Broer en zus

Ik was net de Baby UK een stukje terug aan het lezen en kwam uit op februari 2008 bij het verhaaltje over Jasper die voor de eerste keer zijn zusje zag. De mooiste kusjes zijn voor Olive, staat er. En inmiddels geldt het ook andersom. Olive is niet echt een knuffelkind. Ze zit weliswaar een groot deel van de dag op mama's heup en ze parkeert graag haar kleine meisjesbillen op mijn schoot als ik op de grond zit, maar al haar kusjes en knuffels zijn voor Jasper. Olive adoreert Jasper. En andersom zit het ook nog goed, behalve dan dat Jasper zich lichtelijk ergert aan het feit dat Olive nog niet echt kan spelen zoals hij. Ojive, Ojive, lets play hide and seek, roept Jasper enthousiast en doet vast zijn ogen dicht en begint met tellen. Olive vindt het leuk en staat midden in de kamer te wiebelen met een grote lach op haar gezicht. Ow, zegt Jasper beteuterd als hij zijn ogen weer open heeft, she not do it. En als Jasper televisie kijkt dan gaat Olive er voor zitten. Daar heeft hij nu zelf wat op gevonden: hij zet eerst de poef voor de tv zodat Olive niet in de buurt kan komen en gaat vervolgens hoog op de leuning van de bank zitten, zodat hij over haar heen kan kijken. Dat er ook een tijd was zonder Olive, dat is Jasper al lang vergeten. En als hij een baby foto van zichzelf ziet dan weet hij altijd zeker dat het zijn zusje is. Olive is op de ochtend dat Jasper in de creche is en zij niet, altijd een beetje zeurderig en loopt snel naar de deur als ik zeg dat het tijd is om hem op te halen. Als we Jasper op de creche gevonden hebben, in het ballenbad of in de tuin, dan is het alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben. Ojive!!! roept Jasper, en dan probeert hij haar op te tillen, terwijl Olive kraait van de pret. Als Jaspers vriendjes komen aansnellen dan slaat Jasper om haar te beschermen zijn armen om haar heen en zegt altijd: This is Ojive, she is my baby.