zondag, januari 24, 2010
Eten
Olive is bijna twee. We worden er een beetje emotioneel van hier in huis. Klein meisje wordt groot. Adam en ik zijn allebei ontzettend trots. Omdat ze zo leuk is. En zo grappig, en mooi, en lief. En omdat ze zo goed kan eten. Olive eet eindelijk drie maaltijden per dag, lekkere grote porties, en twee of drie appels tussendoor. Mét kaneel. En altijd een toetje. Het liefst jelly. Ze doet dan haar eigen variant op het Engelse liedje jelly on a plate met bijbehorend wiebel dansje. Wibble, wobble, wibble, wobble, jelly on a plate. Ik ben ook trots op ons, dat we nooit gezegd hebben: Olive die eet gewoon niet. Ja, sommige kinderen eten meer en sommige kinderen eten minder. Maar kinderen die niet eten, dat klopt gewoon niet. Daar moet je je nooit bij neer leggen. Ja het heeft lang geduurd, maar we zijn er wel gekomen. En hoewel Olive nog steeds geen negen kilo weegt, groeit ze wel rap de lucht in. En we zijn inmiddels ook gewend aan alle dingen die ze niet mag eten. Brood bakken we in de broodmachine zodat we zeker weten dat er geen melk of soya in zit. Koekjes en cake bakken we ook zelf. Chipjes mogen af en toe maar er is maar één zak in het hele schap waar geen melkpoeder in zit. En als we ergens heen gaan dan nemen we gewoon altijd wat mee voor Olive. Het is wel een gedoe, die allergieën, altijd de labels lezen en altijd navragen. Maar het gaat goed met Olive en dat is het enige dat telt. Vanmiddag liet ze me haar buikje zien. Het zat vol met eten en stak ver uit naar voren. Maar het was ook een zacht buikje en ik mocht er in prikken en op kriebelen. Vroeger mocht ik Olive's buik nooit aanraken. Dat deed te veel pijn. Olive is bijna twee en ik ga volgende week de grootste melkvrije taart aller tijden voor haar bakken.
dinsdag, januari 19, 2010
woensdag, januari 13, 2010
dinsdag, januari 12, 2010
Baby UK
Al bijna vijf jaar schrijf ik wekelijks op de Baby UK. Af en toe kijk en lees ik zelf terug, wat we vorig jaar deden rond deze tijd, en het jaar daarvoor. Ik heb de afgelopen jaren nooit fotoalbums bijgehouden, of in dagboeken geschreven. Maar ik heb wel mijn Baby UK blog en die zal me altijd dierbaar zijn. Nu Jasper groter wordt, is het moeilijker om over hem te schrijven. Niet omdat er geen verhalen zijn, er zijn alleen maar meer verhalen, maar omdat het gaat botsen met zijn... tja, wat is het woord... privacy? Alle dingen die ik op deze site geschreven heb, zijn dingen die ik ook aan hem zal vertellen als hij groot is, nu al vindt hij niks leuker dan luisteren naar verhaaltjes van toen hij een babietje was. Als we naar Brighton rijden dan wil hij altijd dat ik het huis aanwijs, waar we vroeger woonden. Het is de prachtige flat op marine parade, en dan zeg ik altijd: daar hadden papa en mama je voor het eerst mee naar huis genomen, toen je net uit mijn buik was. En dan zegt Jasper altijd enthousiast: I know mum, I know, I remember it. Niet dat de Baby UK opgeheven wordt. Er zijn nog genoeg verhalen die wel gedeeld kunnen worden. En Olive is er ook nog. Weer helemaal opgeknapt van misschien toch de mexicaanse griep. Ze is dik tien dagen ziek geweest, maar eet en slaapt weer en vier vlijmscherpe hoektandjes glinsteren in haar kleine bekkie. Eat, eat, zegt ze de hele dag. Heb je honger Olive? Hung, hung. En wat wil je eten? Daar is nu maar even één antwoord op. Olive wil appel, in stukjes gesneden met kaneel. Of zoals ze het zelf zegt: Ap, cut, cin. Het is het allerlekkerste wat er is en ze eet het met veel gusto: yum yum yum. Adam en ik kunnen geen genoeg krijgen van dat geluidje. Jasper wil ook graag kaneel, maar dan op zijn boterham met een beetje honing. Mijn kaneel kindjes, je kan ze voorlopig nog een beetje volgen op de Baby UK.
donderdag, januari 07, 2010
dinsdag, januari 05, 2010
Ziek
Na de kerst, weer thuis en in haar nieuwe bed, sliep Olive ineens de hele nacht door. Tot na zevenen 's ochtends. Ik had lang op dit moment gewacht en ik vond het mijn beste kerstkadootje allertijden. Olive is altijd een slechte slaper geweest. De eerste maanden omdat ze niet goed kon slikken en dus niet goed kon drinken. Daarna door die verdraaide melkallergie en toen we dat eindelijk aangepakt en onder controle hadden, door de soya intolerantie. Ik probeerde heel rustig te blijven onder al dat nachtwaken. Jasper was ook een slechte slaper geweest, en daar was ook op een dag een einde aan gekomen. Vier hele nachten sliep Olive zonder een traantje te laten en zonder mama te roepen. Toen was het oudjaar. Olive moest overgeven, begon te hoesten en lag om twaalf uur, slap in mijn armen. Happy new year! Die hele nacht lag ze naast me te hoesten en te woelen, een klein straalkacheltje van de hoge koorts. En zo gaat het nu al vijf nachten. Overdag is ze huilerig en wil alleen maar vastgehouden worden en 's nachts schiet haar temperatuur omhoog en hoest en huilt ze tot het weer morgen is. Is het de mexicaanse griep, swine flu genaamd in Engeland? Is het een 'gewone' griep of misschien een verkoudheid? Zijn het toch die laatste twee snijtandjes die maar niet door dat tandvlees willen snijden? Maakt het iets uit wat het is? Op de deur van het medische centrum hangen posters dat je vooral niet binnen moet komen als je griep verschijnselen vertoont. Er is een speciale hulplijn die je moet bellen om je tamiflu te krijgen, het anti-virus middel dat in Engeland wordt voorgeschreven tegen de mexicaanse griep. Maar het wordt sterk afgeraden om tamiflu aan kinderen te geven omdat de bijverschijnselen erger zijn dan de griep zelf. Ik vind het maar verwarrend die hele griep epidemie. Misschien is het wel gewoon van deze tijd om overal een labeltje op te plakken en gaan we vanaf nu ieder jaar een nieuwe griep in het leven roepen. Hoe dan ook, mijn dochter is beroerd en ik heb al vijf nachten niet geslapen. Dat geweldige kerstkado is me wel heel snel weer afgenomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)