Wakker worden
Originally uploaded by BabyUK.
donderdag, februari 26, 2009
Balans
De vrouwenbladen staan er vol mee: moeders die de balans zoeken tussen thuis en werk. Ik zoek gezellig mee. Het is soms een beetje, hoe zal ik het zeggen... extreem. Niet mijn huishouden met twee kleine kinderen, dat is gewoon druk maar ook gezellig. Maar mijn werk erbij. Ik werk nu zo'n 20 uur in de week. Dat is niet zo veel, maar ik heb Jasper & Olive maar 1 hele dag allebei op de creche. Jasper gaat nog twee ochtenden, maar dat zijn de uurtjes dat ik echt even alleen maar tijd heb voor mijn meisje. De overige uren werk ik 's avonds. Na de dagdienst en voor de nachtdienst. En alle andere dagen werkt mijn hoofd gewoon door, zodat ik de uren dat ik achter de computer zit ook echt kan knallen. Het afgelopen weekend was ik in Amsterdam. Drie nachten en twee hele dagen. Voor werk en ook voor mezelf. Pas toen ik in het vliegveld zat, realiseerde ik me dat ik dat ook nodig had. En ja, ik had mijn gezinnetje wel echt gemist, maar niet zo erg. Het was wel lekker om even weg te zijn van alles. Jasper en Olive dachten daar anders over. Ze hadden weliswaar hele leuke dagen gehad met papa, maar Jasper wist me toch duidelijk te vertellen, met grote tranen en een snik in zijn stem, dat het echt te lang had geduurd. I just miss you too much too long, zei hij met gevoel voor drama. En Olive dan, vroeg ik mijn jongens. Olive was wel veel wakker geweest 's nachts en had ook veel moeten huilen. Tandjes, zei Adam. Nee, zei Jasper resoluut, she just want you, mummy. En zo schoot ik met liefde weer terug in mijn werkende moeder rol. En als het niet om geld ging en als ik niks gaf om mijn toekomstige carriere, dan zou ik alleen maar moederen, voor een jaartje of twee. Want er is geloof ik geen balans tussen thuis en werk. En al helemaal niet als je thuis werkt.
vrijdag, februari 20, 2009
Das
Op de bruiloft van Jake & Amanda was Jasper de pageboy. Hij zou achter de bruid aan lopen samen met vriendinnetje Lara die twee is. Ik had er niet zo veel aandacht aan besteed want dat leek me alleen maar averechts werken. Jasper zou zelf op de dag mogen bepalen wat hij zou doen. Voor de gelegenheid had Jasper een prachtig giletje, een heus overhemd, een nette broek en nieuwe schoenen gekregen. Hij zou ook een stropdasje krijgen, eenzelfde als de mannen die de taak van Usher op zich hadden genomen. Ik had Adam instructies gegeven om samen met Jasper om te kleden en het lekker aan te dikken hoe leuk het wel niet is om een stropdas te dragen. Lijkt me namelijk verschrikkelijk, helemaal als je drie bent. Maar Jasper vond het prachtig!! Hij zag er ook prachtig uit. Alleen zijn overhempie wilde hij niet instoppen en er mocht ook geen kam door zijn haar. Maar hij was toch een plaatje. En toen Amanda in haar prachtige jurk klaar was om aan de hand van haar vader te lopen, wilde Jasper ook wel achter haar aan lopen. Ik had tranen in mijn ogen, niet om de bruiloft, maar om mijn prachtige grote zoon. De rest van de dag was feest, tot Jasper 's avonds om half 10 omviel en verklaarde dat hij naar huis wilde. Toen we samen weer terug waren op ons logeeradres, Olive lag al een paar uur te slapen met babysitter in de buurt, kwamen de tranen. Ik had het stropdasje afgedaan en het giletje uit. Jasper was ontroostbaar. Wat is er manneke? vroeg ik verbaasd. My tie, huilde Jasper, please I have it with my pyjama. Hoewel het wel schattig had gestaan, een zilvere zijde stropdas bij een oude hema pyjama, moest ik toch echt nee zeggen. En de das moest de volgende dag weer ingeleverd worden, want het was een huur stropdas. Gelukkig maar want Jasper had hem anders afgedragen.
zondag, februari 15, 2009
Griep
Vorig weekend waren we met alle Northcote-Greens in Suffolk voor de bruiloft van Adam's broer Jake en zijn lief Amanda. Het waren mooie dagen waar we allemaal volop van genoten. Er ging alleen een nare griep rond, en toen we maandag weer naar huis gingen, waren Olive en ik allebei ziek. Iedereen weet wel dat als we het over een griepje hebben, we meestal een verkoudheid hebben. Maar dit was anders. Dit was 24 uur per dag non stop hoesten, koorts, rillen, snot, hoofdpijn, en overal pijn. Ik weet altijd heel sterk te blijven want dat moet immers met twee kleine kinderen, maar dit keer was ik echt out. Ik kon letterlijk niet op mijn benen staan. En toen werden Jasper en Adam ook ziek. De rest van de week gaat de geschiedenis in als een zwarte week. Het logeerbed werd uitgeklapt voor Adam en Olive die de hele nacht moest hoesten en vastgehouden moest worden. Jasper lag met zijn warme zieke koorts lijf naast mij. Zijn hoesten ging steeds over in overgeven en dus zat ik de hele nacht overeind, zelf over de veertig graden, met een kotsend kind in mijn armen. Ik voelde me zo beroerd en nog was ik in de weer met emmertjes, koude washandjes en lepeltjes kinderparacetamol. En het wilde maar niet ophouden. Inmiddels zijn we een week verder en het einde komt in zicht. Olive is weer opgeknapt, Adam gaat morgen weer aan het werk, maar Jasper en ik hoesten nog steeds de longen uit ons lijf. Vroeger had ik wel eens een griepje en dat was dan eigenlijk een verkoudheid. Dan bleef ik een paar dagen thuis van werk, keek Ophrah Winfrey op de bank, las stapels tijdschriften en dronk potten vol kruidenthee. Maar nog nooit had ik echt griep. Laat staan een heel gezin met griep. Om snel te vergeten, en nooit te herhalen.
maandag, februari 09, 2009
Druk
Ja we zijn er nog. We waren even zonder broadband en de dagen vullen zich zo gauw met snot, vieze luiers en rammelende magen. Jasper eet al weken lang als een paard. Drie grote maaltijden per dag en drie maaltijden tussendoor en tussen al die maaltijden door nog eindeloze snacks. Ik smeer boterhammen, schil appels en geef bakjes met rauwkost aan. Iedere dag kijk ik naar hem en denk: Wanneer is dat gebeurd? Wanneer zijn die benen zo lang geworden? Sinds wanneer zegt mijn zoon: Please mummy, am I allowed some juice? Afgelopen vrijdag hebben we Jasper eindelijk ingeschreven op een basisschool. Een uur voor de deadline. Ik had brochures, websites en onafhankelijke rapporten bekeken. Vijf scholen bezocht. Eindeloos alles met Adam besproken. We kwamen er niet uit. Totdat we langs gingen bij de laatste school op ons lijstje. Hier om de hoek. Ik zat er niet om te springen want het was zo'n grote school. Maar ook leuk!! Na een rondleiding van anderhalf uur met het hoofd van de school waren we helemaal om: Jasper gaat naar Cradle Hill Community Primary School. Waar de schooluniformpjes blauw zijn met een witte zeemeeuw. Waar de kleuters een binnen en een buiten klaslokaal hebben. En waar de leraren geen ingewikkelde systemen en regels volgen, alleen dat je aardig moet zijn en naar elkaar moet luisteren. Mijn kleine Olief is ondertussen jarig geweest. Mijn meissie. Eén jaar! Het was zo'n leuke dag en ik was zo trots toen ze zich omhoog hees aan haar kleine poppenwagentje en haar eerste wiebelige stapjes zette. Ze heeft er ook nog een tandje uitgewerkt. Drie maanden hebben we daarop gewacht en nu nog maar 17 te gaan! Een paar weken terug ging ik op kraamvisite bij een vriendinnetje die net haar eerste gekregen heeft. Het wordt toch wel makkelijker? vroeg ze met een lichte wanhoop in haar stem. Ja, lachte ik, het wordt echt veel makkelijker.
Abonneren op:
Posts (Atom)