Wat is er met Olive? vragen wij ons al bijna anderhalf jaar vaker wel dan niet af. Waarom eet dat meisje zo weinig? Waarom slaapt ze zo slecht? Het eerste jaar zocht ik regelmatig hulp bij huisarts, wijk en cranio sacraal therapeut. Soms ging het even beter, altijd net lang genoeg om mijn zorgen weg te nemen. Vaak stond ik op het punt om een afspraak af te dwingen met de kinderarts, maar dan liet ik me toch weer geruststellen, en soms leek het ook alsof we echt de tunnel uit waren. Maar ze ziet er zo goed uit! hoorde ik keer op keer van vrienden en vreemden. En ze ziet er ook goed uit. Ze is zo'n mooi meisje, met goud blonde krulletjes, grote donkerblauwe ogen en een slank, gespierd lijfje. Ze is prachtig! Maar een paar weken geleden was de maat vol. Olive wordt 's nachts niet wakker omdat ze aandacht wil, Olive wordt wakker omdat ze pijn heeft, daar was (en ben) ik van overtuigd. En dus belde ik 's ochtends, met wallen onder mijn ogen en mijn handen letterlijk in mijn haar, de wijk. Zij vond dat de maat ook wel vol was. Ga maar naar de huisarts, zei ze, en zeg maar dat je van mij naar de kinderarts moet. Dat deed ik en zo kreeg ik eindelijk die afspraak die ik misschien een jaar geleden al had moeten hebben. Vanaf dat moment knapte Olive helemaal op. Ze at, ze sliep, ze lachte, speelde, groeide (dacht ik). Zou ik de afspraak dan toch maar afzeggen? vroeg ik Adam een paar dagen van tevoren. We wisten het niet. Olive wist het wel. Net voordat ik de telefoon pakte, begon ze weer te hoesten en huilen en nestelde zich weer op het bekende plekje op mijn heup. Ik maakte een lijstje met al mijn klachten en ging. Dat was afgelopen donderdag. What you doing in hopsital? vroeg Jasper, die het wel leuk vond omdat hij de hele ochtend bij vriendje Jake mocht spelen. In hopsital werd Olive eerst gewogen en gemeten. Het was geen goed nieuws en mijn verhaal werd dan ook heel serieus genomen door de kinderarts. Drie kwartier liet hij me praten en toen onderzocht hij Olive, die daar natuurlijk niks van moest weten. Nee het is niet helemaal goed met Olive, niet met haar luchtwegen en niet met haar darmpjes, maar de vraag is of ze daar wel overheen groeit of dat er een oorzaak is die aangepakt moet worden. Binnenkort gaan we terug voor bloedonderzoek en allergie test. Vannacht, terwijl Olive krijste en trapte, besloot ik om haar toch nu al van de melk te halen. Geen makkelijke beslissing en misschien is het beter om te wachten op alle uitslagen. Want geen melk betekent ook geen yoghurt, geen room, geen kaas, geen boter. Niet van de koe en niet van een ander beest. En laten dat nou net de dingen zijn die Olive graag eet. Maar de maat is zo verschrikkelijk vol en de nachten zijn zo ongelooflijk zwaar. Ik moet wel, ik moet iets. Soms als mijn meisje 's nachts ontroostbaar huilt en mijn jongens gewoon slapen, huil ik zachtjes mee, en bid. Sta me bij, sta me bij. Mijn dochter heeft pijn en ik weet niet hoe ik haar moet helpen.
maandag, juni 29, 2009
dinsdag, juni 23, 2009
donderdag, juni 18, 2009
Broer en zus
Ik was net de Baby UK een stukje terug aan het lezen en kwam uit op februari 2008 bij het verhaaltje over Jasper die voor de eerste keer zijn zusje zag. De mooiste kusjes zijn voor Olive, staat er. En inmiddels geldt het ook andersom. Olive is niet echt een knuffelkind. Ze zit weliswaar een groot deel van de dag op mama's heup en ze parkeert graag haar kleine meisjesbillen op mijn schoot als ik op de grond zit, maar al haar kusjes en knuffels zijn voor Jasper. Olive adoreert Jasper. En andersom zit het ook nog goed, behalve dan dat Jasper zich lichtelijk ergert aan het feit dat Olive nog niet echt kan spelen zoals hij. Ojive, Ojive, lets play hide and seek, roept Jasper enthousiast en doet vast zijn ogen dicht en begint met tellen. Olive vindt het leuk en staat midden in de kamer te wiebelen met een grote lach op haar gezicht. Ow, zegt Jasper beteuterd als hij zijn ogen weer open heeft, she not do it. En als Jasper televisie kijkt dan gaat Olive er voor zitten. Daar heeft hij nu zelf wat op gevonden: hij zet eerst de poef voor de tv zodat Olive niet in de buurt kan komen en gaat vervolgens hoog op de leuning van de bank zitten, zodat hij over haar heen kan kijken. Dat er ook een tijd was zonder Olive, dat is Jasper al lang vergeten. En als hij een baby foto van zichzelf ziet dan weet hij altijd zeker dat het zijn zusje is. Olive is op de ochtend dat Jasper in de creche is en zij niet, altijd een beetje zeurderig en loopt snel naar de deur als ik zeg dat het tijd is om hem op te halen. Als we Jasper op de creche gevonden hebben, in het ballenbad of in de tuin, dan is het alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben. Ojive!!! roept Jasper, en dan probeert hij haar op te tillen, terwijl Olive kraait van de pret. Als Jaspers vriendjes komen aansnellen dan slaat Jasper om haar te beschermen zijn armen om haar heen en zegt altijd: This is Ojive, she is my baby.
maandag, juni 15, 2009
woensdag, juni 03, 2009
Magic
Jasper kreeg op zn kinderfeestje een berg kado's. De ongeschreven regel is in Engeland dat die thuis na het feestje opengemaakt worden. En dus hadden wij die middag een kamer vol met inpakpapier, verpakkingsmateriaal en nieuw speelgoed. Er waren een paar dingen bij die Jasper helemaal geweldig vond: de robotarm, een reusachtige spiderman frisbee, een doos met dinosaurus stempels. En een hoop waar hij nauwelijks naar keek: kleurboeken, potloden, spelletjes, een toverdoos. Ik legde alles netjes op een stapel en iedere dag ontdekte Jasper weer iets nieuws. Toen hij na een paar dagen met de toverdoos in zijn handen stond, vroeg hij: what is it mum? It's a magic box, zei ik. Ja magic, dat snapte hij wel. Dat was dat je iemand weg kon toveren. Hij bestudeerde de doos en maakte m open. Daar was de eerste teleurstelling. De doos zat vol met kleine ondefinieerbare plastic zooi en een foldertje met instructies, maar de toverstaf en hoed die op het plaatje stonden, zaten er niet in. Mam, er is geen toverstaf, zei Jasper teleurgesteld, and I really need one. Dus maakte ik een toverstaf van een oud potlood en wat zilverfolie. Jasper speelde er even mee en was opnieuw teleurgesteld: mam, deze doet het niet. Nee, dat klopte, je kon er inderdaad niks mee weg toveren. Ow, zei Jasper zachtjes. Het is voor 'pretend' legde ik uit, en meestal vind Jasper dat prima, maar nu niet. Magic is not pretend mum, zei hij stellig. Laat de doos maar even liggen, besloot ik uiteindelijk, tot papa weer thuis is. Adam kan trucs met kaarten, een ei uit de schil blazen en meer van dat soort dingen. De magic doos was meer Adam's cup of tea. En dus haalde Jasper de doos weer tevoorschijn toen papa weer thuis was. Adam probeerde wat trucs met de plastic rotzooi maar echt indrukwekkend was het niet. Jasper wilde er wel om lachen, maar het lukte hem niet echt. Later vertelde Adam me over zijn eerste toverdoos en dat hij nog precies wist hoe teleurgesteld hij was. Toveren is magisch, niet iets uit een goedkope doos, 'made in china'. Het was Jaspers eerste echte desillusie. De toverdoos is inmiddels uit het zicht verdwenen, Jasper heeft het nog niet opgemerkt, maar mama's kunnen natuurlijk wél dingen wegtoveren.
maandag, juni 01, 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)