Ik heb een hoop geleerd in de afgelopen jaren. Kleine, praktische, onbenullige dingen, en grote lessen die ik mijn leven niet meer ga vergeten. Geduld is er eentje. Als je moeder bent moet je zo veel geduld hebben, eindeloos geduld, en als je dan denkt dat je bijna uit elkaar klapt dan moet je heel diep ademhalen en toch nog geduld hebben. Sindskort moet ik een heel nieuw soort geduld opdiepen. Jasper die tegenwoordig de oren van mijn kop kletst, wil ineens ook van alles weten. Hij is nog niet in het 'waarom?' tijdperk, maar vraagt de hele dag bij alles: Huh, what's that, mummy? Een pissebed Jasp, een brandnetel, een boterbloem, een konijnenkeutel, een rolstoel, een muesliereep, de krant lieverd, een hek, een pluisje, een aubergine. Dat is gewoon melk manneke, een kadootje, een telefoonrekening, een bankpasje... etc. Oh? zegt Jasper vragend na alles wat ik zeg en dan omdat hij nog niks wijzer is: what is a wheelchair mummy? Uhm, it's a chair with wheels Jasp. Oh? What's that for mummy? En zo verder, en zo verder. Wat is een bankpasje? Uhm.. eindeloos leg ik alles uit in Jip en Janneke taal en als ik dan denk dat het helemaal duidelijk is, heeft Jasper toch nog een vraag. Voorlezen is ook een ander verhaal geworden. Jasper bekijkt de illustraties ineens met hele andere ogen. Ergens op de achtergrond springt een piepklein konijntje weg tussen de bomen. Heeft niks met het verhaal te maken, maar Jasper wil weten: who's that mummy? Een konijntje Jasp. Where is that rabbit going? Enzovoorts, enzovoorts. We doen eindeloos over een boek. Jasper moet steeds terug bladeren en nog iets aanwijzen. Wie woont er in dat huisje? Wie zit er achter dat raam? Wat is dat voor kleur? Waar gaat hij heen? En ik doe mijn uiterste best om geduldig te blijven, want hij moet nog zo veel ontdekken en zo veel leren. En af en toe zeg ik: dat weet ik niet schat. Daar moet Jasper dan om lachen. You not know that mummy, grinnikt hij dan, that's funny. Moeders moeten niet alleen geduld hebben, ze moeten ook alles weten.
zaterdag, mei 31, 2008
vrijdag, mei 30, 2008
woensdag, mei 28, 2008
Bobbie & Sam
Omdat Jasper zo'n held was met het inleveren van zijn speentje (een paar nachten worstelde hij om in slaap te komen, maar vroeg geen enkele keer of hij dum dum terug mocht), besloten Adam en ik dat een beloning op zn plaats was. Adam hoefde er niet lang over na te denken. Kippen. Jasper zou kippen krijgen. Al sinds we hier wonen, wil Adam kippen. Ik heb niks tegen kippen, maar we hebben vaak vossen in de tuin en ik zag het bloedbad al voor me. Maar Adam beloofde om een goed hok en dito ren te maken, en dus stemde ik in. Jasper zou twee kippen krijgen. Hij was door het dolle! I feed those, riep hij enthousiast. En wat eten de kippen dan Jasp? Chicken food, mummy. Adam was een heel weekend in de weer met hout en kippengaas en uiteindelijk konden de jongens samen naar de boerderij om de kippen uit te zoeken. Jasper kwam terug met rode wangen van de opwinding. Papa droeg een grote kartonnen doos waar onze nieuwe vriendjes in zaten, en Jasper liep er achter met een reusachtige zak stro voor in het kippenhok. Eerder die dag hadden Jasper en ik samen boodschappen gedaan en in de auto had ik hem gevraagd of hij al een naam had voor de kippen. Daar moest hij even over nadenken en toen zei hij: Chicken. I name those chicken. Toen ik had uitgelegd dat de kippen ook nog een eigen naam zouden krijgen, was hij weer even stil en toen zei hij met volle overtuiging: Mummy, I name those Bobbie and Sam. Ik moest er bijna van huilen, zo trots was ik op hem. Bobbie en Sam hebben inmiddels hun intrek genomen in het kippenhok achter in de tuin en iedere ochtend doen we het deurtje van het hok open zodat ze in hun ren kunnen en dan geven we ze eten en vers water. 's Avonds voordat Jasper gaat slapen, stoppen we eerst de kippen in bed. Dan moeten ze weer in hun huisje en gaat het deurtje weer dicht. Jasper is zijn speentje helemaal vergeten.
dinsdag, mei 27, 2008
zondag, mei 25, 2008
Melk
Olive is te licht en moet aankomen. Zo veel was me duidelijk na mijn bezoekje aan de wijk. Maar ik twijfelde of groente- en fruithapjes wel de oplossing zouden zijn. Ik vind haar echt nog een beetje te klein en van alle kanten wordt altijd gezegd dat je niet voor 20 weken met vast voedsel moet beginnen. Olive is nog geen 17 weken. Volgens de wijkverpleegkundige zouden de hapjes vooral helpen om een bodem in haar maagje te leggen zodat ze makkelijker een grote hoeveelheid melk aan zou kunnen. Daar moest ik lang over nadenken. Zou ze dan niet gewoon dikkere melk moeten drinken? En zou dat bestaan? In de supermarkt staarde ik eindeloos naar de etiketten van de pakken poedermelk en uiteindelijk viel mijn oog op een formule voor babies met krampjes. De melk is dikker dan andere babymelk stond er op de verpakking, maar ook makkelijker te verteren. Olive heeft nauwelijks last van krampjes. Maar toch... Het was het proberen waard. Thuis maakte ik heel optimistisch een fles van 180 ml en die klokte mijn meisje in een keer weg, tot op de laatste dikke druppel. Daarna liet ze een harde boer en grinnikte even. Sindsdien drinkt ze iedere drie en een half uur een grote fles leeg. 's Nachts lust ze er ook nog wel twee, want ze heeft de smaak nu te pakken. Over vier weken gaan we weer naar het consultatiebureau en dan zit Olive dik in de curve!
zaterdag, mei 24, 2008
Dum dum
Ik ben nog steeds iedere dag trots op mijn zoon. Omdat hij zo lief is en vrolijk en slim. Maar sommige dagen ben ik extra trots en vandaag was zo'n dag. Adam en ik hadden al een tijd geleden besloten dat het tijd was voor dum dum, Jaspers speentje, om te vertrekken. We hadden na lang twijfelen besloten dat het rond zijn verjaardag zou gebeuren. Met de komst van zijn nieuwe bed, moest het afgelopen zijn met dat getut. Florence, Jaspers beste vriendinnetje, had toen zij drie werd haar speentjes aan de baby rendiertjes gegeven. Flo is net voor kerst jarig en ze had ze op kerstavond in de boom gehangen en toen had de kerstman ze meegenomen. Jasper kende dat verhaal en dus hadden Adam en ik daarop ingehaakt. Jasper zou op of net na zijn verjaardag zijn speentjes in een envelop doen en naar dokter Dum Dum sturen, die zou ze dan aan de lammetjes geven. Alle kindjes moesten hun speentjes inleveren als ze drie werden, hadden we hem wijsgemaakt. Maar toen werd Jasper ziek en 'no way' ging ik mijn zieke kindje zijn speentje afnemen. Daarna ging Adam een week weg en dat leek me ook niet het juiste moment. Af en toe zei ik nog wel tegen Jasper dat we binnenkort echt de speentjes op moesten sturen. En dan zei hij steeds: Soon mummy, soon we give those away. Gisteren had ik besloten dat vandaag de dag zou zijn. Ik had Jasper verteld: morgen lieverd, morgen moeten we ze echt opsturen. Jasper keek een beetje beteuterd en fluisterde: soon mummy, soon. Vanochtend had ik de envelop al klaar liggen. Ik had er op geschreven: To Dr. Dum Dum. Please give my dummies to the little lambs. Jasper huilde, schopte, krijste. Een half uur lang. En toen was het klaar. Wil jij de envelop in de brievenbus doen Jasp? vroeg ik. No mummy, you do that, zei hij alleen maar. En zo was het spenentijdperk ineens afgesloten. En hij was zo zoet de hele dag, zo'n groot groot kind. Hij slaapt al drie jaar iedere nacht met een speentje en het duurde even voordat hij in slaap kwam vanavond. Ik moest een paar keer terug naar boven, nog wat boekjes lezen, nog een knuffel, nog een beetje melk. Maar hij slaapt nu. In zijn grote bed, met Monk, maar zonder dum dum.
woensdag, mei 21, 2008
maandag, mei 19, 2008
Melk
Mijn week alleen zit er bijna op. Het is maandagavond en Jasp en Olive liggen allebei in bed. Het huis moet nog opgeruimd en mijn eten gekookt, maar het voelt alsof ik de eindstreep al gehaald heb. Vannacht komt Adam weer thuis. Het was een goeie week, veel beter dan ik van tevoren had bedacht, en het was ook een zware week. Na die hele goeie nacht waarin Olive 11 uur achter elkaar sliep, werd ze ineens weer heel veel wakker. Iedere drie uur. Zelfs dat lange stuk dat ze al een paar maanden deed, van 7 tot een uur of 2, lukte niet meer. Ik was er moe van en ook een beetje ongerust. Olive drinkt zo weinig. Ze zou nu 5 grote flessen per 24 uur moeten van 210 ml, maar Olive drinkt niet meer dan 90 ml, heel soms 100 ml en soms nog veel minder. Het leek me dus dat ze wakker wordt van de honger, maar het lukt me maar niet om het op te lossen. Ik krijg er gewoon niet meer melk in. Vandaag zijn we maar even bij de wijk langs gegaan, in Engeland de baby clinic genaamd. Ol was voor het laatst gewogen toen ze 6 weken was en dat is alweer een hele tijd geleden. De verpleegkundige kende haar nog en zei: oh wat is ze gegroeid. Ja, toch? dacht ik... Ik wist het niet helemaal zeker, ik vind haar nog zo klein. En ja ze was aangekomen, maar nog geen halve kilo in tien weken. En daar kwam die vervloekte grafiek weer tevoorschijn. Jasper zat altijd zo laag in de curve en het was me nooit helemaal duidelijk of ik me daar nou wel of niet zorgen over moest maken. Olive zit helemaal niet in de curve, ze zit er onder. En wat moet ik daar dan mee? Nadat ik mijn verhaal had gedaan over de voedingen zei de health visitor: och dat meissie, ze houdt gewoon niet zo van melk. Daar moest ik wel om lachen want dat heb ik natuurlijk weer: een baby die niet zo van melk houdt. En ja dat klopt ook wel voor mijn gevoel. Jasper klokte gulzig volle borsten en grote flessen leeg, maar Olive heeft nooit lekker gedronken. Het is tijd voor de groente- en fruithapjes vond de aardige mevrouw. Vanaf volgende week als ze 17 weken is. Dat vind ik wel een beetje vroeg, maar de wijk was heel resoluut. Over vier weken weer laten wegen en als ze dan nog onder de curve valt naar de kinderarts. Die vervloekte grafiek! Maar Olive lachte haar stralende meisjeslach. En volgende week slaapt ze hopelijk weer door.
vrijdag, mei 16, 2008
Sprietjes
Op het bureaublad van mijn computer staat de foto van Jasper & Olive die ik een paar dagen geleden ook op de BabyUK heb gezet. Broer en zus. Ik had m ook 'Skinny & Mini' kunnen noemen. Jasper is na dik een week ziek en niet eten vel over been. Hij is altijd een sprietje maar het kleine beetje vet dat er nog aan zat, is er nu helemaal afgevallen. Dat komt er weer bij, dat weet ik wel, maar toch vind ik het niet fijn. Normaal gesproken maak ik me niet druk over hoeveel hij eet op een dag, want hij eet altijd grote borden vol. Maar sinds hij beter is, geeft hij wel aan dat hij honger heeft (I'm hungry mummy, I'm hungry again!! zegt hij dan, met licht gevoel voor drama) maar eet uiteindelijk nauwelijks. En dus leur ik de hele dag met snacks en boterhammen en met al zijn lievelings hapjes. Olive is mijn kleine mini meisje. Een paar weken terug ben ik gestopt met de borstvoeding. Ze dronk zo vaak dat ik het niet meer volhield. Het was geen makkelijke beslissing maar toen ik m eenmaal genomen had, voelde ik me binnen een paar dagen zo veel beter dat ik er alleen maar blij mee kon zijn. Inmiddels is mijn melk opgedroogd, en ben ik helemaal gewend aan deze nieuwe fase. Maar Olive drinkt nog steeds het liefst vaak en dan maar kleine beetjes. Ook als ik de tijd tussen de voedingen langer rek, houdt ze het op een half flesje. En ze trappelt en beweegt net zo druk en veel als Jasper als baby deed. Een lekkere dikke baby zal Olive dus ook wel niet worden.
donderdag, mei 15, 2008
Praten
Ondanks alle drukte en chaos in huis heb ik het grootste gedeelte van de dag een glimlach op mijn gezicht. Dat komt vaak door Jasper en de dingen die hij zegt. Hij kan zo mooi praten, leert steeds meer woordjes en wil steeds meer weten. Al een tijdje is hij heel erg bezig met andere mensen en kinderen, alsof hij ineens ontdekt dat de wereld veel groter is dan ons gezin en alle vaste aanhang die daarbij hoort. Man, zegt hij op zijn Engels en met 'man' bedoelt Jasper alle volwassenen, de kinderen vallen in de categorie 'boy' en 'girl'. In de supermarkt bekijkt hij uitgebreid een ouder echtpaar. Who those man mummy? vraagt hij nieuwsgierig. Weet ik niet Jasp, die ken ik niet, antwoord ik naar waarheid. You not know that man name mummy? Nee schat, ik weet zijn naam niet. Oh, zegt Jasper en is even stil. That man not got a name mummy? vraagt hij even later. Jawel hoor, ik denk wel dat hij een naam heeft. Oh, zegt Jasper weer want hij moet alles altijd even laten bezinken. I not know that somebody name mummy, besluit hij uiteindelijk. Somebody is een van zijn nieuwe woorden. Somebody en sometimes. En zo kletsen we de hele dag door, over alles en iedereen die we tegen komen. Ik een groot deel van de dag in het Nederlands maar Jasper altijd in het Engels, hoewel hij op verzoek soms ook wel de Nederlandse vertaling wil geven. Dan vraag ik: hoe zegt mama dat? You say hond, zegt Jasper dan, not me mummy, I say doggy. En dan even later: sometimes I say hond mummy.
woensdag, mei 14, 2008
Overwinning
Dag 2 van mijn week alleen was een lange dag die heel goed begon. Olive had maandagnacht van 6 uur 's avonds tot 5 uur 's ochtends geslapen, toen een klein beetje melk gedronken en er nog twee uurtjes tegenaan geplakt. Om 7 uur stonden we samen op terwijl Jasper nog tot 9 uur in zijn grote bed lag te slapen. Ik was zo trots op mijn meisje. Ze had geslapen, 11 lange uren achter elkaar. Ik kon het wel van de daken schreeuwen. De rest van de dag liep ook lekker. Jasp was lief en Olive nog steeds een beetje huilerig maar toch... we kwamen er. Om 6 uur lagen ze allebei weer in bed. Jasper, die geen middagslaapje had gedaan, vroeg om half 5 al of het bedtijd was, maar dat leek me een beetje vroeg. 's Avonds zat ik weer alleen in de tuin met een glaasje wijn en liet mijn hoofd leeg blazen in de warme lente wind. Ik voelde een licht gevoel van overwinning. Ik was weer een dag doorgekomen. Het huis zag er nog best okee uit. Ik had gegeten. Ja er lagen nog stapels was en ik moest nog een boel administratie uitzoeken. Maar ik was de hele dag rustig gebleven, Jasper was niet stout geweest, Olive had goed gedronken. Ergens in mijn hoofd zei een klein stemmetje: maar je moet nog 6 dagen!! En ja, ik zal blij zijn als Adam er weer is, al is het maar om alle verhalen van de dag 's avonds aan hem te vertellen. Maar voorlopig denk ik alleen maar aan vandaag.
dinsdag, mei 13, 2008
maandag, mei 12, 2008
Zwaar
De afgelopen weken waren zo zwaar dat ik even niet meer wist waar ik het moest zoeken. Eerst al het gedoe rond het wisselen van de kamers en het voorbereiden van Jaspers verjaardag. Toen een heel ziek kindje en tegelijkertijd een huis vol bezoek. Dagen en nachten druk met Jasper die maar niet beter wilde worden en met Olive die altijd aandacht nodig heeft. En toen werd ik op vrijdag ook nog ziek, tot overmaat van ramp. Nou ja.. ziek. Ik voelde me ziek, had hele erge keelpijn en een zwaar hoofd, maar kreeg nauwelijks tijd om er over na te denken. Adam was aan het werk en de wereld draaide gewoon door. Gisteren voelde ik me nog steeds beroerd en aan het einde van de dag sloeg de paniek een beetje toe. Adam zou vandaag voor een week naar Turkije vertrekken en hoe zou ik in godesnaam die week door gaan komen. 's Avonds vroeg ik aan god en het universum en wie er maar wilde luisteren of ik in ieder geval weer beter kon worden. Dan zou ik echt mijn best doen de hele week en heel erg diep graven. En ja!! Vanochtend werd ik wakker zonder hoofd- en keelpijn, kreeg Jasper zonder morren in de creche en wist de hele dag rustig te blijven, ook toen Olive niet wilde slapen en Jasper heel hard tegen haar huiltje in begon te gillen. Nu liggen ze allebei in bed. Gegeten, gewassen, voorgelezen, geknuffeld en wat al niet meer. Ik ga biefstuk voor mezelf bakken en dan met een glas rosé in de tuin zitten. Mijn eerste dag alleen zit er op en het was de beste dag die ik in tijden heb gehad!
woensdag, mei 07, 2008
Jarig
Dingen lopen altijd anders dan gepland. Jasper werd afgelopen maandag 3. Op vrijdagmiddag reed ik samen met hem en met Olive naar de Ikea in de buurt van Londen om Jasper over te dragen aan zijn oma en om vervolgens een nieuw bed voor hem te kopen. Dat nieuwe bed was onderdeel van zijn verjaardagskado: een nieuwe kamer. Op zaterdag en zondag wisselden we vliegensvlug (nou ja... in 36 uur) de logeerkamer en Jaspers kamer. Zodat Jasper en Olive straks samen in de grotere kamer kunnen. Mama zorgde ondertussen voor Olive. Alles liep zoals gepland. De kamer werd prachtig en ik kon niet wachten om Jaspers koppie te zien als hij al die nieuwe meubeltjes en dingetjes zou zien. Maar Jasper, die donderdagnacht al een beetje koortsig was, was helemaal niet lekker. Het ging wel, zei oma, maar echt zichzelf was hij niet, hij had rooie wangetjes en wilde niet eten. Toen ze zondagmiddag weer in Seaford waren, zag ik al meteen dat het mis was. En ja, Jasper werd zieker en zieker. De kamer vond hij mooi, maar het drong niet helemaal tot hem door... Thank you mummy, fluisterde hij zachtjes. Maar die nacht sliep hij niet in zijn nieuwe bed. Hij lag tussen Adam en mij in, met hoge koorts en ik was de hele nacht wakker en in de weer met paracetamol, bekertjes water en natte washandjes. Ergens hoopte ik nog dat hij de volgende ochtend fit en vrolijk uit bed zou springen maar dat gebeurde natuurlijk niet. Is het vandaag een speciale dag? vroeg ik hem 's ochtends. Daar moest hij even over nadenken en toen zei hij zachtjes: its monday mummy. Dat hij jarig was, was hij helemaal vergeten. Mannetje was echt ziek. En dus werden vriendjes en vriendinnetjes afgebeld. Met alle opa's en oma's probeerden we er nog iets van te maken maar Jasper hoestte en snotterde zich door de dag en huilde: hold me mummy. En dus hield ik hem vast, de hele dag, net zoals ik drie jaar daarvoor had gedaan. Inmiddels is het woensdag en krabbelt hij langzaam weer een beetje op en vanacht slaapt hij hopelijk voor het eerst in zijn nieuwe grote bed. En dan vieren we over een paar dagen alsnog zijn verjaardag.
Abonneren op:
Posts (Atom)