Pret
Originally uploaded by BabyUK.
zondag, december 14, 2008
Postcards from Tenerife
Te veel verhalen en te weinig geld op de meter. We zijn hele dagen buiten, in de zon. We zijn bruin, vervuild en blij. Jasper geniet nog het meest van ons allemaal. What was your best bit today? vragen we hem iedere avond. The beach!! roept hij dan. En wat gaan we morgen doen? We are going to the beach!! Ja, ik denk dat we wel vijf weken op het strand door kunnen brengen. Jasper klimt op de rotsen, rolt door het zand, vult zijn zakken met steentjes todat zijn korte broek van zijn billen zakt. We eten 's avonds paella en inktvis en reusachtige garnalen. We genieten. Olive steelt de harten van alle spanjaarden die ze tegen komt. Met haar twee tanden lach en een zakdoekje over haar hoofdje geknoopt is ze het mooiste meisjes piraatje aller tijden. En ik smeer de hele dag zonnebrand en laat de waterbeker nog een keer rond gaan. Ook op vakantie moet er de hele dag gemoederd worden. Maar het is wel echt vakantie, mijn eerste echte vakantie in jaren. Ik hou het nog wel drie weken vol.
woensdag, november 26, 2008
Tunnel
Ik vind het niet altijd makkelijk dat eerste jaar met een baby. Het is heel heel mooi en onvergetelijk. Maar ook zwaar en vermoeiend. Dat vond ik met Jasper en dat vond ik ook met Olive. En ik weet ook nog dat ik bij Jasper ineens uit die tunnel was en dat alle zwaarte van me afviel. Toen waren er nog wel af en toe moeilijke dagen en zware nachten, maar dat maakte niet uit. Dat gevoel heb ik nu weer. De afgelopen weken (maanden?) waren heel vermoeiend. We waren om de beurt ziek, ik had veel werk en maar weinig uren wanneer de kindjes allebei tegelijk in de creche waren, en veel sliep ik niet. Toen kreeg Olive ook nog longontsteking. Ik stond in de overlevingsstand. Maar Olive knapte op en met zn drietjes (Jasper, Olive en ik) gingen we naar Nederland waar ik even bij kon komen. We hadden heerlijke dagen en toen we weer thuis waren, liep het ineens zo goed. Mijn kleine Olijfje was een stuk gegroeid en heel tevreden. Jasper speelde er op los. Ik durfde het niet meteen toe te geven maar nadat ik een paar dagen met een grote glimlach rond gelopen had, wist ik het zeker: ik ben uit de tunnel! En net op tijd, want volgende week vertrekken we met zn vieren naar Tenerife voor dik vijf weken. Het is niet zo maar een vakantie, we willen uitzoeken of we misschien een tijdje daar willen wonen. We zijn dus maar een weekje terug in Engeland en zijn druk in de weer met werk afronden en voorbereiden op de reis. Jasper is vandaag met zn papa naar de kapper geweest en kwam terug met groene streepjes in zijn haar. Super hero hair, zei hij met een grote glimlach. En ja, het kan er weer uitgewassen worden. Olive heeft vandaag haar inentingen gehad, en is weer helemaal op krachten na wekenlang hoesten. We hebben er veel zin in. We are going on a long holiday to Tenewief! roept Jasper de hele dag en daarna: I not wear my trousers! Jasper heeft een hekel aan lange broeken en loopt nog steeds het liefst de hele dag in zijn shorts. Dat ik de strijd om Jasper in warme kleren te krijgen de komende weken niet hoef aan te gaan, is al een grote opluchting. Ja het leven is ineens wat makkelijker. Ik heb die long holiday wel verdiend.
donderdag, november 06, 2008
dinsdag, november 04, 2008
Ziek
Ziek, zieker, ziekst. Na drie weken buikgriep, werd Adam verkouden. Neeeee, dacht ik alleen maar, niet weer ziek. Ik had het huis net van boven naar beneden ontsmet met dettol en alle ramen tegenover elkaar opengezet. We waren weer beter, en ik was nog niet klaar voor de volgende ronde. Maar al snel was Olive ook ziek. Het leek wel mee te vallen, ze was wat snotterig en een beetje huilerig en ze had 's nachts een beetje koorts. Na drie dagen leek het weer beter te gaan. Ze stond weer, een beetje wankel, op haar favoriete plekje bij de bank en lachte heel voorzichtig een beetje. Maar zaterdag ging het helemaal mis. Olive kon haar oogjes niet openhouden en kon alleen maar heel oppervlakkig ademhalen. De weekend dokter die haar onderzocht, had al snel door dat het niet goed was. Olive had een longontsteking veroorzaakt door het RS virus. Het kon een bacterie zijn op de longen en dus kreeg mijn meisje antibiotica. En een inhaler. Ze mocht weer mee naar huis maar zou naar het ziekenhuis moeten als ze zieker zou worden of als ze binnen 24 uur niet een beetje zou opknappen. En ze knapte op, een klein beetje. Haar temperatuur was weer normaal en ze kon haar oogjes weer een beetje openhouden, al was het nog steeds niet langer dan een half uur. Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. En het gaat, het gaat. Olive hoest de longen uit haar lijfje en slaapt nog veel. Jasper is een paar dagen naar zijn Engelse opa en oma. En ik draai weer 24 uur diensten en hoop maar dat Jasper en ik niet ziek worden.
woensdag, oktober 22, 2008
dinsdag, oktober 21, 2008
Cola
Een week of wat terug hadden Olive, Adam en ik afwisselend buikgriep. Meisje Olive had ook nog last van tandjes dus veel sliep ik niet. Ik hoopte vurig dat Jasper niet ziek zou worden. Het was mooi geweest, we moesten weer eens wat slapen in dit huis. Maar Jasper werd wel ziek. Hij spuugde vrijdagnacht zijn bed onder. Zaterdagochtend leek alles weer in orde. Dat viel mee, dacht ik nog tevreden. Maar 's middags kwam alles er weer uit, dit keer op de parkeerplaats van de supermarkt. Daarna hield hij niks meer binnen. Nog geen slokje water. Het was een drama, want Jasper voelde zich eigenlijk wel prima. Dat spugen was niet fijn, daar moest hij wel even van huilen, maar daarna zei hij steevast: it's better now, I am hungry mum. Dat hij beter niet kon eten, vond hij onbegrijpelijk. It not come out, zei hij steeds optimistisch, maar het kwam er natuurlijk wel uit. Zondag begon ik me een beetje zorgen te maken. Hij moest toch wel een beetje vocht binnen krijgen, anders zou hij nog uit gaan drogen. Ik speurde op het internet naar een oplossing en vond overal hetzelfde antwoord: platte cola. In cola zit zout en suiker en het wordt snel opgenomen, goed tegen uitdrogen. Adam haalde snel een flesje Coca Cola en schudde de prik er uit. Jasper zag het wel zitten. In a wine glass, in a wine glass! riep hij enthousiast (een paar weken terug hebben Jasper en ik gepicknickt in de woonkamer met granaatappelsap in wijnglazen en sindsdien is er niks mooier dan een wijnglas) en dus dronk Jasp voor het eerst in zijn leven cola, uit een wijnglas. That funny, zei hij met een gek gezicht, little bit spicy. Goed zo, dachten wij, het is ook niet de bedoeling dat hij het lekker gaat vinden. Maar meteen daarna zei hij met een grote glimlach: I have that again! De rest van de dag dronk Jasper slokjes cola en knapte zienderogen op. 's Avonds kwam alles er nog een keer uit. Maar maandagochtend was hij weer helemaal de oude. En nu hopen we maar dat Jasper dezelfde buikgriep had als wij de week daarvoor...
dinsdag, oktober 14, 2008
Praten
Jasper kletst de oren van mijn kop. Hij zit vol verhalen, vragen en grapjes, de hele dag door. En allemaal in het Engels. Ik doe mijn uiterste best om Nederlands tegen hem te praten, maar praat vaak automatisch terug in het Engels. En ga dan weer terug naar het Nederlands. Enzovoort. Het is een bende. Jasper praat sinds ons laatste bezoek vaak over Holland. In Holland praten ze Hollands en in Holland staat een huis. Wat zullen we doen vandaag Jasp, vroeg ik laatst. Oh, zei Jasper en trok zijn neusje op wat hij altijd doet in geval van twijfel, maybe go to Hamsterkam mum. Het werd uiteindelijk de speeltuin, maar toch... Nederland zit echt wel in zijn kleine systeempje. Het zou toch leuk zijn als je ook Nederlands zou praten, probeerde ik een paar dagen later. Yeah, I like that mum, zei hij alleen maar. Gisteren zaten we samen in bad en vroeg ik: Jasp, wanneer ga je Nederlands terug praten tegen mama? Jasper haalde even zijn schoudertjes op en zei: morgen. Daar moest hij zelf van lachen, en ik ook, het was zijn eerste Nederlandse grap. That funny, grinnikte hij. Hilarisch!
Slapen
Toen Olive nog in mijn buik zat, wist ik één ding zeker. Mijn tweede kind zou beter slapen dan mijn eerste. Dat kon niet anders. Jasper was heel lang een slechte slaper, dacht ik. Het kon alleen maar beter gaan. Dat het ook slechter kon, dat kwam gewoon niet in me op. Maar Olive slaapt veel veel slechter dan Jasper. Jasp vond het als baby vaak gewoon gezellig om 's nachts bij mama te zijn. Dan huilde hij heel hard, en gaf me de grootste glimlach als ik zijn kamertje in kwam. Of hij had gewoon honger en sliep na een grote fles rustig door. Met Olive is het anders. Olive slaapt vaak heel onrustig, wordt wakker van krampjes en wat al niet meer. Ze wil niet eens vastgehouden worden en ik kan haar best alleen laten, maar ik word toch altijd wakker en kan pas weer slapen als mijn meisje weer stil is. En Olive heeft nog steeds twee flessen melk nodig. Nodig?? hoor ik andere moeders vragen. Een baby van ruim 8 maanden heeft helemaal geen melk nodig 's nachts. Maar mijn baby van 8 maanden weegt net zes en een halve kilo. Ook al eet ze drie maaltijden per dag en drinkt ze tussendoor nog drie flessen. En nu is Olive ook al weken druk met tandjes. De eerste is door, maar er moeten er nog heel veel volgen. En dus ben ik 's nachts vaak op. Als ik geluk heb iedere twee of drie uur en als ik pech heb iedere drie kwartier. Dat ik nog leef, denk ik soms verbaasd. Dat dat kan! Dat je zo weinig kan slapen en nog steeds kan functioneren. Vroeger dacht ik dat ik acht uur slaap nodig had, maar nu ben ik met vijf of zes opgetelde uurtjes al dik tevreden.
zondag, oktober 05, 2008
zaterdag, september 27, 2008
Party food
Naast de gewone nacht hebben we ook nog de slechte nacht. Zoals afgelopen nacht. Adam is in Frankrijk om het huis van zijn ouders opnieuw te bedraden. Jasper was gisteren de hele dag in de creche geweest want het was feest. Normaal gaat hij alleen de ochtend, maar Jasper houdt wel van een partijtje en ik vond het allemaal wel even zwaar genoeg. Goeie oplossing dus. De kindjes hoefden geen lunchpakketje mee te nemen stond op de brief die de juf van Jasper had meegegeven. Er zou party food zijn. Van de woorden party food alleen, begint Jasper al te watertanden. Het was een goeie dag geweest, Jasper was verkleed als aap en al zijn vriendjes waren bijzonder onder de indruk van zijn outfit dat bestond uit een speciale muts, een bruine broek en t'shirt. Er was een magician geweest en die had balonnen omgetoverd tot allerlei dieren. En er was veel gedanst en gezongen en gespeeld. Jasper was afgepeigerd. En nee, hij had geen honger. I had lots of party food, zei hij met een grote glimlach. Fijn vroeg naar bed, dacht ik nog tevreden. Om half 7 lagen ze er allebei in. Olive werd wakker terwijl ik aan het opruimen was en daarna nog een keer toen ik mijn eten aan het klaarmaken was, en nog een keer toen ik het net in de oven had staan. Maar ik was nog steeds optimistisch. Pas toen ik mijn eten op mijn bord had, barstte het geweld echt los. Ik hoorde Jasper brullen en Olive krijsen. Jasper was ziek. Alles was er uitgekomen en alles zat onder. Olive huilde alleen maar, geschrokken van al dat lawaai. Het duurde twee uur (!) voordat ik ze allebei weer stil had en in slaap. Jasper op een grote handdoek in mijn bed. Mijn party food was inmiddels koud geworden en de nacht moest nog beginnen. Olive huilde nog twee keer voor melk, Jasper jammerde de hele nacht dat hij auw had in zijn tummy. En om 5 uur was mijn grote vriend klaar wakker. I am hungry mum, we go down the stairs. En wat zou je lusten lieverd? Het antwoord laat zich raden...
donderdag, september 25, 2008
Nachtdienst
Een gewone nacht. Kindjes om 7 uur in bed. Olive murmelt een beetje en valt dan in slaap. Jasper is nog wakker, hij heeft 's middags een uurtje geslapen. Mum, hoor ik hem fluisteren, mummy. Ik ga kijken. I sleep in you bed mum, zegt hij tevreden. Oh? zeg ik, Waarom? I got auw in my tummy mum, I sleep in you bed, it go away. Daar kan ik niet tegenop. Jasp verhuist naar onze kamer voor een paar uurtjes. 9.30: Olive wordt wakker. Ze huilt. Huilt! HUILT!! Ik draai haar om, geef speentje en popje, maar het wil niet baten. Ik troost en sus, maar Olive wil maar één ding: Melk. 10.00: Olive drinkt gulzig een flesje leeg, laat een boertje, valt in slaap. Ik maak nog wat werk af. 11.00: Ik verhuis Jasper terug naar zijn eigen bed, hij wordt wakker. Why you move me mum? vraagt hij slaperig. Anders is Olive bang. Oh, zegt hij trots, I look after her. Jasper slaapt verder. Ik ga ook naar bed. 11.30: Net als ik in slaap val, geeft Jasper een gil. Dat doet hij iedere avond, in zijn slaap voelt hij dat ik in slaap val en mama mag niet slapen. Jasper slaapt verder, ik ook. 12.00: Olive huilt. Ik laat haar even en ga uiteindelijk toch kijken, dadelijk wordt Jasper ook weer wakker en dan ben ik nog verder van huis. Meisje is ontroostbaar, laat uiteindelijk een piep klein scheetje en slaapt meteen weer verder. Ik even later ook. 2.30: Olive huilt. Haar grote, harde, ik wil melk huil. Ik maak melk. Olive drinkt, weigert een boertje te laten, slaapt verder. Ik ook. 5.00: Olive huilt, huilt, huilt. Is het het einde van de wereld? Nee het is een beetje lucht dat ze netjes opboert als ik haar uit bed haal. 6.00: Jasper is wakker: Mummy, jammert hij. Ik haal hem snel uit bed voordat Olive ook weer wakker is, en leg hem naast me. 7.00: Jasper slaapt weer maar Olive is wakker. Ze wil er uit. De dag is begonnen. De nachtdienst zit er weer op.
woensdag, september 17, 2008
vrijdag, september 05, 2008
O-lief
Mijn piepkleine hele grote dochter is zo ontzettend sterk. De afgelopen week heeft ze zich gespecialiseerd in het tijgeren, ook wel buikkruipen. Ze is razendsnel, speurt eerst rond naar een interessant object en schuift er dan vliegensvlug naar toe. Jasper is al dagen van slag. Hij wil het liefst heel dichtbij haar zijn, zodat Olive geen kant op kan, en wil tegelijkertijd niet dat ze aan zijn speelgoed komt. Heel langzaam begint hij er aan te wennen dat de ruimte gedeeld moet worden en heel voorzichtig begint hij weer een beetje alleen te spelen. Olive heeft haast met groter groeien. Ze traint en traint alsof ze volgende week deel moet nemen aan de olympische babyspelen. Vanmorgen had ik haar op het kleed neergelegd, pyjamaatje uit en luiertje af. Olive draaide zich snel om en duwde zichzelf op handjes en voetjes omhoog. Hoofdje naar beneden en haar piepkleine meisjesbillen hoog in de lucht. Het was een prachtige downward facing dog, een bekende yoga houding. Adam, Jasper en ik stonden er bij en keken er naar. Look mum, look, fluisterde Jasper. Weddenschappen kunnen nu afgesloten worden. Ik zet er geld op dat Olive voor haar eerste verjaardag gaat lopen.
zaterdag, augustus 30, 2008
vrijdag, augustus 29, 2008
donderdag, augustus 28, 2008
Spelen
Jasper kan zo leuk spelen. Uren en uren achter elkaar met allerlei voorwerpen die hij bij elkaar gesprokkeld heeft. De nieuwste rage is 'a game'. Mum, I know a game, begint Jasper dan. De spelregels komen altijd heel nauwkeurig en dat je bij een spelletje kan winnen of verliezen is nog helemaal niet van belang. Sterker nog: dat snapt Jasper nog niet. Een spelletje is nog alleen maar om te spelen. Vandaag speelden we het volgende: Jasper had een boel glazen knikkers in verschillende kleuren (van een ander 'echt' spel) in een slabak gedaan, hij had een blikken trommeltje gevonden en hij had de melkklopper uit de keuken gehaald. What colour you want? riep hij enthousiast. Ik wilde wel blauw. A lighter blue or a darker blue? Die lichtblauwe wilde ik wel. Jasper gaf de blauwe knikker aan me en die moest ik vervolgens in het blikken trommeltje gooien. Daarna moest ik de melkklopper pakken, tegen mijn mond houden en een gek geluid maken. En daarna was hij aan de beurt, en daarna ik weer en daarna hij weer. Tot de knikkers op waren en Jasper echt niet meer bij kwam van het lachen. You like my game mum? hikte hij. Ja, gaf ik toe, het was een goed spel, vooral het deel met de melkklopper. I know another game, zei Jasper meteen en rende de keuken in om nieuwe voorwerpen te zoeken en nieuwe spelregels te bedenken. Ondertussen werd Olive wakker en was ik weer druk met luiertjes en babyhapjes. Jasper speelde zijn nieuwe spel alleen. Het was iets met pannen en deksels waar overheen gesprongen moest worden. Ik kon de regels niet helemaal ontdekken, maar Jasper had grote pret.
woensdag, augustus 27, 2008
Vooruit
Olive is on the move. Ze heeft het kruipen nog niet helemaal onder de knie maar schuift, sleurt en trekt zichzelf gewoon naar voren. Af en toe gaat ze even op handjes en knietjes, wipt driftig heen en weer en schuift dan weer verder. Ineens ziet ze overal speelgoed liggen en daar wil ze dan naartoe. Jasper is er een beetje van in de war. Toen Olive veilig in de box lag te spelen, had hij geen last van haar. Af en toe pakte hij een speeltje en gooide dat in de box voor Ollie. Voorzichtig Jasp, moest ik dan altijd zeggen, dat is wel een beetje scherp/klein/zwaar voor Olive. Nu het speelgoed niet meer naar Olive gebracht hoeft te worden maar Olive zelf naar het speelgoed gaat, krijg ik die zinnetjes ineens terug gekaatst. Noooo, roept Jasper in paniek als Olive een speeltje van haar grote broer in haar handjes krijgt. Mum, that is too sharp for her, probeert Jasper dan. Nee hoor Jasp, zeg ik, dat mag ze best even vasthouden. No mum, its too heavy, zegt Jasp. En zo verder. Als hij alles heeft geprobeerd en ik Olive toch haar gang laat gaan, dan zegt hij half in tranen: but I need it mum. Delen is niet makkelijk. En als ik Olive terug in de box leg, haalt Jasper altijd opgelucht adem. Dan is het huis weer even van hem. Een zusje is leuk, maar ze moet niet in de weg gaan lopen.
zaterdag, augustus 16, 2008
vrijdag, augustus 15, 2008
Karakter
Jasper en Olive. Ze lijken zo op elkaar, en ze lijken ook helemaal niet op elkaar. Toen Olive net uit mijn buik was, kon ik niet geloven hoeveel ze op Jasper leek. Ze was precies hetzelfde, maar dan het meisjes model. Nu lijkt ze uiterlijk nog steeds een beetje op haar grote broer, maar is toch ook echt Olive. En Olive heeft zo'n ander karakter!! Jasper is echt een regelmaat-kind. Het eerste jaar werd hij iedere nacht wakker om tien voor drie. Altijd. En ook de rest van de dagen huilde hij op precies hetzelfde moment voor zijn melk, zijn slaapje, zijn luiertje. Ik hoefde nooit na te denken wat er nou toch aan de hand kon zijn. Nu nog steeds houdt Jasper van zijn regelmaat. Zo laat eten, dan in bad, twee boekjes lezen, eerst papa een kus, dan nog even met mama kletsen, nog een klein beetje water enz. Ik kan het hele bedtime ritueel uittekenen. Als het anders gaat dan anders dan kan Jasper grote tranen huilen. Olive daarentegen is helemaal geen regelmaat kindje. Ik probeer nu al dik zes maanden om een soort van regelmaat in de dag aan te brengen. Maar Olive eet, slaapt, drinkt en huilt nooit op vaste tijden. Iedere Olive dag is anders. Olive doet lekker wat ze wil terwijl Jasper strak in de routine zit. Ja maar dat komt ook door jou, hoor ik anderen zeggen. Maar van mij mag Olive wel wat meer regelmaat en Jasper wel wat minder. En toen gaf iemand me een artikel over babies en sterrenbeelden. De baby stiertjes, stond er, thrive on routine. De kleine watermannetjes moeten daar juist helemaal niks van weten, die houden van verandering. Het staat in de sterren. En dus rommel ik maar gewoon door met Olive, rond Jaspers vaste dagritme.
zondag, augustus 10, 2008
Taal
Sinds Jasper naar de grotere groep in de creche gaat, praat hij meer en meer. Hele verhalen wauwelt hij tegen niemand in het bijzonder. Daar las ik laatst iets over in de krant, een onderzoeker had bedacht dat we zo als kind leren om te denken. Het is het begin van de gedachtenstroom die een leven lang bij ons blijft en waar we later af en toe gek van worden. Dat eindeloze denken. Ja Jasper oefent denken, en hij oefent ook conversatie. Dat doet ie aan de telefoon, hij kletst hele verhalen tegen familie en vrienden die hij aan de andere kant van de lijn denkt. Als hij door heeft dat ik meeluister dan vindt hij het niet leuk meer, alsof hij zich ook wel realiseert dat het maar spel is. Als je speelt dan moet je niet bekeken worden. En dus luister ik stiekem mee, terwijl ik de keuken opruim of de krant lees. En dan is er ook nog het Nederlands. Praten wil Jasper niet in het Nederlands. No, roept hij een beetje boos als ik er naar vraag, I not do that. Zingen wil hij wel in mama's taal. En dus luisteren we iedere dag naar de cd met Nederlandse kinderliedjes en als ik niet kijk, zingt hij alles mee. Van de beren die broodjes smeren en over opa bakkebaard in zijn huisje. En soms zingen we samen, maar dan zingt Jasper heel zachtjes en dan zie ik hem staren naar mijn mond. Hoe doet mama dat? Als ik dan even stil val, dan zegt hij: No mum, I need to see you mouth. Het is wonderbaarlijk, al dat leren en groeien en ontwikkelen. Toen we in Nederland waren, had Jasper bij oma in de tuin gefietst. Een paar dagen terug ging ik hem ophalen van de creche en vroeg wat hij gedaan had. I play with the bike in the garden, vertelde hij. Oh leuk, zei ik, net zoals bij oma? No mum, silly you, zei Jasper lachend, oma not got a bike, oma got a fiets.
dinsdag, augustus 05, 2008
maandag, augustus 04, 2008
Slapen
Er wordt veel geslapen in huize Seaford, alleen niet door mij. Nu, zes maanden na de geboorte van Olive, begint dat echt een beetje vermoeiend te worden. Olive doet het best goed. Ze drinkt meestal rond een uur of 11 een klein flesje, die geeft Adam meestal, en dan vaak 's nachts ook nog eentje. Die nachtfles laat ze nu steeds vaker zitten, soms is een beetje water of een speentje ook okee, maar soms schreeuwt ze nog: Méééééélk. Maar Olive wordt wel iedere ochtend rond half 6 even wakker. Niet om op te staan want dat is ook voor haar nog een beetje vroeg, maar om even te kletsen, huilen, draaien en woelen. Dan moet ik er vaak een paar keer uit, en dan slaapt ze nog een uurtje of twee door. En dan is Jasper er nog, die wordt sinds het vertrek van speenlief vaker wakker en roept dan mama. Mum, I need... en dan zijn er vele mogelijkheden. Een poepie, een beetje water, een knuffel, monk. En soms is hij bijdehand genoeg om om vier uur 's ochtends te stellen: Mum, I need a book. Tis goed met je, zeg ik dan. Maar nu Olive en Jasper in dezelfde kamer slapen, moet ik er ook nog voor zorgen dat ze niet van elkaar wakker worden. Tegen Jasper kan ik nog wel fluisteren: ssssshh, ander word je zussie wakker. Maar als Olive huilt moet ik haar wel meteen stil krijgen. Anders ben ik net beneden geweest om een flesje voor Olive te maken en is het meisje weer met een buikje vol melk in slaap gedoezeld en dan komt Jasper nog: Mum, I need some cold milk. In a bottle. Niet dat hij dat krijgt, maar toch... Vermoeiend!
donderdag, juli 31, 2008
Half jaar
Olive, mijn lieve, kleine, mooie, stoere meisje, is vandaag zes maanden. Al een half jaar bij ons en het is alsof ze er nooit niet geweest is. Ze doet het zo goed. ze drinkt grote flessen melk, eet kleine bordjes vol rijstepap en groente en fruit en ze slaapt soms zelfs een nachtje door. Toen ze nog in mijn buik zat, hoopte ik maar één ding. Behalve natuurlijk dat ons kindje gezond zou zijn. Ik hoopte dat hij of zij zou lachen. Zoals Jasper altijd deed, heel vaak en heel hard. En dat doet Olive ook. Ze kan giechelen als een meissie en lachen tot ze de hik krijgt. En altijd om Jasper die gekke bekken trekt of een dansje voor haar wipstoeltje doet. Jasper en Olive zijn nu al Jut en Jul. Als Olive 's middags een slaapje doet vraagt Jasper: please, please mum, may I go and see her. En als ik dan heel resoluut nee zeg, dan zegt Jasper: but I miss her mum. En als Jasper naar de creche is, kan Olive ineens een beetje huilerig en plakkerig zijn, totdat broerlief weer thuis is en haar overlaadt met verhalen en liedjes en veel veel knuffels. Sinds gisteren slapen ze samen op één kamer en afgelopen nacht stond ik daar, te kijken naar mijn slapende kindjes. Olive is al zes maanden en ze is het liefste, kleinste, mooiste en stoerste meisje dat ik ooit heb gezien.
vrijdag, juli 25, 2008
donderdag, juli 24, 2008
Draagzak
Dit stukje is een ode aan de Baby Björn. De draagzak. Het is me een raadsel hoe moeders dat eerste jaar doorkomen zonder draagzak. Wat is er nou handiger, fijner en gezelliger dan de draagzak? Allebei mijn babies sliepen de eerste maanden uren en uren in de draagzak, als kleine kangaroobabies, heel dicht tegen me aan. En oh wat een commentaar kreeg ik daarop. Daar wennen ze maar aan, die gaan nooit meer in hun bedje slapen. Maar met drie maanden sliepen allebei mijn kindjes gewoon overdag in hun mandje. De draagzak bleef. Jasper zat er nog maandenlang in en ook Olive zit graag in de Baby Björn. Nog iedere dag. Als ik m tevoorschijn haal dan begint ze al te glunderen. Haar hoofdje zit nu niet meer tegen mijn lijf aangeplakt maar kijkt vrolijk de wereld in en haar beentjes hebben alle ruimte om te trappelen. Het is feest in de draagzak, iedere keer weer. En ik heb mijn handen vrij, om een beetje op te ruimen, met Jasper te spelen, de was op te hangen, boodschappen te doen. Het is een uitvinding. Ik zou niet zonder kunnen. De dag dat Olive te groot is en ik definitief afscheid moet nemen van de draagzak komt steeds dichterbij. Maar dan hebben we gelukkig de rugdrager nog.
woensdag, juli 23, 2008
Thuis
We zijn weer thuis en we zijn weer back to normal. Maar het was echt leuk, onze holiday naar Holland. Toen we op Gatwick stonden te wachten op het vliegtuig naar Amsterdam moest ik wel even lachen. Vroeger was reizen heel gemakkelijk. Dan gooide ik wat kleren in mijn rugzak, viste mijn paspoort uit de la en vertrok. Nu had ik een reusachtige tas, een buggy, een draagzak, een luiertas, mijn handtas en een klein kinderkoffertje, en niet te vergeten een baby en een peuter. Maar we kwamen er, we kwamen Nederland door en we kwamen ook weer terug in Engeland. Met heel veel hulp van familie, vrienden en vreemden. Heel veel dank daarvoor. En het was fijn om weer even in Amsterdam en Eindhoven te zijn en om te horen hoe Jasper steeds meer Nederlandse woorden in zijn Engelse zinnen ging weven. Toen we weer thuis waren in Seaford vroeg Adam aan Jasper: and how is your Dutch? En toen zei Jasper heel trots: Paarden. I say paarden.
woensdag, juli 09, 2008
maandag, juli 07, 2008
zondag, juli 06, 2008
Paspoort
We hebben een kleine identiteitscrisis in huize Northcote-Green/Van Waardenburg. Toen Jasper net geboren was en wij in vol vertrouwen een engelse paspoortaanvraag indienden, kregen we die per aangetekende post terug. Jasper was geen engelsmannetje, maar had net als zijn moeder de Nederlandse nationaliteit. Adam en ik zijn niet getrouwd, vandaar. En dus gingen baby Jasper en ik samen naar Londen naar de ambassade en werd Jasp bijgeschreven op mijn paspoort. Toen Olive geboren was, had ik me al voorbereid op dezelfde reis. Maar ik belde op een dag toch de engelse paspoorthulplijn. Ik wil graag dat mijn kinderen de Engelse en de Nederlandse nationaliteit hebben, en het was tijd om uit te zoeken hoe we dat moesten regelen. De vriendelijke man aan de andere kant van de lijn vertelde me dat het wat ingewikkelder ligt voor mijn zoon, maar dat mijn dochter gewoon de Britse nationaliteit heeft. In 2006 is de wet namelijk veranderd. En zo komt het dat we nu twee Nederlanders in ons gezin hebben en twee Britten. Oh, my English rose, zuchtte Adam toen ik hem op de hoogte bracht van het nieuws. Afgelopen donderdag kwam Olive's eerste paspoort binnen. Ik moest er even van huilen. Net zoals ik drie jaar geleden deed toen ik Jasper in mijn paspoort zag staan. Olive Anna Northcote-Green staat er naast haar prachtige pasfoto, British Citizin. Hoe het nu verder moet met de nationaliteiten weten we nog niet helemaal. Hoe wordt Olive ook Nederlands en Jasper ook Engels? Dat zoeken we uit na ons reisje naar Nederland... Aanstaande donderdag vliegen we.
donderdag, juni 26, 2008
Melk
Afgelopen vrijdag was Olive voor het laatst bij de ostheopaat. Ze voelde helemaal goed, helemaal los en ze had ook de hele week lekker gedronken. 's Avonds voor het slapen meestal een echt grote fles en de rest van de dag tussen de 120 en 140 ml. Al een grote verbetering want nog maar een paar weken terug was dat tussen de 40 en 80. Toen gingen we een weekendje kamperen en kwam Olive terug met een klein snotneusje. Daar gingen die grote flessen weer... Olive dronk weer kleine slokjes en slikte vooral veel lucht in. Ik ging me niet druk maken, het was mooi geweest. En vandaag was mijn meisje weer helemaal terug van weggeweest. Ze dronk heel rustig en lekker veel. Vanmiddag én vanavond zelfs een fles van 180. En ze kan nu ook eindelijk in slaap vallen tijdens het drinken, lekker dronken van de melk, dik tevreden. Maandag gaan we weer naar het consultatiebureau naar die gevreesde weegschaal en tabel. En het zal me niks verbazen als ze nog niet veel aangekomen is want Olive is zo actief. Nog geen vijf maanden en al bijna kruipen! Maar wij maken ons in ieder geval geen zorgen meer.
dinsdag, juni 24, 2008
i
Dit verhaaltje gaat over Olive. En wel over de naam Olive. Toen ik nog in verwachting was en zeker wist dat er een jongetje in mijn buik zat, waren Adam en ik er al snel over uit hoe dat jongetje ging heten: Finley. We dachten ook na over een meisjesnaam, want je wist maar nooit, maar we kwamen er niet uit. Toen ik een maand of 7 was en we af en toe voorzichtig twijfelden of het wel een jongetje was, kwam Adam op een middag thuis en zei: Olive. Oh, zei ik zachtjes: Olive. Maar ik zei ook meteen: nee, dat kan niet. Want Olive is echt een Engelse meisjesnaam en ik wilde een naam die, net zoals Jasper, in beide talen zou werken. De weken daarna bleven we de naam herhalen: Olive. Olive. En niet lang voordat de eerste weeën begonnen zei ik tegen Adam: Okee, Olive... maar alleen als er Anna achter mag, naar mijn mama. En toen kwam ze mijn buik uit en ik weet nog dat Adam haar vasthield en fluisterde: On, is it Olive? En ja het was echt Olive. Op de naam Jasper kregen we nauwelijks reacties, Jasper was gewoon Jasper. Prima. Maar Olive... Mensen waren stapeldol op de naam, prachtige naam, geweldig. Of ze moesten er toch wel een beetje aan wennen. Mag ook. Adam en ik waren vanaf dag 1 dolgelukkig met Olive en met haar naam. Maar nu vijf maanden later is er toch een beetje een talen-dingetje. En daarom dit stukje, met een klein talenlesje er aan vastgeknoopt voor alle Nederlandse familie en vrienden: Er zit een i in Olive. Het is een korte zachte i. En de i moet in Olive. Anders klinkt Olive een beetje als Ollef, of erger nog als Olf. En mijn meisje rijmt niet op wolf. Het is de i die ook in Liz zit, in zin, in live (let wel: niet in life. Dat is een langere i). Misschien moeten we zeggen: het klinkt als Ollif. En wie het echt niet uit kan spreken mag ook Ollie zeggen, of Anna. Maar please, please, geen Ollef en geen Olf.
maandag, juni 23, 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)