Sterk meisje
Originally uploaded by BabyUK.
donderdag, juni 26, 2008
Melk
Afgelopen vrijdag was Olive voor het laatst bij de ostheopaat. Ze voelde helemaal goed, helemaal los en ze had ook de hele week lekker gedronken. 's Avonds voor het slapen meestal een echt grote fles en de rest van de dag tussen de 120 en 140 ml. Al een grote verbetering want nog maar een paar weken terug was dat tussen de 40 en 80. Toen gingen we een weekendje kamperen en kwam Olive terug met een klein snotneusje. Daar gingen die grote flessen weer... Olive dronk weer kleine slokjes en slikte vooral veel lucht in. Ik ging me niet druk maken, het was mooi geweest. En vandaag was mijn meisje weer helemaal terug van weggeweest. Ze dronk heel rustig en lekker veel. Vanmiddag én vanavond zelfs een fles van 180. En ze kan nu ook eindelijk in slaap vallen tijdens het drinken, lekker dronken van de melk, dik tevreden. Maandag gaan we weer naar het consultatiebureau naar die gevreesde weegschaal en tabel. En het zal me niks verbazen als ze nog niet veel aangekomen is want Olive is zo actief. Nog geen vijf maanden en al bijna kruipen! Maar wij maken ons in ieder geval geen zorgen meer.
dinsdag, juni 24, 2008
i
Dit verhaaltje gaat over Olive. En wel over de naam Olive. Toen ik nog in verwachting was en zeker wist dat er een jongetje in mijn buik zat, waren Adam en ik er al snel over uit hoe dat jongetje ging heten: Finley. We dachten ook na over een meisjesnaam, want je wist maar nooit, maar we kwamen er niet uit. Toen ik een maand of 7 was en we af en toe voorzichtig twijfelden of het wel een jongetje was, kwam Adam op een middag thuis en zei: Olive. Oh, zei ik zachtjes: Olive. Maar ik zei ook meteen: nee, dat kan niet. Want Olive is echt een Engelse meisjesnaam en ik wilde een naam die, net zoals Jasper, in beide talen zou werken. De weken daarna bleven we de naam herhalen: Olive. Olive. En niet lang voordat de eerste weeën begonnen zei ik tegen Adam: Okee, Olive... maar alleen als er Anna achter mag, naar mijn mama. En toen kwam ze mijn buik uit en ik weet nog dat Adam haar vasthield en fluisterde: On, is it Olive? En ja het was echt Olive. Op de naam Jasper kregen we nauwelijks reacties, Jasper was gewoon Jasper. Prima. Maar Olive... Mensen waren stapeldol op de naam, prachtige naam, geweldig. Of ze moesten er toch wel een beetje aan wennen. Mag ook. Adam en ik waren vanaf dag 1 dolgelukkig met Olive en met haar naam. Maar nu vijf maanden later is er toch een beetje een talen-dingetje. En daarom dit stukje, met een klein talenlesje er aan vastgeknoopt voor alle Nederlandse familie en vrienden: Er zit een i in Olive. Het is een korte zachte i. En de i moet in Olive. Anders klinkt Olive een beetje als Ollef, of erger nog als Olf. En mijn meisje rijmt niet op wolf. Het is de i die ook in Liz zit, in zin, in live (let wel: niet in life. Dat is een langere i). Misschien moeten we zeggen: het klinkt als Ollif. En wie het echt niet uit kan spreken mag ook Ollie zeggen, of Anna. Maar please, please, geen Ollef en geen Olf.
maandag, juni 23, 2008
woensdag, juni 18, 2008
Melk & eieren
Het leven gaat door in sunny Seaford. Olive is voor een tweede bezoekje bij de ostheopaat geweest en het gaat langzaam een beetje beter. Na de behandeling dronk ze een paar dagen veel meer, nog steeds geen volle fles, maar ook zeker niet te weinig. Nu zwakt het weer een beetje af en leur ik weer met flesjes. Toe meisje, nog een klein slokje. Vrijdag gaan we voor de derde behandeling en ik heb er vertrouwen in dat het allemaal goed gaat komen. 's Nachts drinkt ze nog twee flesjes en soms slapen we vijf uur achter elkaar en dat scheelt al een boel. Jasper kan inmiddels goed slapen zonder speen. Hij heeft zelf de oplossing gevonden: overdag wat vaker melk drinken uit een flesje (I need milk mummy, zegt hij dan licht dramatisch, I need cold milk in a bottle) en 's nachts kauwen op aap. En zo komt het dat aap doorgaans een nat pootje en een nat staartje heeft. Jasp, zeg ik dan streng, dat is toch niet fijn voor aap. It is, mummy, zegt Jasper dan, monk likes that. Maar we zijn al lang blij dat speen er niet meer is, en iedere keer als we langs de schapen in het veld rijden, zegt Jasper: mummy, those got my dum dum now. En dan kijkt hij zo trots. En dan hebben we Bobbie en Sam nog, die horen er nu helemaal bij. Ze hebben een deurtje in hun ren gekregen en af en toe mag dat open en dan kunnen ze door de tuin scharrelen. Marieke en Jasper vonden vorige week de eerste eieren in de nestbox. Jasper was helemaal door het dolle en at ze een paar dagen later bij zijn ontbijt. Sindsdien krijgen we de ene dag één en de andere dag twee eitjes. En iedere keer als we er een zien liggen is het feest. We hebben niet veel nodig hier in sunny Seaford: wat melk, verse eitjes en een paar uur slaap.
dinsdag, juni 17, 2008
zaterdag, juni 07, 2008
Juichen
Je moet nooit te vroeg juichen. Dat heb ik ook geleerd. Alles blijft de hele tijd veranderen. Olive slaapt!! zeiden Adam en ik in de eerste weken na haar geboorte. We wisten het zeker, dit kindje ging doorslapen vanaf drie maanden, of misschien zelfs vanaf twee of vanaf een week of zes. Je zag het gewoon: meisje Olive had geen honger 's nachts, ze sliep al vanaf heel vroeg uren en uren achter elkaar. Nee dus. Olive drinkt!! juichten Adam en ik een paar weken geleden. Ik had nieuwe melk voor haar gekocht, dikke melk voor tere popjes, en ze had gulzig haar eerste fles leeggedronken. Een paar dagen leek het beter te gaan, maar toen ging ze weer kleine muizenslokjes drinken. Ik belde de wijkverpleegkundige, liet haar weer wegen, ging naar de dokter, kocht weer nieuwe melk, nieuwe speentjes voor de flessen, ging weer naar de dokter. Olive ging alleen maar minder en minder drinken, en vaker en vaker. 's Nachts werd ze wakker voor vier mini flesjes. Honger had ze wel, maar het wilde maar niet naar binnen. Volgens de huisarts was er geen reden tot zorgen, meisje Olive zag er goed uit, ze was niet uitgedroogd. Dat ze minimaal 700 ml en maximaal 1 liter per dag moet drinken en soms nog niet eens de 400 ml haalt... tja... Ik zat met mijn handen in mijn haar. Iedereen bleef maar zeggen dat ze er goed uitzag en dat het allemaal wel los zou lopen, maar voor mijn gevoel klopte er iets niet. Zondagavond speurde ik het internet af naar nieuwe oplossingen en kwam uiteindelijk terecht op de algemene website van cranio-sacrale therapeuten. Oa voor babies met voedingsproblemen. Maandag vond ik een baby-cranio-expert in Seaford en een dag later konden we al terecht. Mij hoorde je niet juichen, maar ik had in ieder geval het gevoel dat er iets werd gedaan. De therapeut luisterde naar mijn verhaal over Olive, de zwangerschap en de bevalling. Hij voelde aan haar hoofdje, haar nekje, haar keel, haar ruggetje en haar buik. Ja hij snapte wel dat ze niet kon drinken, haar kaken en haar keeltje staan heel strak en daardoor kan ze gewoon niet goed slikken. Ook voelde hij heel veel slijm en ja hij kon haar wel behandelen. Dik twintig minuten later moest Olive overgeven. Een grote hand vol slijmerig snot. Dat had waarschijnlijk in haar maagje gezeten en omdat ze dat niet kan verteren was er ook niet veel ruimte voor melk over. De beste man waarschuwde dat we waarschijnlijk een groot verschil zouden zien de eerste dag en dat ze daarna weer terug zou vallen tot de volgende behandeling. En zo ging het ook. Olive dronk gisteren een reusachtige fles voordat ze ging slapen, meer dan ze ooit gedronken had, en vanochtend weer een piep klein beetje. Nee mij hoor je nog niet juichen, maar volgende week gaan we weer langs bij de wonderdokter.
dinsdag, juni 03, 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)