De Baby UK blog houdt er mee op, na vijf prachtige jaren. De baby UK was mijn dagboek en mijn foto album al deze jaren. Dank aan iedereen die ons al die tijd trouw gevolgd heeft. Voor wie het leuk vindt om op de hoogte te blijven van het wel en wee van mijn baby ukjes, is er een maandelijkse nieuwsbrief. Om die te ontvangen, moet je me even een mailtje sturen, onneke(apestaartje)ondesign(punt)eu(punt)com, dan zet ik je op mijn mail-lijstje. Mijn eigen blog, www.onneke.blogspot.com, blijft gewoon bestaan.
ps. Ze maken het goed, mijn Jasper en Olive. Nog steeds witblond en de beste vriendjes.
dinsdag, oktober 05, 2010
donderdag, juli 15, 2010
De kleine blonde penguin
Jasper's schooljaar loopt bijna op zijn einde. En wat een jaar is het geweest! Vorige week kwam hij thuis met zijn rapport. Dat was niet zoals wij vroeger in Nederland op school kregen een schriftje met een klein tekstje van de juf. Nee Jasper kreeg een document van 14 pagina's met foto's (!) Er was een dag eerder een ouder bijeenkomst geweest waar het rapport werd uitgelegd. Het is een heel systeem, uitgedokterd door de overheid, te ingewikkeld om hier uit te leggen. Jasper had, in het kort, een heel goed rapport. En de juf had Jasper zo'n lief kind gevonden en ook heel makkelijk. Dat is fijn, wij vonden de juf ook lief. Toen moest Jasper een hele dag in year 1 (de kleuterklas heet hier reception) met zijn nieuwe juf, Mrs. Russell, dat was spannend. En toen was er nog de show. Eddy and the penguins save the world. Jasper was een kleine blonde penguin die uit volle borst meezong met het hele repertoir over global warming. Nu zijn we wel aan vakantie toe, Jasper en ik tellen allebei de dagen. Het zijn er nog vijf.
zondag, juni 13, 2010
Baby UK is back!
De baby UK is wel heel lang verwaarloosd. Ik moest er even over nadenken waar het nou precies heen moet met dit online dagboek. Jasper wordt groot en ik vind het niet zo netjes om allerlei verhalen over hem online te zetten, maar... werd van alle kanten tegengesproken... het is ook leuk voor hem als ik wel af en toe wat schrijf, voor later. Tja... Ik ga er nog maar even mee door, en hopelijk neemt Jasper het over een paar jaar van me over. Dan kan hij zijn eigen verhaaltjes schrijven. Hij maakt nu al zo graag foto's, die kan hij dan ook met de wereld delen.
Een korte update dan maar? Mijn piepkleine grote dochter van alweer bijna twee en een half, kan zo goed praten, lachen, zingen, dansen. En ze gaat sinds een paar weken op het potje! Haar vriendinnetje Sadie had het voorgedaan en Olive had verder geen uitleg nodig. Ze heeft de allerkleinste onderbroekjes die er zijn en die zijn nog een beetje groot. Jasper had me uitgelegd dat meisjes geen pants dragen maar knickers. Olive wil haar knickers zelf aandoen, en de rest van haar kleren het liefst ook. En dus loopt ze een groot deel van de dag met alles binnenstebuiten en achterstevoren rond. Who cares?
Jasper is blij. En waarom ook niet? Hij heeft heel veel vriendjes, hij doet het zo goed op school, zit op zwemles en vliegt met zijn stepje zo van de skateramp. Vorige week waren we even in Nederland en kon Jasper ineens echt goed fietsen zonder zijwieltjes. And I didn't even practice! riep hij de hele tijd. Vandaag zijn we met zn drietjes Seaford ingefietst. Olive achterop bij mij en Jasper op zijn eigen fietsje. Ik was zo trots op hem, en Jasper moest er van glunderen. Toen we op de terugweg weer bijna bij de vijver waren, wilde hij wel van de heuvel naar beneden fietsen. Nee, dat leek me geen goed idee. We liepen met de fiets aan de hand naar beneden en het laatste stukje ging Jasper fietsen. Hij maakte meteen zo'n vaart en stuurde de verkeerde kant op, recht op de vijver af. Daar gaan we dan, dacht ik. Maar net voor zijn bandje het water raakte, wist Jasper zijn stuur om te gooien en de fiets te stoppen. Hij moest er even van huilen, maar het was eigenlijk vooral grappig. Ik zei toch dat ik wist hoe ik moest remmen, zei hij uiteindelijk.
Een korte update dan maar? Mijn piepkleine grote dochter van alweer bijna twee en een half, kan zo goed praten, lachen, zingen, dansen. En ze gaat sinds een paar weken op het potje! Haar vriendinnetje Sadie had het voorgedaan en Olive had verder geen uitleg nodig. Ze heeft de allerkleinste onderbroekjes die er zijn en die zijn nog een beetje groot. Jasper had me uitgelegd dat meisjes geen pants dragen maar knickers. Olive wil haar knickers zelf aandoen, en de rest van haar kleren het liefst ook. En dus loopt ze een groot deel van de dag met alles binnenstebuiten en achterstevoren rond. Who cares?
Jasper is blij. En waarom ook niet? Hij heeft heel veel vriendjes, hij doet het zo goed op school, zit op zwemles en vliegt met zijn stepje zo van de skateramp. Vorige week waren we even in Nederland en kon Jasper ineens echt goed fietsen zonder zijwieltjes. And I didn't even practice! riep hij de hele tijd. Vandaag zijn we met zn drietjes Seaford ingefietst. Olive achterop bij mij en Jasper op zijn eigen fietsje. Ik was zo trots op hem, en Jasper moest er van glunderen. Toen we op de terugweg weer bijna bij de vijver waren, wilde hij wel van de heuvel naar beneden fietsen. Nee, dat leek me geen goed idee. We liepen met de fiets aan de hand naar beneden en het laatste stukje ging Jasper fietsen. Hij maakte meteen zo'n vaart en stuurde de verkeerde kant op, recht op de vijver af. Daar gaan we dan, dacht ik. Maar net voor zijn bandje het water raakte, wist Jasper zijn stuur om te gooien en de fiets te stoppen. Hij moest er even van huilen, maar het was eigenlijk vooral grappig. Ik zei toch dat ik wist hoe ik moest remmen, zei hij uiteindelijk.
zondag, mei 02, 2010
Jasper
Aanstaande woensdag is het 5-5-2010 en wordt Jasper 5. Soms lijkt het alsof de tijd heel erg snel gaat (waar zijn bijvoorbeeld februari, maart en april gebleven?) maar het lijkt ook wel langer dan vijf jaar geleden dat de dokter dat kleine rode kreeftje omhoog hield. Jasper was er al heel veel jaren daarvoor, in mijn dromen en in mijn gedachten. Een blond jongetje op een stepje. Nu sjeest hij steeds ver voor me uit op dat stepje. Wachten op het hoekje, roep ik hem nog na. Als hij dan op dat hoekje netjes wacht dan zegt hij altijd: dat hoef je niet te zeggen mam, dat weet ik al. Jasper is bijna vijf en hij weet alles al. Zo lijkt het soms. Hij kan tot honderd tellen en nog veel verder. Googlepact noemt hij dat. Alles wat ontelbaar is heet googlepact. Ik vind het wel een mooi woord en ik heb het even gegoogled, maar het bestaat niet. Vroeger deden we altijd voor het slapen gaan een verhaaltje over hoe veel we van elkaar houden. Meer dan van alle huizen, alle fietsen in Holland, alle bloemetjes in de gele velden. Nu zegt Jasper: I love you mum, googlepact. Woensdag vieren we met een heus kinderfeestje in de tuin. Het wordt een piraten feestje en Jasper barst al bijna uit elkaar, zo leuk en spannend vindt hij het allemaal. En Adam en ik zijn er druk mee. Jasper krijgt een houten speelhuisje in de tuin, dat moet dinsdag opgezet worden zonder dat Jasper het ziet. Er moeten taarten gebakken worden, speurtochten voorbereid, party bags ingepakt, er moet getrakteerd worden op school, en alle moeders die nu nog mee gaan naar kinderfeestjes lusten misschien ook wel wat lekkers en een glaasje wijn. Jasper wordt vijf, en dat gaan we groot vieren.
donderdag, april 22, 2010
Groot
Iedere dag groeien Jasper & Olive een stukje groter. Jasper is de lucht ingeschoten en weet ineens van lego prachtige symmetrische raketten te bouwen. Hij tekent ineens heel anders en schrijft overal Jasper, Mum, Dad, Olive, aangevuld met steeds weer andere namen van mensen van wie hij houdt. Afgelopen zaterdag had hij zijn eerste zwemles. Samen met zijn beste vriend Theo. Allebei met hun mini zwembroek, badmuts en zwembril (verplicht). Ze moesten hup het water in, waarin ze echt niet konden staan, 'goed vasthouden aan de rand' zei de zwemjuf vrolijk. Jasper en Theo keken elkaar aan en besloten om toch maar niet in huilen uit te barsten. It was scary, zei Jasper later maar hij was ook trots want hij was het diepe bad ingesprongen, zonder bandjes of vleugeltjes, en was koppie ondergegaan, maar de juf had hem wel opgevangen. Victoria en ik moesten in een andere ruimte wachten, en daar stond ik met mijn neus tegen het raam naar mijn grote zoon te kijken. Ik vond het mooi. Dat hij leerde zwemmen, dat hij daar samen met zijn vriendje was en dus de wereld aankon, en dat hij de zwemjuf die hij nog nooit eerder had gezien durfde te vertrouwen.
En dan heb ik nog een dochter waar ik ook ongelooflijk trots op ben. Ze is zo gegroeid en ze kletst de hele dag de oren van mijn kop. Ze is mijn kleine wonderkind, dat ineens in volzinnen praat en de beste grappen kan maken. Steeds vaker laten we de buggy thuis en dan lopen we samen. Eergisteren waren we in Eastbourne om shorts te kopen voor Jasper's school uniform. Olive liep twee uur lang naast me en zei iedereen die langs liep vrolijk gedag. En wie nog een praatje met haar wilde, kon dat krijgen ook. Look, zei Olive, I got shorts for Jasper for school. Inmiddels is Olive geveld met waterpokken. Jasper had ze vorige week toen we op Terschelling waren en had zich er goed doorheen geslagen. Olive had vannacht koorts en was er een beetje ziek van. En zo gaan we vrolijk door. Er is altijd wel iets, maar het is ook altijd feest.
En dan heb ik nog een dochter waar ik ook ongelooflijk trots op ben. Ze is zo gegroeid en ze kletst de hele dag de oren van mijn kop. Ze is mijn kleine wonderkind, dat ineens in volzinnen praat en de beste grappen kan maken. Steeds vaker laten we de buggy thuis en dan lopen we samen. Eergisteren waren we in Eastbourne om shorts te kopen voor Jasper's school uniform. Olive liep twee uur lang naast me en zei iedereen die langs liep vrolijk gedag. En wie nog een praatje met haar wilde, kon dat krijgen ook. Look, zei Olive, I got shorts for Jasper for school. Inmiddels is Olive geveld met waterpokken. Jasper had ze vorige week toen we op Terschelling waren en had zich er goed doorheen geslagen. Olive had vannacht koorts en was er een beetje ziek van. En zo gaan we vrolijk door. Er is altijd wel iets, maar het is ook altijd feest.
vrijdag, maart 26, 2010
Praten
Sinds Olive kan praten, is het echt nooit meer stil hier in huis. Olive begon veel eerder dan Jasper te praten en plakte al heel snel woordjes achter elkaar. Nog steeds kan ik er heel verbaasd om zijn, dat zo'n klein meisje achterin de auto ineens zegt: mum, are we nearly there yet? Olive is ook heel duidelijk. Ze zegt: 'I not like that' of 'I like that' of 'I love that'. Een paar weken terug is ze op de creche begonnen. We noemen het 'playschool' en ze komt terug met hele verhalen. Was het leuk op playschool? vraag ik. 'Jah, I like playschool' zegt ze dan, om te vervolgen: I did cry, I did a little cry. Oh, waarom moest je huilen? vraag ik hoewel ik het antwoord al weet. I want mama stay in playschool, zegt Olive dan. Er is ook een boel dat ze niet weet, en dus is Olive's antwoord vaak: uhum, uhum? Dat kan ze wel tien keer zeggen, tot je het antwoord voorzegt. De nachten zijn ineens anders. Als Olive wakker wordt, dan roept ze: mum, mum!! En als ik dan naar haar toe ga en vraag wat er is, dan zegt ze heel stellig: I want mama stay in my bed. Als ik nee zeg, dan zet ze alsnog een grote huil in. Olive is graag bij mama en nog het liefst op mama's heup. Toen ze net geboren was zei iedereen: oh dat wordt daddy's little girl. Dat leek me prima, want ik had al een mama's kindje. Olive is gek op haar papa, maar nog steeds echt mama's little girl. Rond een uur of 4 heeft Olive wel genoeg van de dag, dan wil ze vastgehouden worden. En dus sta ik iedere avond in de keuken met twee kinderen. Olive zit boven op het aanrecht of op mijn heup en Jasper staat op zijn kruk, en is druk met groenten wassen en snijden. Jasper en Olive voeren ondertussen hele gesprekken met elkaar. Het is nooit meer stil in huis, maar ik kan wel vaker mijn mond houden en alleen maar luisteren naar die twee engelse stemmetjes.
maandag, maart 15, 2010
woensdag, maart 10, 2010
maandag, maart 08, 2010
Meisje Lief
Dank aan iedereen voor de lieve berichtjes en telefoontjes. Het gaat weer goed met Meisje Lief. Donderdag stelde de dokter vast dat Olive een longontsteking had en dat ze echt aan de peniciline moest. Dat hebben we toen gedaan en in de loop van de dag sloegen de medicijnen al aan en begon Olive weer een beetje te praten. Die avond kon ze weer wat beter ademhalen en hoestte en spuugde vervolgens een paar uur slijm op. Inmiddels kletst ze weer de oren van mn kop, is nog wel heel eenkennig en wil vooral veel vastgehouden worden, en begint weer een beetje te eten. Olive heeft niet zo veel vet te verliezen en dat kleine laagje wat we er met moeite aangekregen hadden, is er weer helemaal af. Haar lijfje is wat koud en haar botten zijn iets te zichtbaar, maar dat krijgen we er wel weer aan. Toen Olive opknapte, werd ik meteen ziek. Er is geen genade voor moeders, zelfs niet als ze een week non stop dag en nacht voor een ziek kind zorgen. Ik had ook niet anders verwacht. Olive had een week lang zo'n beetje in mijn gezicht gehoest. Maar we zijn weer bijna aan de andere kant, en dat moet ook wel want volgende week is Adam een week weg voor zijn werk, en moet ik het allemaal alleen doen.
dinsdag, maart 02, 2010
Ziek
Kleine Olive is zo ziek. Al sinds donderdagavond en er lijkt maar geen einde aan te komen. We zijn al twee keer bij de dokter geweest. Zondag bij de weekendarts die dacht dat het in de longen zat (ze moet zo hoesten en kan niet goed ademhalen) en maandag bij onze eigen huisarts die meer een ontstoken keel zag. Allebei zeiden ze: antibiotica. Maar hoe weet u nou dat het een bacterie is? vroeg ik beleefd. Nee dat wisten ze niet gaven beide doktoren toe. Meestal is het een virus, zeiden ze zelfs, in 80% van de gevallen. Maar soms is het toch een bacterie en met die antibiotica zou ze dan toch wat sneller beter zijn. Hoe veel sneller? wilde ik wel weten. Het kan wel een dag schelen. Maar ik ga mijn kind toch geen antibiotica geven zodat ze een dag eerder beter is?? Dat zei ik niet tegen de dokter, ik nam het flesje en de instructies aan en heb ze thuis weggezet. Olive is al heel lang aan het kwakkelen, en nu moet ze maar even echt heel ziek zijn en er hopelijk sterker weer uitkomen. En dus heb ik me overgegeven aan 24 uur zorgen. Olive slaapt vooral de hele dag, maar wordt dan steeds huilend wakker, piept, hoest en hoest en valt dan weer in slaap. Een paar keer per uur vul ik een klein spuitje met water en spuit dat voorzichtig in haar mond, dan snel speentje weer er in en hopen dat ze het doorslikt. Ze heeft keelpijn en ze weigert verder te drinken. Voor de school run heb ik de draagzak weer tevoorschijn getoverd. In de buggy zitten is een drama en in mijn armen slaapt ze gewoon weer verder. Het is een beetje alsof ik weer een klein babietje heb. In mijn armen in slaap. Wel een heel stoer babietje. Heb je pijn? vraag ik en dan zegt Olive alleen maar 'no pain'. Of ik zeg: hoe gaat het meisje? En dan zegt Olive met het allerkleinste piepstemmetje 'good'. Jasper weet niet zo goed wat hij er van moet maken. Olive kan niet lopen, niet eten, niet drinken, ze speelt niet en ze praat nauwelijks. Maar we komen er wel weer, hopelijk zonder de antibiotica. En dan gaan we allemaal heel gezond het voorjaar in.
zaterdag, februari 27, 2010
Okay
De afgelopen weken zijn zo druk geweest en er is nog even geen tijd om bij te komen. Eerst was Adam een week weg en de moeder van Adam een paar dagen hier, toen kwam mijn mama nog een paar dagen logeren en vervolgens gingen we een week op vakantie, daarna had Jasper nog een paar dagen vrij en kwamen opa en Coco nog een paar dagen. Jasper was inmiddels wat ziekjes geworden en zowel Olive en Jasper sliepen slecht. Deze week werkte ik hard om alles weer back to normal te krijgen. Mijn kinderen houden van een beetje regelmaat. Twee dagen en nachten was alles weer helemaal okee en toen werd Olive ziek en waren we weer terug bij af. Meisje had hoge koorts en lag de hele nacht naast me te brabbelen. Af en toe keek ze me verbaasd aan en zei: mum, what are we doing? We slapen Olive, antwoordde ik en dan zei Olive steeds: Okay. Ze kan zo mooi praten mijn kleine meisje, en okay is haar favoriete woordje. Maar ze is ook heel eenkennig en wil vooral de hele dag vastgehouden worden door mama. Jasper slaapt gelukkig weer goed. Hij heeft een nieuwe hobby: mama helpen met eten koken. Jasper roerde altijd al in pannen en vraagt al sinds hij kan praten: what would you like to eat? Dan kookte hij vervolgens allerlei pretend maaltijden. Maar tegenwoordig laat ik hem gewoon meehelpen in de keuken. Jasper haalt de groente uit de doos, wast alles netjes onder de kraan en mag met zijn eigen mes de groenten snijden. Dat laatste is het allerleukste en hij kan het nog goed ook. Vanavond hebben we samen pizza gemaakt. Het begint ons weekend ritueel te worden: Pizza picknick bij de open haard. Ik ben wel moe, maar het is ook okay.
dinsdag, februari 09, 2010
Sneeuw
Baby UK gaat een weekje naar de sneeuw. Of zoals Jasper het zegt: we are going to the mountains!!! We hebben Jasper een paar dagen eerder uit school gehaald, zodat hij dik anderhalve week vrij heeft. Heerlijk! School is the best, zegt hij zelf altijd. Maar ik heb hem toch het liefst bij ons. Over een week weer terug online met foto's uit de sneeuw.
donderdag, februari 04, 2010
woensdag, februari 03, 2010
dinsdag, februari 02, 2010
Twee
Olive's verjaardag was feest. Jasper vond het nog het leukst van iedereen. Hij mocht zaterdagavond opblijven om te helpen met de ballonnen en de slingers. Hij moest heel even slikken toen we Olive's kadootje alvast aan hem lieten zien (een heel stoer rose stepje) maar toen ik uitlegde dat Olive nu kadootjes krijgt, en hij op zijn verjaardag, toen zei hij heel groot: en op Olive's verjaardag mag ik langer opblijven om te helpen. Olive wist heel goed wat er aan de hand was. Het was feest en dat was voor haar. Ze klapte de hele dag in haar handjes en zong uit volle borst mee met alle happy birthdays. 's Ochtends, voordat het huis volstroomde met bezoek, had ze een uurtje geslapen. Maar om 4 uur 's middags was ze toch echt weer moe. Mum, zei ze, Sleep? Das goed, zei ik en zo sliep Olive een uur boven in haar grote bed, terwijl beneden de tent afgebroken werd door een boel kinderen en nog meer volwassenen. That's our girl, zeiden Adam en ik tegen elkaar. Olive doet niet aan drama, die gaat gewoon even liggen. Olive is twee en zegt volgens het boekje nee. Dat doet ze al maanden en ze zegt het zo leuk. Soms pakt ze met twee handen mijn gezicht vast en zegt: Mum? MUM? (hoor je me?)... No no no no NOOO! Ze moet er zelf ook om lachen, dat scheelt.
zondag, januari 24, 2010
Eten
Olive is bijna twee. We worden er een beetje emotioneel van hier in huis. Klein meisje wordt groot. Adam en ik zijn allebei ontzettend trots. Omdat ze zo leuk is. En zo grappig, en mooi, en lief. En omdat ze zo goed kan eten. Olive eet eindelijk drie maaltijden per dag, lekkere grote porties, en twee of drie appels tussendoor. Mét kaneel. En altijd een toetje. Het liefst jelly. Ze doet dan haar eigen variant op het Engelse liedje jelly on a plate met bijbehorend wiebel dansje. Wibble, wobble, wibble, wobble, jelly on a plate. Ik ben ook trots op ons, dat we nooit gezegd hebben: Olive die eet gewoon niet. Ja, sommige kinderen eten meer en sommige kinderen eten minder. Maar kinderen die niet eten, dat klopt gewoon niet. Daar moet je je nooit bij neer leggen. Ja het heeft lang geduurd, maar we zijn er wel gekomen. En hoewel Olive nog steeds geen negen kilo weegt, groeit ze wel rap de lucht in. En we zijn inmiddels ook gewend aan alle dingen die ze niet mag eten. Brood bakken we in de broodmachine zodat we zeker weten dat er geen melk of soya in zit. Koekjes en cake bakken we ook zelf. Chipjes mogen af en toe maar er is maar één zak in het hele schap waar geen melkpoeder in zit. En als we ergens heen gaan dan nemen we gewoon altijd wat mee voor Olive. Het is wel een gedoe, die allergieën, altijd de labels lezen en altijd navragen. Maar het gaat goed met Olive en dat is het enige dat telt. Vanmiddag liet ze me haar buikje zien. Het zat vol met eten en stak ver uit naar voren. Maar het was ook een zacht buikje en ik mocht er in prikken en op kriebelen. Vroeger mocht ik Olive's buik nooit aanraken. Dat deed te veel pijn. Olive is bijna twee en ik ga volgende week de grootste melkvrije taart aller tijden voor haar bakken.
dinsdag, januari 19, 2010
woensdag, januari 13, 2010
dinsdag, januari 12, 2010
Baby UK
Al bijna vijf jaar schrijf ik wekelijks op de Baby UK. Af en toe kijk en lees ik zelf terug, wat we vorig jaar deden rond deze tijd, en het jaar daarvoor. Ik heb de afgelopen jaren nooit fotoalbums bijgehouden, of in dagboeken geschreven. Maar ik heb wel mijn Baby UK blog en die zal me altijd dierbaar zijn. Nu Jasper groter wordt, is het moeilijker om over hem te schrijven. Niet omdat er geen verhalen zijn, er zijn alleen maar meer verhalen, maar omdat het gaat botsen met zijn... tja, wat is het woord... privacy? Alle dingen die ik op deze site geschreven heb, zijn dingen die ik ook aan hem zal vertellen als hij groot is, nu al vindt hij niks leuker dan luisteren naar verhaaltjes van toen hij een babietje was. Als we naar Brighton rijden dan wil hij altijd dat ik het huis aanwijs, waar we vroeger woonden. Het is de prachtige flat op marine parade, en dan zeg ik altijd: daar hadden papa en mama je voor het eerst mee naar huis genomen, toen je net uit mijn buik was. En dan zegt Jasper altijd enthousiast: I know mum, I know, I remember it. Niet dat de Baby UK opgeheven wordt. Er zijn nog genoeg verhalen die wel gedeeld kunnen worden. En Olive is er ook nog. Weer helemaal opgeknapt van misschien toch de mexicaanse griep. Ze is dik tien dagen ziek geweest, maar eet en slaapt weer en vier vlijmscherpe hoektandjes glinsteren in haar kleine bekkie. Eat, eat, zegt ze de hele dag. Heb je honger Olive? Hung, hung. En wat wil je eten? Daar is nu maar even één antwoord op. Olive wil appel, in stukjes gesneden met kaneel. Of zoals ze het zelf zegt: Ap, cut, cin. Het is het allerlekkerste wat er is en ze eet het met veel gusto: yum yum yum. Adam en ik kunnen geen genoeg krijgen van dat geluidje. Jasper wil ook graag kaneel, maar dan op zijn boterham met een beetje honing. Mijn kaneel kindjes, je kan ze voorlopig nog een beetje volgen op de Baby UK.
donderdag, januari 07, 2010
dinsdag, januari 05, 2010
Ziek
Na de kerst, weer thuis en in haar nieuwe bed, sliep Olive ineens de hele nacht door. Tot na zevenen 's ochtends. Ik had lang op dit moment gewacht en ik vond het mijn beste kerstkadootje allertijden. Olive is altijd een slechte slaper geweest. De eerste maanden omdat ze niet goed kon slikken en dus niet goed kon drinken. Daarna door die verdraaide melkallergie en toen we dat eindelijk aangepakt en onder controle hadden, door de soya intolerantie. Ik probeerde heel rustig te blijven onder al dat nachtwaken. Jasper was ook een slechte slaper geweest, en daar was ook op een dag een einde aan gekomen. Vier hele nachten sliep Olive zonder een traantje te laten en zonder mama te roepen. Toen was het oudjaar. Olive moest overgeven, begon te hoesten en lag om twaalf uur, slap in mijn armen. Happy new year! Die hele nacht lag ze naast me te hoesten en te woelen, een klein straalkacheltje van de hoge koorts. En zo gaat het nu al vijf nachten. Overdag is ze huilerig en wil alleen maar vastgehouden worden en 's nachts schiet haar temperatuur omhoog en hoest en huilt ze tot het weer morgen is. Is het de mexicaanse griep, swine flu genaamd in Engeland? Is het een 'gewone' griep of misschien een verkoudheid? Zijn het toch die laatste twee snijtandjes die maar niet door dat tandvlees willen snijden? Maakt het iets uit wat het is? Op de deur van het medische centrum hangen posters dat je vooral niet binnen moet komen als je griep verschijnselen vertoont. Er is een speciale hulplijn die je moet bellen om je tamiflu te krijgen, het anti-virus middel dat in Engeland wordt voorgeschreven tegen de mexicaanse griep. Maar het wordt sterk afgeraden om tamiflu aan kinderen te geven omdat de bijverschijnselen erger zijn dan de griep zelf. Ik vind het maar verwarrend die hele griep epidemie. Misschien is het wel gewoon van deze tijd om overal een labeltje op te plakken en gaan we vanaf nu ieder jaar een nieuwe griep in het leven roepen. Hoe dan ook, mijn dochter is beroerd en ik heb al vijf nachten niet geslapen. Dat geweldige kerstkado is me wel heel snel weer afgenomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)