Kiezen

Dit wordt een zeur stukje, dat weet ik nu al. Het gaat, je raadt het al, over tandjes. Of erger nog: kiezen. Oh de zeurende, slepende, allesoverheersende pijn van doorkomende kiezen. Ik probeer het positief te benaderen. Ze moeten er uit, en als ze door zijn dan zijn ze door en dan is het klaar. Maar Olive heeft nog een weg te gaan. En mama is moe. In Nederland kreeg meisje Lief haar eerste kies. Ze sliep nauwelijks, werd een paar nachten lang om de 20 minuten wakker, huilde, huilde, wilde alleen maar vastgehouden worden. En toen zat er ineens een reusachtige witte kies links onder in haar melkgebitje. Afgelopen zondag ging ik met de kids naar de ouders van Adam, Adam zou dinsdagnacht, eerder dan gepland, thuiskomen en ik zou tot dan in Cambridge blijven en hem op de terugweg ophalen. Die zondag was een fijne dag maar in de nacht ging het mis met Olive. Ik smeerde wat teething gel op haar tandvlees en ja hoor, daar voelde ik de eerste puntjes van de tweede kies. Hoera! Tandjes en kiezen komen altijd door als Adam weg is, dat is een regel. Jasper heeft zijn hele gebit er uit gewerkt terwijl Adam in het buitenland was. Maandag werd het allemaal een graadje erger want Olive begon over te geven en hield daar dik 24 uur niet mee op. Ook dit is een regel: als er tanden of kiezen doorkomen dan komt er altijd een fikse verkoudheid of griep bovenop. Buikgriep dus. Olive spuugde en spuugde en hing slap als een vaatdoek in mijn armen. Dinsdagnacht, na twee nachten nauwelijks slapen, wist ik mijn twee slapende kinderen in de auto te hijsen en naar Gatwick te rijden over de donkere snelweg. Tiredness Can Kill, stond er op grote verlichte borden. Maar we kwamen er, en de volgende ochtend met Adam weer thuis, knapte Olive weer aardig wat op. Kies twee was bijna door. Vannacht was Meisje Lief weer wakker en huilde, huilde, huilde. En ja, rechts boven voelde ik de eerste puntjes van kies nummer drie. Vier uur lang was ze wakker. Adam wist niet wat hem overkwam! En toen het buiten licht werd en Olive eindelijk stil was, hoorde ik, flots flots flots, de blote voetjes van Jasper onze kamer in komen. We go down the stairs mum? fluisterde hij. Nee, probeerde ik, mama moet nog even slapen...