Adam moest vandaag werken en dus had ik een lange zondag met klein babietje en grote peuter voor de boeg. Ik had besloten om op pad te gaan. Naar Paradise Park om precies te zijn. Een dinosaurus-speelpark in Newhaven. We waren er nog nooit geweest maar ik zag het wel zitten: Adam zou ons afzetten, na afloop konden we naar de supermarkt lopen en vandaar de bus terug pakken naar Seaford. Appeltje, eitje. Dinosaur! Dinosaur! riep Jasper blij. Totdat we binnen waren en een reusachtige dinosaurus begon te brullen. Jasper brulde van angst en sprong een halve meter de lucht in van de schrik. Go home mummy, huilde hij. Maar er was, letterlijk, geen weg terug. We moesten langs de dinosaurus en het duurde twintig minuten voordat ik hem gerustgesteld had en uiteindelijk wist ik hem bovenop de kinderwagen te planten (nee ik mag nog niet tillen, maar het was een emergency!) en konden we verder. Dinosaur too noisy mummy, zei hij later heel tevreden, alsof er niks gebeurd was. Toen we later richting de supermarkt liepen, begon Olive te huilen. Jasper hing aan mijn been en zei: hold me mummy, hold me. En dus deed ik boodschappen met twee huilende kindjes, wist af te rekenen en belde uiteindelijk een taxi om ons naar huis te brengen. Taxi car, lachte Jasper tevreden toen we op de achterbank zaten. Olive was eindelijk in slaap gevallen. De chauffeur klaagde dat het toch wel erg gesteld was met moeders die een taxi naar huis namen na het boodschappen doen. Ik twijfelde of ik heel hard zou gaan huilen, maar besloot dat ik beter kon lachen. En dus glimlachte ik vriendelijk terug.
zondag, februari 24, 2008
vrijdag, februari 22, 2008
Mai
Maandenlang was ik mai. Vanaf het moment dat Jasper wat klanken kon maken, had hij me die naam gegeven. In het begin hoopte ik nog dat hij mama ging zeggen of mummy, maar het bleef mai. Ik raakte er snel aan gewend, en gehecht. Het was een lief woordje, mai, en het was Jaspers woordje voor mij. Hij zei het vaak, soms de hele dag door. Vragend, lachend, smekend, huilend maar altijd mai, mai, mai. My mai, zei hij vaak. Mama is van Jasper. En toen kwam Olive en was mama niet meer alleen van Jasper. Ergens in zijn hoofdje moet hij dat bedacht hebben want vanaf het moment dat hij Olive zag, zei hij: mummy. Als een echt Engels jongetje. Mai was niet meer. Ik moest er even aan wennen. Een paar keer vroeg ik aan Jasper: waar is mai? En dan wees hij nog wel naar me maar zei: mummy. In de loop van de maanden was ik ervan overtuigd geraakt dat ik altijd mai zou blijven, zoals de moeder van Adam moo is voor de jongens, en nu moomoo voor Jasper. Maar ik ben ook trots op mijn nieuwe titel. Ik ben mummy van Jasper én van Olive.
woensdag, februari 20, 2008
dinsdag, februari 19, 2008
Chaos
Negen uur 's ochtends. We zijn een paar uur wakker. Adam is aan het werk en Jasper, Olive en ik wennen langzaam aan ons nieuwe bestaan samen. Jasper heeft al in zijn broek geplast en daarna in zijn schone broek gepoept. Een groot glas sap is omgevallen op het kleed. Jaspers gezicht zit vol snot, af en toe veegt hij het met zijn mouw over zijn wang en daar blijft het zitten totdat ik tijd heb om een doekje te pakken en het af te vegen. Maar eerst moet Olive drinken, en daarna nog wat meer drinken en dan nog een beetje. Jasper huilt. Zijn auto sleutel is kwijt. My car key mummy, roept hij vanuit de andere kamer, my car key. Het is een rood plastic staafje met gaatjes er in, uit zijn nieuwe mecano doos, en het hangt aan een lintje. Het is een zeer belangrijke sleutel. Help me mummy, roept Jasper. Maar Olive ligt nog te drinken en dus geef ik vanaf de bank aanwijzingen. De sleutel is terecht en Jasper komt naar me toegerend om hem te laten zien, valt over zijn hengel en huilt, huilt, huilt. Jasper moet eerst getroost worden en dus moet Olive even wachten op haar volgende lading melk. Ze huilt haar kleine baby huiltje zo hard als ze kan. Het is chaos. En het is ook feest. Even later zit Jasper met een boek naast me, is Olive weer aangelegd en is iedereen tevreden. Het maakt niet uit dat het huis plakt van geknoeide appelsap, dat de muren vies zijn van kleine peuter handjes. Het maakt niet uit dat we nauwelijks slapen en dat we de hele dag in pyjama zijn. We zijn samen en we zijn compleet.
zondag, februari 17, 2008
donderdag, februari 14, 2008
Zusje
Hoe zou Jasper reageren? Dat was tijdens mijn zwangerschap de grote vraag, na 'is het een jongen of een meisje?' We hadden van alles bedacht en ons op van alles voorbereid. Maar het ging heel anders. Jasper sloot Olive in zijn hart toen hij haar voor het eerst zag. Samen met Adam was hij die eerste dag naar het ziekenhuis gekomen. Ik hoorde hem aankomen en kon Olive nog snel in haar wiegje leggen, dat hadden Adam en ik zo afgesproken. Mai, zei Jasper toen hij me zag en liep meteen naar het kleine bedje van Olive. Oh baby! zei hij blij, mijn verzoek om een knuffel ging helemaal langs hem heen, ook al had ik hem wekenlang moeten beloven dat mama en Jasper weer normaal konden knuffelen als de baby uit de buik was. Mai, put baby on the bed, zei hij vervolgens en daar kreeg Olive haar eerste kusje van haar grote broer. Het was een echte kus met een smak op het eind. Wow, zeiden Adam en ik allebei, dat is een mooie kus. En zo bleef het vanaf die dag. De mooiste kusjes zijn voor Olive. Ollis, zegt Jasper. En als ze huilt dan komt Jasper naar me toegesneld en zegt: 'Give Ollis milk' of 'give Ollis cuddle'. En dan krijgt ze eerst een kus van Jasper, en soms als ik het heel lief vraag dan krijg ik er ook nog eentje.
maandag, februari 11, 2008
dinsdag, februari 05, 2008
It's a girl!
Op 31 januari, om 1.21 in de ochtend, kwam ze eindelijk mijn buik uit. Na een bevalling van bijna 24 uur die eindigde in wederom een keizersnede. (Zoals de vroedvrouw het zei: mijn lichaam was goed in het zwangerschaps-gedeelte en ook in het 'labouring' maar niet in het allerlaatste stukje. Mijn bekken te klein en de baby in een moeilijke positie. Ik had alles gegeven en uit alle macht geperst maar moest uiteindelijk mijn laatste beetje kracht gebruiken om een handtekening te zetten op het operatie-formulier) It's a girl, riep Adam toen ze een klein rose bundeltje boven het blauwe OK scherm hielden, maar dat ontging me helemaal. Het was een babietje, het huilde en het leefde en het was eindelijk uit mijn buik. My baby, huilde ik mee, totdat de chirurg me tot stilte maande want er moest nog een operatie uitgevoerd worden. Mijn buik bleek een slagveld met overal verklevingen en littekenweefsel van de vorige keizersnee en dat moest eerst opgeruimd worden. Pas toen Adam het kleine pakketje vast kon houden en aan me liet zien, vroeg ik wat het was. En ja het was echt een meisje. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Het was Olive. Dochter van Adam en Onneke. Zusje van Jasper.
zaterdag, februari 02, 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)