donderdag, juli 31, 2008
Half jaar
Olive, mijn lieve, kleine, mooie, stoere meisje, is vandaag zes maanden. Al een half jaar bij ons en het is alsof ze er nooit niet geweest is. Ze doet het zo goed. ze drinkt grote flessen melk, eet kleine bordjes vol rijstepap en groente en fruit en ze slaapt soms zelfs een nachtje door. Toen ze nog in mijn buik zat, hoopte ik maar één ding. Behalve natuurlijk dat ons kindje gezond zou zijn. Ik hoopte dat hij of zij zou lachen. Zoals Jasper altijd deed, heel vaak en heel hard. En dat doet Olive ook. Ze kan giechelen als een meissie en lachen tot ze de hik krijgt. En altijd om Jasper die gekke bekken trekt of een dansje voor haar wipstoeltje doet. Jasper en Olive zijn nu al Jut en Jul. Als Olive 's middags een slaapje doet vraagt Jasper: please, please mum, may I go and see her. En als ik dan heel resoluut nee zeg, dan zegt Jasper: but I miss her mum. En als Jasper naar de creche is, kan Olive ineens een beetje huilerig en plakkerig zijn, totdat broerlief weer thuis is en haar overlaadt met verhalen en liedjes en veel veel knuffels. Sinds gisteren slapen ze samen op één kamer en afgelopen nacht stond ik daar, te kijken naar mijn slapende kindjes. Olive is al zes maanden en ze is het liefste, kleinste, mooiste en stoerste meisje dat ik ooit heb gezien.
vrijdag, juli 25, 2008
donderdag, juli 24, 2008
Draagzak
Dit stukje is een ode aan de Baby Björn. De draagzak. Het is me een raadsel hoe moeders dat eerste jaar doorkomen zonder draagzak. Wat is er nou handiger, fijner en gezelliger dan de draagzak? Allebei mijn babies sliepen de eerste maanden uren en uren in de draagzak, als kleine kangaroobabies, heel dicht tegen me aan. En oh wat een commentaar kreeg ik daarop. Daar wennen ze maar aan, die gaan nooit meer in hun bedje slapen. Maar met drie maanden sliepen allebei mijn kindjes gewoon overdag in hun mandje. De draagzak bleef. Jasper zat er nog maandenlang in en ook Olive zit graag in de Baby Björn. Nog iedere dag. Als ik m tevoorschijn haal dan begint ze al te glunderen. Haar hoofdje zit nu niet meer tegen mijn lijf aangeplakt maar kijkt vrolijk de wereld in en haar beentjes hebben alle ruimte om te trappelen. Het is feest in de draagzak, iedere keer weer. En ik heb mijn handen vrij, om een beetje op te ruimen, met Jasper te spelen, de was op te hangen, boodschappen te doen. Het is een uitvinding. Ik zou niet zonder kunnen. De dag dat Olive te groot is en ik definitief afscheid moet nemen van de draagzak komt steeds dichterbij. Maar dan hebben we gelukkig de rugdrager nog.
woensdag, juli 23, 2008
Thuis
We zijn weer thuis en we zijn weer back to normal. Maar het was echt leuk, onze holiday naar Holland. Toen we op Gatwick stonden te wachten op het vliegtuig naar Amsterdam moest ik wel even lachen. Vroeger was reizen heel gemakkelijk. Dan gooide ik wat kleren in mijn rugzak, viste mijn paspoort uit de la en vertrok. Nu had ik een reusachtige tas, een buggy, een draagzak, een luiertas, mijn handtas en een klein kinderkoffertje, en niet te vergeten een baby en een peuter. Maar we kwamen er, we kwamen Nederland door en we kwamen ook weer terug in Engeland. Met heel veel hulp van familie, vrienden en vreemden. Heel veel dank daarvoor. En het was fijn om weer even in Amsterdam en Eindhoven te zijn en om te horen hoe Jasper steeds meer Nederlandse woorden in zijn Engelse zinnen ging weven. Toen we weer thuis waren in Seaford vroeg Adam aan Jasper: and how is your Dutch? En toen zei Jasper heel trots: Paarden. I say paarden.
woensdag, juli 09, 2008
maandag, juli 07, 2008
zondag, juli 06, 2008
Paspoort
We hebben een kleine identiteitscrisis in huize Northcote-Green/Van Waardenburg. Toen Jasper net geboren was en wij in vol vertrouwen een engelse paspoortaanvraag indienden, kregen we die per aangetekende post terug. Jasper was geen engelsmannetje, maar had net als zijn moeder de Nederlandse nationaliteit. Adam en ik zijn niet getrouwd, vandaar. En dus gingen baby Jasper en ik samen naar Londen naar de ambassade en werd Jasp bijgeschreven op mijn paspoort. Toen Olive geboren was, had ik me al voorbereid op dezelfde reis. Maar ik belde op een dag toch de engelse paspoorthulplijn. Ik wil graag dat mijn kinderen de Engelse en de Nederlandse nationaliteit hebben, en het was tijd om uit te zoeken hoe we dat moesten regelen. De vriendelijke man aan de andere kant van de lijn vertelde me dat het wat ingewikkelder ligt voor mijn zoon, maar dat mijn dochter gewoon de Britse nationaliteit heeft. In 2006 is de wet namelijk veranderd. En zo komt het dat we nu twee Nederlanders in ons gezin hebben en twee Britten. Oh, my English rose, zuchtte Adam toen ik hem op de hoogte bracht van het nieuws. Afgelopen donderdag kwam Olive's eerste paspoort binnen. Ik moest er even van huilen. Net zoals ik drie jaar geleden deed toen ik Jasper in mijn paspoort zag staan. Olive Anna Northcote-Green staat er naast haar prachtige pasfoto, British Citizin. Hoe het nu verder moet met de nationaliteiten weten we nog niet helemaal. Hoe wordt Olive ook Nederlands en Jasper ook Engels? Dat zoeken we uit na ons reisje naar Nederland... Aanstaande donderdag vliegen we.
Abonneren op:
Posts (Atom)