wel raad. Zij zou Jasper twee of drie dagen mee naar huis nemen na school. En voor Olive wist ze een goeie en betaalbare childminder. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn moeder wist donderdagavond toch nog op het vliegtuig te stappen en stond me de rest van de dagen bij. En zo komt alles altijd goed. Het was wel een zware week. Olive werkte aan haar vier hoektandjes en heeft de hele week slecht geslapen, overdag wilde ze vooral heel veel vastgehouden worden en dicht bij mama blijven. Maar het werk is gedaan en Adam is weer bijna thuis. Ik heb de test doorstaan. Mag ik dan nu weer even full time moederen?
zaterdag, oktober 24, 2009
vrijdag, oktober 23, 2009
donderdag, oktober 22, 2009
Broer en Zus
Olive en ik zijn al de hele week snotverkouden. Vooral de nachten zijn dramatisch want Olive moet heel erg hoesten en vervolgens overgeven. Dat is goed want zo komt het slijm er uit, maar ook vermoeiend. Een paar dagen terug had ik het campingbedje naast ons bed gezet, zodat ik haar in ieder geval in de buurt had. We worstelden de nacht door, tot ik haar rond een uur of drie eindelijk stil en in slaap had. Toen hoorde ik de kleine belletjes die nachtelijk bezoek aankondigen (aan de deur hangt een dreamcatcher), het was Jasper. Hij kroop het grote bed in en ik liet hem maar. Adam sliep, Olive sliep, Jasper viel uiteindelijk weer in slaap en ik ook. Toen werd Olive weer wakker, hoestend en krijsend. Ik nam haar snel mee de kamer uit, misschien was het wel tijd om op te staan. Maar de klok zei half 6 en dat is echt te vroeg en dus ging ik weer terug naar het grote bed en hield haar in mijn armen aan het voeteneinde. Olive was stil en ik had goede hoop dat we allemaal nog een uurtje konden slapen, maar toen zag Olive Jasper liggen. Oh, zei ze zachtjes en kroop vliegensvlug naar hem toe. Net toen ik haar wilde grijpen, bang dat ze hem wakker zou maken, boog ze haar kleine hoofdje naar voren en gaf een klein kusje op zijn wang. En nog een. En nog een. Toen legde ze haar hoofdje op zijn schouder, deed haar oogjes dicht en viel in slaap. Ik zat nog steeds aan het voeteneinde en keek wel tien minuten hoe ze daar samen lagen. Broer en zus. En zo sliepen we nog bijna twee uur. Jasper en Olive zij aan zij, Adam er naast en ik opgerold aan het voeteneinde. 's Ochtends vertelde ik aan Jasper wat Olive had gedaan. Hij straalde er van en zei: ik wist het niet mam. Daarna zei hij: but we are friends, we are always friends. En toen was ik die zware nacht al weer vergeten.
woensdag, oktober 21, 2009
maandag, oktober 19, 2009
Hut
Jasper en Olive, die altijd samen spelen, hebben een nieuwe rage. Een hut. Iedere dag, of meerdere malen per dag moet er een hut gebouwd worden. Leuk spelletje, denk ik ook altijd in eerste instantie. En ze zijn er ook zo lekker zoet mee. We hebben verschillende lakens en dekbedovertrekken in de aanbieding. Jasper legt uit waar de hut moet en ik help met bouwen. Er zijn ook een aantal vaste hutten in huis. Van een versleten dekbed en een oud buggywiel heb ik een soort klamboe hut gemaakt die boven Jaspers bed hangt. Er hangen kerstlampjes in en het is er goed toeven. Er is ook een permanente hut in mijn werkkamer, onder het werkblad en naast de slaapbank. Jasper heeft m ingericht met allerlei kussens, dekens en knuffels. Maar de belangrijkste hut is altijd de dagelijkse hut, steeds weer op een andere plaats, met ander materiaal. Onder de tafel, dat is een makkelijke. Met een paar stoelen. Tussen de deur en de bank. In de tuin met de ladder van papa. In het bedje van Olive. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik zelf ben een beetje moe van het hutten-fenomeen. De hut zelf is okee, maar alles dat er vervolgens ingesleept wordt. Alle knuffelbeesten, kussens van de bank, vijftig verschillende boeken, twee dozen met lego... omgekieperd. En dan nog een random selection: pannen, schoenen, jassen, oude kranten etc. Jasper en Olive komen de hut soms een uur lang niet uit, omringd met puinhoop, dolgelukkig. Als ik aan het einde van de dag eindelijk het laken durf weg te trekken, denk ik altijd: dat doen we niet meer. Maar de volgende dag vraagt Jasper weer: mum, will you help with a hut? En dan roept Olive: huthuthuthuthut!!! En dan ben ik snel weer overgehaald.
zondag, oktober 11, 2009
Groot
Vrijdag waren Olive en ik naar de kinderarts. Het was zo'n goed nieuws. Sinds ons laatste bezoek, nog geen drie maanden geleden, is Olive dik een kilo aangekomen (voor die tijd haalde ze net 15 gram in een week) en 7 centimeter gegroeid! Ze is van helemaal onderin de curve (op het randje van ondergewicht) omhoog geschoten sinds ze op haar melkvrije dieet is. Haar buikje voelde zacht en de dokter hoorde geen slijm meer. Ze moet alleen wat extra ijzer slikken, kwam uit de bloedtest naar voren, voor een paar maanden. Maar terugkomen hoeft niet meer, alleen als we het idee hebben dat het niet goed met haar gaat. Well done, zei de aardigste dokter die ik ooit ontmoet heb, give me high five Olive. Hij hield zijn hand omhoog en Olive gaf er een flinke mep op. She is beautiful, zei hij, and very special. Olive bevestigde dat nog even. Voordat ze de deur uit stapte, draaide ze zich nog even om, blies een handkus en zei 'bye bye'. Zelfs Jasper was trots op zijn zusje. Toen we hem van school ophaalde, vroeg hij meteen: wat had de dokter gezegd tegen Olive? Ik vertelde hem dat ze het zo goed gedaan heeft en dat ze groot en sterk wordt. Well done Ojive, hoorde ik Jasper fluisteren op de achterbank, you are going to be big like me.
donderdag, oktober 08, 2009
Stil
Het is wat stil op de BabyUK want de camera is zoek sinds het drukke bruiloft weekend. Even geen foto's van blonde krulletjes in de herfstzon, en tomatensaus op schooltruien. Het leven gaat gewoon door, ook als dat niet digitaal wordt vastgelegd. Jasper doet het goed op school. Hij is dikke vriendjes met Theo, ook wit blond beetje lang haar en blauwe ogen. Op de vraag of hij verder nog vriendjes gemaakt had, antwoorde hij: mum, in this world, we are all friends. Goed antwoord, wijsneus. Olive went aan de ochtenden zonder grote broer. We lezen boekjes samen en bouwen torens met de blokken. Rond een uur of 11 gaat Olive naar bed en met een beetje geluk slaapt ze dan tot 1 uur. Dan is het twee hele uren stil in huis en zit ik met warme koffie en mijn schetsboek aan tafel. De middagen zijn druk en de vroege avonden vermoeiend. Jasper is uitgeput en worstelt zich iedere avond door het laatste uurtje van de dag heen. Ik ben nog altijd blij als ze allebei eindelijk slapen. Jasper in zijn nieuwe bedtent met kerstverlichting en Olive in het spijlenbedje er naast. Stil!
woensdag, september 30, 2009
Stem
Terwijl Jasper ineens dagelijks groter en wijzer wordt, met dank aan Mrs. Keith, groeit Olive ook rap de lucht in. Haar zomerjurkjes hangen nog maar net over haar billetjes. Ze is een echt meisje geworden, met haar goudblonde krullenpluis dat al bijna op haar schoudertjes hangt. Afgelopen weekend waren we naar de bruiloft van Adam's broer Toby. Daar liet Olive heel wat mensen zuchten. Ze had een oud rose fladderjurkje aan van satijn en en had zelf haar rose lunchtasje uitverkoren tot handbag. In de kerk ging Olive uit haar dak. Ze zong uit volle borst alle hymn's mee, al kende ze de teksten nog niet helemaal. Na ieder lied klapte Olive als enige in haar handjes en riep heel hard: jeeeeej! Ja Meisje Lief heeft helemaal haar stem gevonden. Oh ze kan zo kletsen en zegt alles tien, twintig keer na. Car, car, car, car, car, car, car, car. En dan moet ze lachen, het is écht een auto, car, car, car. Toen we vanochtend naar school liepen, stapte Adam in de auto om naar zijn werk te gaan. Hij toeterde nog even, tot groot enthousiasme van Jasper en Olive. Toen we Jasper op school hadden afgezet en weer naar huis liepen, zei Olive: Dada dada, work, beep beep, bye bye. Had papa getoeterd toen hij naar zijn werk ging? vroeg ik. Ja, ja, knikte Olive en zwaaide nog een keer naar niemand in het bijzonder en riep zo hard als ze kon: bye bye, bye bye.
zondag, september 20, 2009
School
Jasper heeft zijn eerste week op school en zijn eerste echte weekend er op zitten. Het ging zo goed. Die eerste dag liet ik een heel blij kind achter in zijn nieuwe klaslokaal. Niet bang, niet verlegen. Stralend blij en prachtig mooi in zijn nieuwe schooluniform. Ik huilde de hele weg naar huis. Ik was blij dat het zo goed gegaan was, trots op mijn grote kind, en verdrietig omdat zijn peuterjaren nu echt voorbij zijn. Maar de week ging zo goed. Alleen op woensdag had Jasp moeite met zijn schoollunch. Met dank aan Jamie Oliver krijgen alle kinderen gezonde en lekkere maaltijden op school voor een kleine bijdrage. Ik had samen met Jasp het menu doorgenomen en voor drie dagen lunch + toetje uitgekozen. Maar in de grote schoolhal met alle andere kinderen je dienblaadje halen, was toch vooral heel eng. Nee, dat wilde Jasper niet meer. Adam wist hem om te praten en donderdag kwam hij nog stralender thuis. Lunch was ook goed gegaan en hij had alles opgegeten. En zo kwamen we de week door. Iedere ochtend met zn allen ontbijten, schooluniform aan, Olive aankleden en in de buggy en dan met zn drietjes naar school lopen. Even samen spelen op het schoolplein. Lokaal in. Kus. Dag mam. We hebben er allemaal een goed gevoel over. Leuke school, leuke juf, leuke kinderen in de klas. Jasper zit vol met verhalen iedere dag en tovert iedere dag een nieuw boek uit zijn bookbag. Hij is al helemaal gewend, en ik ook bijna.
maandag, september 14, 2009
zondag, september 13, 2009
Bijna
Vandaag was de allerlaatste dag van onze hele lange zomervakantie. Morgen gaat Jasper voor de eerste keer naar school. Ik moet vanavond nog naamlabeltjes in zijn uniformpjes strijken, zodat hij met zijn eigen trui naar huis komt. Al de hele week hebben we kleine gesprekjes over school. Jasper keek er steeds stralend bij. I am exciting, zei hij met grote lach. Maar vandaag werd hij stiller en stiller. Wat gaan we morgen doen? vroeg hij wel tien keer. Hij wist zelf het antwoord wel: eerst ontbijten, dan schooluniform aan, dan naar school. Na het voorlezen vanavond, lagen Olive en ik nog even bij hem op bed. Jasper was stil. Alles goed vriend? vroeg ik, klaar om te slapen? Mum, zei Jasper met een klein stemmetje, I am scared, I am just a bit scared. Oh, ik was zo trots op hem, dat hij het kon zeggen, en ik wilde hem ook in mijn armen nemen en hem nooit meer los laten. Mijn kleine manneke. Ik legde hem uit dat dat heel begrijpelijk is. Dat we soms nieuwe dingen doen die heel spannend zijn maar ook een beetje eng. En ik vertelde ook dat de juf had gezegd dat ik zo lang bij hem mocht blijven als hij wilde. (Tot 12 uur? had ik haar gevraagd. Jaspers eerste schooldagen zijn om twaalf uur afgelopen, daarna mag hij ook blijven voor het lunch en speeluur.) Dus ik kan bijvoorbeeld blijven tot Ashleigh er ook is, stelde ik hem voor. Jaspers gezicht klaarde op toen hij de naam van zijn vriendinnetje van nursery hoorde. It's okay mum, stelde hij mij en zichzelf gerust, I will like it. En dat hoop ik met heel mijn hart. Mijn grote donkere zonnebril ligt al vast klaar.
woensdag, september 09, 2009
Vakantie
We zijn weer thuis! Mam, zei Jasper gisteren op de boot (bruin, vies en uitgeput), als we weer thuis zijn dan pak ik eerst het krukje en dan geef ik een kus op het aquarium. Toen we eindelijk thuis waren, was Jasper al diep in slaap en ging met zijn vieze kleren en zwarte voetjes zo zijn bedje in. De hele vakantie was dolle boel, maar Jasper miste wel zijn vissen. Iedere dag vroeg hij er wel even naar. It's fun mum, zei hij op een dag, but I really miss Dora and Nemo. Gelukkig waren er genoeg andere vissen en zeedieren om af te leiden van zijn eigen tank. We gingen van rivier, naar meer, naar zee. En overal zocht Jasper naar krabjes, visjes, schelpjes. Voeten in het water, emmertje en schepnetje bij de hand. Olive ging helemaal uit haar dak in het grote aquarium in La Rochelle. Ze rende van de ene glazen wand naar de andere en keek eindeloos naar een reusachtige school sardientjes en naar een grote krab die zijwaarts van de ene kant naar de andere liep en weer terug. Het was nog even wennen om op vakantie te zijn met een melkvrij meisje van anderhalf. Een paar keer kreeg Olive binnen wat ze echt niet kan verdragen. Ik heb geleerd dat ik altijd altijd de labels moet analyseren, ook die van de paprika chips. Want óveral zit melk in. Zelfs een kleine toevoeging aan wat dan ook, geeft grote problemen. Een paar nachten kon Olive niet slapen van de krampjes, buikje en neusje weer helemaal verstopt. Thuis is ook fijn. De vissen leven nog. Jasper ziet uit naar school (morgen een half uurtje om de juf te ontmoeten) en Olive is weer herenigd met haar pop. De zomer is bijna voorbij en we zijn klaar voor warme truien en school uniformpjes.
woensdag, augustus 26, 2009
Zomer
Al een hele lange zomer zijn we buiten. De zon blijft maar schijnen en Jasper en Olive vermaken zich de hele dag op de patio, in het kleine badje of in een tent onder de tafel. Toen de zomervakantie begon, het is onze eerste echte zomervakantie, vroeg ik me af wat we toch allemaal moesten doen. Maar we hoeven helemaal niks. We hebben hier en daar een weekendje gecampeerd, sliepen vorige week twee nachtjes in een prachtige yurt in Dorset en genieten verder van alle kleine dingen die gebeuren. We hebben voor een paar weken een buurvrouw uit Nederland. Het is Marieke en ze woont de hele maand om de hoek. Jasper en ik kunnen ons geluk niet op. Olive blijft maar eten, ze groeit en ze is blij. Het is de fijnste zomer allertijden. En we gaan ook nog op vakantie! Aanstaande vrijdag vertrekken we naar Frankrijk voor 12 dagen. Met de magic bus. Jasper telt de nachtjes en zegt steeds: I am so exciting. Over twee weken is BabyUK er weer.
maandag, augustus 24, 2009
zondag, augustus 23, 2009
zaterdag, augustus 15, 2009
Yum yum yum
Olive is allergisch voor melk, of lactose intolerant, zo veel was me duidelijk nadat mijn meisje weer een paar dagen zuivel had gedronken en gegeten. Maar hoe moest het nou verder met het eten? Laat maar gewoon, zei de wijk, sommige kinderen eten gewoon weinig. Maar ik wilde het niet laten. Ik krijg al een paar maanden met heel veel moeite vier theelepeltjes eten bij haar binnen iedere maaltijd. Vier kleine lepeltjes maximaal. Sommige kinderen zijn gewoon kieskeurig, zei de verpleegster. Maar mijn kind is niet kieskeurig. Ik wist het zo zeker. Hoe moest het nou verder? De moeder van Jaspers vriendje Jake, ook lactose intolerant, vertelde dat Jake een week niet kan eten als hij maar een klein beetje zuivel binnenkrijgt. Die zin sloeg in als een bom. En gaf me ook wel vertrouwen. Als alle zuivel uit haar systeem is, dan zou het wel goed komen met meisje Lief. Ondertussen las ik een boek van de Fooddoctor over voeding voor kinderen. Een geweldig boek vol met goeie tips. In het hoofdstuk 'moeilijke eters' stond dat het belangrijk is om altijd samen te eten (doen we al) en om altijd twee gangen te geven. Een hoofdgerecht en een toetje. Het toetje mag niet gebruikt worden om het eerste gerecht binnen te krijgen ('als je nog twee hapjes neemt, mag je een toetje...). Nee, gewoon altijd een toetje geven, ook als het eerste gerecht niet aangeraakt is. En dus maakte ik iedere dag, naast een uitgebalanceerde maaltijd (ik had altijd in mijn hoofd dat die vier hapjes in ieder geval barstensvol voedingsstoffen moesten zitten) ook een lekker toetje. Appel en rabarber met kruimel uit de oven. Pannenkoekjes met soja melk. Wentelteefjes met vers fruit. Taart met pruimen uit de tuin. Jasper vond het feest. En Olive zette ik steevast naast haar grote broer. Als iemand haar kon leren eten... En ja hoor. Vorige week vrijdag at Olive geheel onverwachts ineens haar bordje met pasta leeg. Yum yum yum, klonk het bij ieder hapje. Ik was letterlijk sprakeloos. Het was lunchtijd en het toetje hoort meer bij het avondeten, maar ik maakte snel wat beslag en bakte nog wat pannenkoekjes. Beetje poedersuiker, wat fruit erbij. Olive at alles op en likte haar vingertjes af. Yum, yum, yum, klonk het. En zo gaat het al ruim een week. Olive eet 's middags en 's avonds warm, eet heel veel fruit en rijstwafels tussendoor, drinkt haar flesjes met sojamelk, en gaat iedere avond uit haar dak als haar toetje voor haar neus staat. Adam en ik zijn allebei tot tranen toe geroerd. Ze eet! Ze eet!!! Ik heb een dagtaak aan al dat koken, bakken en opruimen. Maar ik heb er alles voor over om dat geluid te horen. Yum, yum, yum.
vrijdag, juli 31, 2009
Dood
Jasper zit vol met vragen. Over alles. Over de wereld, het heelal, het leven. En ook over de dood. In de kamer staat een foto van Goof, ik heb mijn hoofd op zijn schouder en we zijn op die foto precies zoals we altijd waren. Samen. Al heel vaak heeft Jasper gevraagd wie dat toch is. Een vriend, zeg ik dan. Maar waar is hij dan? vraagt Jasper altijd en dan zeg ik: Hij is dood, lieverd. Jasper weet wat dood is, dat is when you stop working. Vandaag in de auto was Jasp een beetje stil. Ineens uit het niets zei hij: Mum, you know your friend? Welke vriend? vroeg ik. On the picture mum, antwoorde hij, he died... Oh ja, zei ik, ik weet wie je bedoelt. What was his name mum? Goof. Goof??? Ja Goof, en vaak zei ik ook Goofie. Goofie??? Like Coffee??? Ja een beetje als coffee. Why did he stop working? Omdat hij heel erg ziek was, lief. Oh, zei Jasper en was even stil. Even later ging hij verder: mum, when he died, where did he go? Daar moest ik even over nadenken. We hadden het al eerder gehad over wie we van binnen zijn (onze ziel) en wie we van buiten zijn (ons lichaam) en dus zei ik: Zijn ziel, wie hij van binnen was, vloog weg en zijn lichaam bleef achter. Waar vloog het dan naartoe? wilde Jasper weten. Dat wist ik niet helemaal, maar wel naar een mooie plek. What about his body? vroeg hij toen. Zijn lichaam werkte niet meer, legde ik uit, dus dat hoefde hij niet mee te nemen. Maar wat deden ze dan met dat lichaam??? Oh de vragen, de vragen. Ik wilde hem graag antwoord geven want anders worden de vragen alleen maar groter en groter. En dus zei ik: zijn lichaam hebben ze in een hele mooie doos gestopt en begraven op een hele mooie plek in de grond. Dit is niet helemaal waar, maar ik wilde niet zeggen dat zijn lichaam verbrand is want dat leek me enger voor een vierjarige. Jasper had nog twee vragen. Wat hadden ze gedaan met het eten in zijn buik? En ging zijn gezicht ook in de doos? Dat eten hadden ze laten zitten lieverd en zijn gezicht ging ook gewoon mee. Jasper was tevreden en ik probeerde ondertussen om niet te huilen. Why are you crying mum? vroeg Jasper die altijd alles doorheeft. Omdat ik hem mis Jasp, zei ik. It's okay mum, troostte Jasper, he is still your friend. Daarna waren we allebei weer even stil en toen vroeg ik hem: wat vind je er allemaal van Jasp? It's not scary, zei hij, it's just funny. Voor Jasper is alles funny. Just funny. Daar moest ik van lachen en hij ook en daarna gingen we weer over tot de orde van de dag.
Update
Even een update over mijn kleine Olijf. Mijn meisje was melk-vrij en het ging steeds beter en beter. Ze had geen slijm meer, geen last meer van haar buikje, ze sliep goed en kreunde niet meer 's nachts. Ze was blij, lief, stoer. En mager, want eten deed ze nog steeds niet. Adam en ik hadden allebei gehoopt dat een zuivelvrij dieet ook het eetprobleem op zou lossen. Maar dat had het niet gedaan. Vorige week waren Olive en ik weer bij de cranio sacraal therapeut. De enige keren dat mijn meisje echt goed at, was in de weken na zijn behandelingen. Hij had het gevoel dat ze gewoon geen ruimte heeft in haar lijfje om eten te laten. Alle buikpijn van de melk hebben haar lichaam verkrampt. Daar kon ik me wel iets bij voorstellen. Afgelopen donderdag moest Olive naar het ziekenhuis voor haar bloedonderzoek. Op maandag belde ik met de zuster en legde uit dat ik haar zelf al van de melk heb gehaald, dat het stukken beter gaat en dat ze misschien niet meer onderzocht hoefde te worden (het is heel moeilijk om melk allergie aan te tonen en meestal kun je het alleen bevestigen door zuivel uit het dieet te halen en na een paar weken weer te introduceren. Kijken wat ie doet...). De zuster overlegde met de kinderarts en die stond er op dat haar bloed onderzocht werd. Niet alleen op allergieën, maar op algehele gezondheid. Ook moest Olive zo snel mogelijk weer aan de zuivel want hoewel melk allergie moeilijk op te speuren is in het bloed, worden er soms wel aanwijzingen gevonden. Snel naar de koelkast voor aardbeien yoghurt. Olive lachte, kraaide, stampte met haar voetjes, wiebelde met haar billetjes, sloeg haar handjes voor haar mond en slurpte in no time, hikkend van het lachen, twee yoghurtjes naar binnen. Jasper stond er naast en riep: Yoghurt Ojive!! YOGHURT!! (Dat Olive allergisch voor melk zou zijn, vonden we heel naar, maar dat Olive geen yoghurt meer mocht eten vonden we allemaal bijna ondraaglijk hier in huis.) De eerste nacht was ze wat wakker, maar het ging eigenlijk wel goed. De dag en nacht daarna gingen prima. Ze at best goed, sliep, lachte. Niks aan de hand. Zou ze toch niet allergisch zijn? Op internet had ik gelezen dat de allergische reactie op melk of direct komt (binnen een uur) of pas na 50-70 uur. We mochten dus niet te vroeg juichen. En ja hoor, vannacht sloegen alle stoppen door. Olive had zo'n pijn. Ze krijste, trapte met haar beentjes en kon urenlang niet slapen. Dat ging vandaag on and off door. De ochtend ging wel lekker, daarna twee uur huilen van de pijn, toen ging het weer even, daarna alleen maar op mijn heup. Nu zitten we dus weer aan de sojamelk. En gisteren is er ook bloedgeprikt. Over tien dagen krijgen we uitslag, dus nu maar hopen dat Olive verder helemaal gezond is.
maandag, juli 27, 2009
Vakantie
Het is vakantie in Seaford. Jasper en Olive hebben hun laatste dagen in de creche gehad en nu hebben we acht lange weken (inmiddels nog zeven) zomervakantie. Ik zag er een beetje tegenop want de creche dagen zijn ook de dagen dat ik ongestoord kan werken, het huis schoon kan maken en mijn koffie warm op kan drinken. Maar het is feest. Het is holiday en holiday is fun. Vrijdag reden we met onze magic bus naar Dorset, speelden de hele middag op het strand, aten met zn viertjes in de tuin van een pub, en renden tot de zon onderging op blote voeten over de camping met allerlei nieuwe vriendjes. Zaterdag bakten we zandtaartjes op het strand van Lyme Regis en vingen Jasper en zn papa krabjes met wat touw en een stukje inktvis. Drie wisten ze uit het water te krijgen en Jasper was zo ontzettend trots dat hij iedere voorbijganger op het emmertje wees en zei: Looook!!! Ook thuis is het echt vakantie, niks hoeft en alles mag. We gaan naar de boerderij, de speeltuin, het strand, halen nog een ijsje, maken nog een picknick, steken de barbeque nog eens aan. Heel in de verte zien we de school en een nieuw leven al liggen. De uniformpjes liggen netjes opgevouwen in de la, regelmatig valt er een brief van het hoofd op de mat, over schoolvakanties en buitenschoolse activiteiten en school dinners. Af en toe praten we er over met Jasper. It will be fun mum, zegt hij dan. Alsof hij wil zeggen: maak je maar geen zorgen. And it will be. Maar nu nog even niet. Nu is de wereld nog even van ons en mag Jasper nog de hele dag met zijn zwembroek op half zeven rondlopen. Nu mogen we nog even vergeten welke dag het ook al weer is en hoeft Jasper nog niet te weten dat een zondag soms anders voelt dan een maandag. Holiday is fun. En koude koffie smaakt ook niet verkeerd in de tuin in de zon.
zondag, juli 12, 2009
vrijdag, juli 03, 2009
Melk
Voor iedereen die zo lief gereageerd heeft op mijn vorige emotionele stukje: het gaat goed met Olive. Ze is nu een dag of vier/vijf zonder zuivel en ze slaapt veel beter. Ze heeft al een paar dagen niet gehoest, haar neusje is schoon en niet verstopt met taai snot, ze heeft niet gekreund in haar slaap, niet geschopt met haar beentjes en niet gekrijst van de pijn. Ze heeft wel twee nachten wat geklierd want ze is natuurlijk gewend aan het wakker worden. Maar ik hoorde het verschil heel goed, en heb haar gewoon laten huilen. Ze is nu aan de speciale baby melk voor kindjes die lactose-intolerant zijn. Ik geef haar nog een flesje voordat ik ga slapen want ze heeft alle calorieën hard nodig. Vandaag en gisteren heeft ze de hele dag gegeten. We hebben soya-roomkaas, en zuivel vrije boter met olijfolie, en bergen veilige en gezonde snackjes. Ze moet nog iedere avond even huilen want ze wil zo graag een yoghurtje, maar ze is uiteindelijk ook wel tevreden met wat fruit en rozijntjes als toetje. Ik wil nog geen conclusies trekken, maar ik ben er wel redelijk van overtuigd dat het echt de melk is. Na drie weken zuivelvrij, moeten we haar weer wat flesjes gewone melk geven om te kijken of ze daar op reageert. Het is niet fijn, want ik wil natuurlijk het liefste dat ze helemaal gezond is, en het is een hoop gedoe omdat in zo veel producten melk zit. Maar het is ook een grote opluchting. Ze had echt ergens last van. Alle scheven blikken van moeders met kindjes die wel goed slapen, geven me nu geen naar gevoel meer. Mijn meisje had last van de melk. Ik heb het zo vaak gedacht, en het is jammer dat ik niet eerder daar naar geluisterd heb. Maar we kunnen nu in ieder geval vooruit.
woensdag, juli 01, 2009
maandag, juni 29, 2009
Hopsital
Wat is er met Olive? vragen wij ons al bijna anderhalf jaar vaker wel dan niet af. Waarom eet dat meisje zo weinig? Waarom slaapt ze zo slecht? Het eerste jaar zocht ik regelmatig hulp bij huisarts, wijk en cranio sacraal therapeut. Soms ging het even beter, altijd net lang genoeg om mijn zorgen weg te nemen. Vaak stond ik op het punt om een afspraak af te dwingen met de kinderarts, maar dan liet ik me toch weer geruststellen, en soms leek het ook alsof we echt de tunnel uit waren. Maar ze ziet er zo goed uit! hoorde ik keer op keer van vrienden en vreemden. En ze ziet er ook goed uit. Ze is zo'n mooi meisje, met goud blonde krulletjes, grote donkerblauwe ogen en een slank, gespierd lijfje. Ze is prachtig! Maar een paar weken geleden was de maat vol. Olive wordt 's nachts niet wakker omdat ze aandacht wil, Olive wordt wakker omdat ze pijn heeft, daar was (en ben) ik van overtuigd. En dus belde ik 's ochtends, met wallen onder mijn ogen en mijn handen letterlijk in mijn haar, de wijk. Zij vond dat de maat ook wel vol was. Ga maar naar de huisarts, zei ze, en zeg maar dat je van mij naar de kinderarts moet. Dat deed ik en zo kreeg ik eindelijk die afspraak die ik misschien een jaar geleden al had moeten hebben. Vanaf dat moment knapte Olive helemaal op. Ze at, ze sliep, ze lachte, speelde, groeide (dacht ik). Zou ik de afspraak dan toch maar afzeggen? vroeg ik Adam een paar dagen van tevoren. We wisten het niet. Olive wist het wel. Net voordat ik de telefoon pakte, begon ze weer te hoesten en huilen en nestelde zich weer op het bekende plekje op mijn heup. Ik maakte een lijstje met al mijn klachten en ging. Dat was afgelopen donderdag. What you doing in hopsital? vroeg Jasper, die het wel leuk vond omdat hij de hele ochtend bij vriendje Jake mocht spelen. In hopsital werd Olive eerst gewogen en gemeten. Het was geen goed nieuws en mijn verhaal werd dan ook heel serieus genomen door de kinderarts. Drie kwartier liet hij me praten en toen onderzocht hij Olive, die daar natuurlijk niks van moest weten. Nee het is niet helemaal goed met Olive, niet met haar luchtwegen en niet met haar darmpjes, maar de vraag is of ze daar wel overheen groeit of dat er een oorzaak is die aangepakt moet worden. Binnenkort gaan we terug voor bloedonderzoek en allergie test. Vannacht, terwijl Olive krijste en trapte, besloot ik om haar toch nu al van de melk te halen. Geen makkelijke beslissing en misschien is het beter om te wachten op alle uitslagen. Want geen melk betekent ook geen yoghurt, geen room, geen kaas, geen boter. Niet van de koe en niet van een ander beest. En laten dat nou net de dingen zijn die Olive graag eet. Maar de maat is zo verschrikkelijk vol en de nachten zijn zo ongelooflijk zwaar. Ik moet wel, ik moet iets. Soms als mijn meisje 's nachts ontroostbaar huilt en mijn jongens gewoon slapen, huil ik zachtjes mee, en bid. Sta me bij, sta me bij. Mijn dochter heeft pijn en ik weet niet hoe ik haar moet helpen.
dinsdag, juni 23, 2009
donderdag, juni 18, 2009
Broer en zus
Ik was net de Baby UK een stukje terug aan het lezen en kwam uit op februari 2008 bij het verhaaltje over Jasper die voor de eerste keer zijn zusje zag. De mooiste kusjes zijn voor Olive, staat er. En inmiddels geldt het ook andersom. Olive is niet echt een knuffelkind. Ze zit weliswaar een groot deel van de dag op mama's heup en ze parkeert graag haar kleine meisjesbillen op mijn schoot als ik op de grond zit, maar al haar kusjes en knuffels zijn voor Jasper. Olive adoreert Jasper. En andersom zit het ook nog goed, behalve dan dat Jasper zich lichtelijk ergert aan het feit dat Olive nog niet echt kan spelen zoals hij. Ojive, Ojive, lets play hide and seek, roept Jasper enthousiast en doet vast zijn ogen dicht en begint met tellen. Olive vindt het leuk en staat midden in de kamer te wiebelen met een grote lach op haar gezicht. Ow, zegt Jasper beteuterd als hij zijn ogen weer open heeft, she not do it. En als Jasper televisie kijkt dan gaat Olive er voor zitten. Daar heeft hij nu zelf wat op gevonden: hij zet eerst de poef voor de tv zodat Olive niet in de buurt kan komen en gaat vervolgens hoog op de leuning van de bank zitten, zodat hij over haar heen kan kijken. Dat er ook een tijd was zonder Olive, dat is Jasper al lang vergeten. En als hij een baby foto van zichzelf ziet dan weet hij altijd zeker dat het zijn zusje is. Olive is op de ochtend dat Jasper in de creche is en zij niet, altijd een beetje zeurderig en loopt snel naar de deur als ik zeg dat het tijd is om hem op te halen. Als we Jasper op de creche gevonden hebben, in het ballenbad of in de tuin, dan is het alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben. Ojive!!! roept Jasper, en dan probeert hij haar op te tillen, terwijl Olive kraait van de pret. Als Jaspers vriendjes komen aansnellen dan slaat Jasper om haar te beschermen zijn armen om haar heen en zegt altijd: This is Ojive, she is my baby.
maandag, juni 15, 2009
woensdag, juni 03, 2009
Magic
Jasper kreeg op zn kinderfeestje een berg kado's. De ongeschreven regel is in Engeland dat die thuis na het feestje opengemaakt worden. En dus hadden wij die middag een kamer vol met inpakpapier, verpakkingsmateriaal en nieuw speelgoed. Er waren een paar dingen bij die Jasper helemaal geweldig vond: de robotarm, een reusachtige spiderman frisbee, een doos met dinosaurus stempels. En een hoop waar hij nauwelijks naar keek: kleurboeken, potloden, spelletjes, een toverdoos. Ik legde alles netjes op een stapel en iedere dag ontdekte Jasper weer iets nieuws. Toen hij na een paar dagen met de toverdoos in zijn handen stond, vroeg hij: what is it mum? It's a magic box, zei ik. Ja magic, dat snapte hij wel. Dat was dat je iemand weg kon toveren. Hij bestudeerde de doos en maakte m open. Daar was de eerste teleurstelling. De doos zat vol met kleine ondefinieerbare plastic zooi en een foldertje met instructies, maar de toverstaf en hoed die op het plaatje stonden, zaten er niet in. Mam, er is geen toverstaf, zei Jasper teleurgesteld, and I really need one. Dus maakte ik een toverstaf van een oud potlood en wat zilverfolie. Jasper speelde er even mee en was opnieuw teleurgesteld: mam, deze doet het niet. Nee, dat klopte, je kon er inderdaad niks mee weg toveren. Ow, zei Jasper zachtjes. Het is voor 'pretend' legde ik uit, en meestal vind Jasper dat prima, maar nu niet. Magic is not pretend mum, zei hij stellig. Laat de doos maar even liggen, besloot ik uiteindelijk, tot papa weer thuis is. Adam kan trucs met kaarten, een ei uit de schil blazen en meer van dat soort dingen. De magic doos was meer Adam's cup of tea. En dus haalde Jasper de doos weer tevoorschijn toen papa weer thuis was. Adam probeerde wat trucs met de plastic rotzooi maar echt indrukwekkend was het niet. Jasper wilde er wel om lachen, maar het lukte hem niet echt. Later vertelde Adam me over zijn eerste toverdoos en dat hij nog precies wist hoe teleurgesteld hij was. Toveren is magisch, niet iets uit een goedkope doos, 'made in china'. Het was Jaspers eerste echte desillusie. De toverdoos is inmiddels uit het zicht verdwenen, Jasper heeft het nog niet opgemerkt, maar mama's kunnen natuurlijk wél dingen wegtoveren.
maandag, juni 01, 2009
zaterdag, mei 30, 2009
Kiezen
Dit wordt een zeur stukje, dat weet ik nu al. Het gaat, je raadt het al, over tandjes. Of erger nog: kiezen. Oh de zeurende, slepende, allesoverheersende pijn van doorkomende kiezen. Ik probeer het positief te benaderen. Ze moeten er uit, en als ze door zijn dan zijn ze door en dan is het klaar. Maar Olive heeft nog een weg te gaan. En mama is moe. In Nederland kreeg meisje Lief haar eerste kies. Ze sliep nauwelijks, werd een paar nachten lang om de 20 minuten wakker, huilde, huilde, wilde alleen maar vastgehouden worden. En toen zat er ineens een reusachtige witte kies links onder in haar melkgebitje. Afgelopen zondag ging ik met de kids naar de ouders van Adam, Adam zou dinsdagnacht, eerder dan gepland, thuiskomen en ik zou tot dan in Cambridge blijven en hem op de terugweg ophalen. Die zondag was een fijne dag maar in de nacht ging het mis met Olive. Ik smeerde wat teething gel op haar tandvlees en ja hoor, daar voelde ik de eerste puntjes van de tweede kies. Hoera! Tandjes en kiezen komen altijd door als Adam weg is, dat is een regel. Jasper heeft zijn hele gebit er uit gewerkt terwijl Adam in het buitenland was. Maandag werd het allemaal een graadje erger want Olive begon over te geven en hield daar dik 24 uur niet mee op. Ook dit is een regel: als er tanden of kiezen doorkomen dan komt er altijd een fikse verkoudheid of griep bovenop. Buikgriep dus. Olive spuugde en spuugde en hing slap als een vaatdoek in mijn armen. Dinsdagnacht, na twee nachten nauwelijks slapen, wist ik mijn twee slapende kinderen in de auto te hijsen en naar Gatwick te rijden over de donkere snelweg. Tiredness Can Kill, stond er op grote verlichte borden. Maar we kwamen er, en de volgende ochtend met Adam weer thuis, knapte Olive weer aardig wat op. Kies twee was bijna door. Vannacht was Meisje Lief weer wakker en huilde, huilde, huilde. En ja, rechts boven voelde ik de eerste puntjes van kies nummer drie. Vier uur lang was ze wakker. Adam wist niet wat hem overkwam! En toen het buiten licht werd en Olive eindelijk stil was, hoorde ik, flots flots flots, de blote voetjes van Jasper onze kamer in komen. We go down the stairs mum? fluisterde hij. Nee, probeerde ik, mama moet nog even slapen...
donderdag, mei 28, 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)