Bijna

Vandaag was de allerlaatste dag van onze hele lange zomervakantie. Morgen gaat Jasper voor de eerste keer naar school. Ik moet vanavond nog naamlabeltjes in zijn uniformpjes strijken, zodat hij met zijn eigen trui naar huis komt. Al de hele week hebben we kleine gesprekjes over school. Jasper keek er steeds stralend bij. I am exciting, zei hij met grote lach. Maar vandaag werd hij stiller en stiller. Wat gaan we morgen doen? vroeg hij wel tien keer. Hij wist zelf het antwoord wel: eerst ontbijten, dan schooluniform aan, dan naar school. Na het voorlezen vanavond, lagen Olive en ik nog even bij hem op bed. Jasper was stil. Alles goed vriend? vroeg ik, klaar om te slapen? Mum, zei Jasper met een klein stemmetje, I am scared, I am just a bit scared. Oh, ik was zo trots op hem, dat hij het kon zeggen, en ik wilde hem ook in mijn armen nemen en hem nooit meer los laten. Mijn kleine manneke. Ik legde hem uit dat dat heel begrijpelijk is. Dat we soms nieuwe dingen doen die heel spannend zijn maar ook een beetje eng. En ik vertelde ook dat de juf had gezegd dat ik zo lang bij hem mocht blijven als hij wilde. (Tot 12 uur? had ik haar gevraagd. Jaspers eerste schooldagen zijn om twaalf uur afgelopen, daarna mag hij ook blijven voor het lunch en speeluur.) Dus ik kan bijvoorbeeld blijven tot Ashleigh er ook is, stelde ik hem voor. Jaspers gezicht klaarde op toen hij de naam van zijn vriendinnetje van nursery hoorde. It's okay mum, stelde hij mij en zichzelf gerust, I will like it. En dat hoop ik met heel mijn hart. Mijn grote donkere zonnebril ligt al vast klaar.