vrijdag, maart 26, 2010
Praten
Sinds Olive kan praten, is het echt nooit meer stil hier in huis. Olive begon veel eerder dan Jasper te praten en plakte al heel snel woordjes achter elkaar. Nog steeds kan ik er heel verbaasd om zijn, dat zo'n klein meisje achterin de auto ineens zegt: mum, are we nearly there yet? Olive is ook heel duidelijk. Ze zegt: 'I not like that' of 'I like that' of 'I love that'. Een paar weken terug is ze op de creche begonnen. We noemen het 'playschool' en ze komt terug met hele verhalen. Was het leuk op playschool? vraag ik. 'Jah, I like playschool' zegt ze dan, om te vervolgen: I did cry, I did a little cry. Oh, waarom moest je huilen? vraag ik hoewel ik het antwoord al weet. I want mama stay in playschool, zegt Olive dan. Er is ook een boel dat ze niet weet, en dus is Olive's antwoord vaak: uhum, uhum? Dat kan ze wel tien keer zeggen, tot je het antwoord voorzegt. De nachten zijn ineens anders. Als Olive wakker wordt, dan roept ze: mum, mum!! En als ik dan naar haar toe ga en vraag wat er is, dan zegt ze heel stellig: I want mama stay in my bed. Als ik nee zeg, dan zet ze alsnog een grote huil in. Olive is graag bij mama en nog het liefst op mama's heup. Toen ze net geboren was zei iedereen: oh dat wordt daddy's little girl. Dat leek me prima, want ik had al een mama's kindje. Olive is gek op haar papa, maar nog steeds echt mama's little girl. Rond een uur of 4 heeft Olive wel genoeg van de dag, dan wil ze vastgehouden worden. En dus sta ik iedere avond in de keuken met twee kinderen. Olive zit boven op het aanrecht of op mijn heup en Jasper staat op zijn kruk, en is druk met groenten wassen en snijden. Jasper en Olive voeren ondertussen hele gesprekken met elkaar. Het is nooit meer stil in huis, maar ik kan wel vaker mijn mond houden en alleen maar luisteren naar die twee engelse stemmetjes.
maandag, maart 15, 2010
woensdag, maart 10, 2010
maandag, maart 08, 2010
Meisje Lief
Dank aan iedereen voor de lieve berichtjes en telefoontjes. Het gaat weer goed met Meisje Lief. Donderdag stelde de dokter vast dat Olive een longontsteking had en dat ze echt aan de peniciline moest. Dat hebben we toen gedaan en in de loop van de dag sloegen de medicijnen al aan en begon Olive weer een beetje te praten. Die avond kon ze weer wat beter ademhalen en hoestte en spuugde vervolgens een paar uur slijm op. Inmiddels kletst ze weer de oren van mn kop, is nog wel heel eenkennig en wil vooral veel vastgehouden worden, en begint weer een beetje te eten. Olive heeft niet zo veel vet te verliezen en dat kleine laagje wat we er met moeite aangekregen hadden, is er weer helemaal af. Haar lijfje is wat koud en haar botten zijn iets te zichtbaar, maar dat krijgen we er wel weer aan. Toen Olive opknapte, werd ik meteen ziek. Er is geen genade voor moeders, zelfs niet als ze een week non stop dag en nacht voor een ziek kind zorgen. Ik had ook niet anders verwacht. Olive had een week lang zo'n beetje in mijn gezicht gehoest. Maar we zijn weer bijna aan de andere kant, en dat moet ook wel want volgende week is Adam een week weg voor zijn werk, en moet ik het allemaal alleen doen.
dinsdag, maart 02, 2010
Ziek
Kleine Olive is zo ziek. Al sinds donderdagavond en er lijkt maar geen einde aan te komen. We zijn al twee keer bij de dokter geweest. Zondag bij de weekendarts die dacht dat het in de longen zat (ze moet zo hoesten en kan niet goed ademhalen) en maandag bij onze eigen huisarts die meer een ontstoken keel zag. Allebei zeiden ze: antibiotica. Maar hoe weet u nou dat het een bacterie is? vroeg ik beleefd. Nee dat wisten ze niet gaven beide doktoren toe. Meestal is het een virus, zeiden ze zelfs, in 80% van de gevallen. Maar soms is het toch een bacterie en met die antibiotica zou ze dan toch wat sneller beter zijn. Hoe veel sneller? wilde ik wel weten. Het kan wel een dag schelen. Maar ik ga mijn kind toch geen antibiotica geven zodat ze een dag eerder beter is?? Dat zei ik niet tegen de dokter, ik nam het flesje en de instructies aan en heb ze thuis weggezet. Olive is al heel lang aan het kwakkelen, en nu moet ze maar even echt heel ziek zijn en er hopelijk sterker weer uitkomen. En dus heb ik me overgegeven aan 24 uur zorgen. Olive slaapt vooral de hele dag, maar wordt dan steeds huilend wakker, piept, hoest en hoest en valt dan weer in slaap. Een paar keer per uur vul ik een klein spuitje met water en spuit dat voorzichtig in haar mond, dan snel speentje weer er in en hopen dat ze het doorslikt. Ze heeft keelpijn en ze weigert verder te drinken. Voor de school run heb ik de draagzak weer tevoorschijn getoverd. In de buggy zitten is een drama en in mijn armen slaapt ze gewoon weer verder. Het is een beetje alsof ik weer een klein babietje heb. In mijn armen in slaap. Wel een heel stoer babietje. Heb je pijn? vraag ik en dan zegt Olive alleen maar 'no pain'. Of ik zeg: hoe gaat het meisje? En dan zegt Olive met het allerkleinste piepstemmetje 'good'. Jasper weet niet zo goed wat hij er van moet maken. Olive kan niet lopen, niet eten, niet drinken, ze speelt niet en ze praat nauwelijks. Maar we komen er wel weer, hopelijk zonder de antibiotica. En dan gaan we allemaal heel gezond het voorjaar in.
Abonneren op:
Posts (Atom)