Broer en Zus

Olive en ik zijn al de hele week snotverkouden. Vooral de nachten zijn dramatisch want Olive moet heel erg hoesten en vervolgens overgeven. Dat is goed want zo komt het slijm er uit, maar ook vermoeiend. Een paar dagen terug had ik het campingbedje naast ons bed gezet, zodat ik haar in ieder geval in de buurt had. We worstelden de nacht door, tot ik haar rond een uur of drie eindelijk stil en in slaap had. Toen hoorde ik de kleine belletjes die nachtelijk bezoek aankondigen (aan de deur hangt een dreamcatcher), het was Jasper. Hij kroop het grote bed in en ik liet hem maar. Adam sliep, Olive sliep, Jasper viel uiteindelijk weer in slaap en ik ook. Toen werd Olive weer wakker, hoestend en krijsend. Ik nam haar snel mee de kamer uit, misschien was het wel tijd om op te staan. Maar de klok zei half 6 en dat is echt te vroeg en dus ging ik weer terug naar het grote bed en hield haar in mijn armen aan het voeteneinde. Olive was stil en ik had goede hoop dat we allemaal nog een uurtje konden slapen, maar toen zag Olive Jasper liggen. Oh, zei ze zachtjes en kroop vliegensvlug naar hem toe. Net toen ik haar wilde grijpen, bang dat ze hem wakker zou maken, boog ze haar kleine hoofdje naar voren en gaf een klein kusje op zijn wang. En nog een. En nog een. Toen legde ze haar hoofdje op zijn schouder, deed haar oogjes dicht en viel in slaap. Ik zat nog steeds aan het voeteneinde en keek wel tien minuten hoe ze daar samen lagen. Broer en zus. En zo sliepen we nog bijna twee uur. Jasper en Olive zij aan zij, Adam er naast en ik opgerold aan het voeteneinde. 's Ochtends vertelde ik aan Jasper wat Olive had gedaan. Hij straalde er van en zei: ik wist het niet mam. Daarna zei hij: but we are friends, we are always friends. En toen was ik die zware nacht al weer vergeten.