Hut

Jasper en Olive, die altijd samen spelen, hebben een nieuwe rage. Een hut. Iedere dag, of meerdere malen per dag moet er een hut gebouwd worden. Leuk spelletje, denk ik ook altijd in eerste instantie. En ze zijn er ook zo lekker zoet mee. We hebben verschillende lakens en dekbedovertrekken in de aanbieding. Jasper legt uit waar de hut moet en ik help met bouwen. Er zijn ook een aantal vaste hutten in huis. Van een versleten dekbed en een oud buggywiel heb ik een soort klamboe hut gemaakt die boven Jaspers bed hangt. Er hangen kerstlampjes in en het is er goed toeven. Er is ook een permanente hut in mijn werkkamer, onder het werkblad en naast de slaapbank. Jasper heeft m ingericht met allerlei kussens, dekens en knuffels. Maar de belangrijkste hut is altijd de dagelijkse hut, steeds weer op een andere plaats, met ander materiaal. Onder de tafel, dat is een makkelijke. Met een paar stoelen. Tussen de deur en de bank. In de tuin met de ladder van papa. In het bedje van Olive. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik zelf ben een beetje moe van het hutten-fenomeen. De hut zelf is okee, maar alles dat er vervolgens ingesleept wordt. Alle knuffelbeesten, kussens van de bank, vijftig verschillende boeken, twee dozen met lego... omgekieperd. En dan nog een random selection: pannen, schoenen, jassen, oude kranten etc. Jasper en Olive komen de hut soms een uur lang niet uit, omringd met puinhoop, dolgelukkig. Als ik aan het einde van de dag eindelijk het laken durf weg te trekken, denk ik altijd: dat doen we niet meer. Maar de volgende dag vraagt Jasper weer: mum, will you help with a hut? En dan roept Olive: huthuthuthuthut!!! En dan ben ik snel weer overgehaald.