Hopsital

Wat is er met Olive? vragen wij ons al bijna anderhalf jaar vaker wel dan niet af. Waarom eet dat meisje zo weinig? Waarom slaapt ze zo slecht? Het eerste jaar zocht ik regelmatig hulp bij huisarts, wijk en cranio sacraal therapeut. Soms ging het even beter, altijd net lang genoeg om mijn zorgen weg te nemen. Vaak stond ik op het punt om een afspraak af te dwingen met de kinderarts, maar dan liet ik me toch weer geruststellen, en soms leek het ook alsof we echt de tunnel uit waren. Maar ze ziet er zo goed uit! hoorde ik keer op keer van vrienden en vreemden. En ze ziet er ook goed uit. Ze is zo'n mooi meisje, met goud blonde krulletjes, grote donkerblauwe ogen en een slank, gespierd lijfje. Ze is prachtig! Maar een paar weken geleden was de maat vol. Olive wordt 's nachts niet wakker omdat ze aandacht wil, Olive wordt wakker omdat ze pijn heeft, daar was (en ben) ik van overtuigd. En dus belde ik 's ochtends, met wallen onder mijn ogen en mijn handen letterlijk in mijn haar, de wijk. Zij vond dat de maat ook wel vol was. Ga maar naar de huisarts, zei ze, en zeg maar dat je van mij naar de kinderarts moet. Dat deed ik en zo kreeg ik eindelijk die afspraak die ik misschien een jaar geleden al had moeten hebben. Vanaf dat moment knapte Olive helemaal op. Ze at, ze sliep, ze lachte, speelde, groeide (dacht ik). Zou ik de afspraak dan toch maar afzeggen? vroeg ik Adam een paar dagen van tevoren. We wisten het niet. Olive wist het wel. Net voordat ik de telefoon pakte, begon ze weer te hoesten en huilen en nestelde zich weer op het bekende plekje op mijn heup. Ik maakte een lijstje met al mijn klachten en ging. Dat was afgelopen donderdag. What you doing in hopsital? vroeg Jasper, die het wel leuk vond omdat hij de hele ochtend bij vriendje Jake mocht spelen. In hopsital werd Olive eerst gewogen en gemeten. Het was geen goed nieuws en mijn verhaal werd dan ook heel serieus genomen door de kinderarts. Drie kwartier liet hij me praten en toen onderzocht hij Olive, die daar natuurlijk niks van moest weten. Nee het is niet helemaal goed met Olive, niet met haar luchtwegen en niet met haar darmpjes, maar de vraag is of ze daar wel overheen groeit of dat er een oorzaak is die aangepakt moet worden. Binnenkort gaan we terug voor bloedonderzoek en allergie test. Vannacht, terwijl Olive krijste en trapte, besloot ik om haar toch nu al van de melk te halen. Geen makkelijke beslissing en misschien is het beter om te wachten op alle uitslagen. Want geen melk betekent ook geen yoghurt, geen room, geen kaas, geen boter. Niet van de koe en niet van een ander beest. En laten dat nou net de dingen zijn die Olive graag eet. Maar de maat is zo verschrikkelijk vol en de nachten zijn zo ongelooflijk zwaar. Ik moet wel, ik moet iets. Soms als mijn meisje 's nachts ontroostbaar huilt en mijn jongens gewoon slapen, huil ik zachtjes mee, en bid. Sta me bij, sta me bij. Mijn dochter heeft pijn en ik weet niet hoe ik haar moet helpen.