vrijdag, september 29, 2006
dinsdag, september 26, 2006
Papa
Adam is een week naar Turkije om daar een cursus te geven dus ik heb het extra druk. Dat maakt me niet echt uit, wel was ik bang dat Jasper zn papa erg zou missen en dat dat weer slapeloze nachten op zou leveren. Maar tot nu toe, en we zijn al halverwege, gaat het goed. Vrijdag hadden we Adam naar het station in Lewes gebracht om hem uit te zwaaien. Het leek me belangrijk dat Jas echt zou zien dat papa wegging. De jongens gaven elkaar nog een grote knuffel maar toen Adam aanstalte maakte om echt te vertrekken, begon Jasper heel hard te huilen. Niet leuk. Maar vijf minuten later, in de auto op weg naar huis, zat Jas alweer vrolijk te kletsen. Nu klimt hij iedere dag even op zijn kleine stoeltje zodat hij bij de vensterbank kan en dan wijst hij naar de foto van papa. Hadadahada! Dan zeg ik: geef papa maar een kus Jasper, en dan pakt hij het lijstje en hoor je heel zachtjes: smak. Zaterdag is Adam er weer en ik zie nu al uit naar het snoetje van Jasper als hij papa weer ziet, dat wordt de biggest smile.
maandag, september 25, 2006
Zoet
Jasper is dol op zijn eten, en op de stukjes appel die hij tussendoor krijgt, of ander fruit, of een soepstengel. Heerlijk. Snoepjes of zoutjes daar doen we niet echt aan. Maar regel is wel: als wij het eten waar Jasper bij is dan mag Jasper het ook. Tja... Gisteren kwam een vriendinnetje op bezoek en toen ik in de supermarkt was dacht ik: kom ik koop een keer koekjes. Hobnobs. Digestives met een laagje pure chocola. Dus toen wij een koekje namen bij de thee kreeg Jasper een klein stukje van de mijne. Oh oh. Hij was er eerst helemaal stil van, kauwde er niet eens op maar liet het gewoon in zijn mondje smelten. Toen begon hij te glunderen van het lachen en te trappelen met zijn voetjes. Met zijn mond nog vol wees hij op het pak koekjes. Maar nee, ik vond het wel genoeg en zette de koekjes in de keuken. Jas kreeg nog een kruimel en leek het wel goed te vinden. Maar een paar minuten later stond hij voor me en begon aan mijn been te trekken. Moet ik komen kijken? vroeg ik. Jaaaaa knikte Jasper. Hij pakte mijn hand en nam me mee naar de keuken. Waar waren die verdraaide koekjes? Ik zag hoe zijn oogjes de keuken rondspeurden, tot hij ineens het pak zag staan op het aanrecht. Da!!!! wees hij. Nu is Jasper op de creche en ik heb even theepauze, ik ga snel die koekjes opeten voor hij weer thuis is.
vrijdag, september 22, 2006
Stil
Jasper gaat nog steeds twee ochtenden in de week naar de creche. De eerste weken moest hij 's ochtends huilen als ik hem achterliet, dan bleef ik altijd in de gang staan wachten tot hij weer stil was en dat duurde nooit lang. Toch vond ik het altijd vervelend. Inmiddels vindt hij het wel prima. Ik krijg nog een grote knuffel als we net binnen zijn maar dan moet hij aan de slag met vriendjes en speelgoed. Gisteren toen ik hem op ging halen, had ik een gesprekje met een van de leidsters. Huilt hij veel? vroeg ik haar want soms kan Jas als hij wat moe is of honger heeft in de zeurstand gaan en dan blijft hij huilen, zonder traantjes, tot er een bordje eten voor zijn neus staat of hij eindelijk zijn oogjes dicht kan doen. Maar nee, hij huilde helemaal nooit. Spelen doet hij wel graag, vooral met de kindjes die iets groter zijn, en dat doet hij heel goed. Het is zo'n lief kindje, zei het meisje van de creche, maar hij is wel heel erg stil. Praat hij thuis veel? vroeg ze. Nou niet met veel woorden, maar hij kletst in zijn eigen taaltje de oren van mijn kop. Op de creche heeft hij alleen een cheeky little smile, maar geluid maakt hij nauwelijks. Hij is een beetje verlegen, zei ze, maar hij heeft het duidelijk wel naar zijn zin. Vandaar dat hij op weg naar huis altijd in de praatstand gaat, dan komt alles er in een keer uit.
dinsdag, september 19, 2006
Mooi
Jasper is zo gegroeid en het is mooi om naar hem te kijken. Hij speelt zo anders, zo geconcentreerd. Vorige week heeft hij van een tante van Adam een auto gekregen waar hij op kan zitten. Er zitten allerlei knopjes aan en een echt sleuteltje en als je daar aan draait, hoor je: vroeeemmmmm. Kan niet beter. Eerst moet de kofferbak open en zoekt Jasper belangrijke dingetjes bij elkaar die hij mee moet nemen: zijn drinkbeker, mama's telefoon, de afstandsbediening van de televisie. Kofferbak dicht, zitten en wegwezen. Dat wegwezen gaat nog niet echt lekker want hij heeft nog niet helemaal door wat hij met zn beentjes moet doen. Maar gewoon het stuurtje vasthouden en aan de knopjes zitten is al zo leuk. Af en toe staat hij even op, doet het kofferbakje weer open, bekijkt even zijn spulletjes, neemt een slokje water, en gaat dan weer zitten. Helemaal tevreden.
woensdag, september 13, 2006
Held
Als Adam 's avonds thuis komt van zijn werk dan hoort Jasper vaak de motor al aankomen. Je zou er zo een tekenfilm van kunnen maken. Zijn oortjes gaan bijna omhoog als hij het geluid hoort, dan blijft hij even heel stil staan: zou het, zou het? En als Adam dan de oprit oprijdt dan rent Jas naar mij toe en klimt bijna omhoog zodat hij uit het raam kan kijken. Jaaaa, het is papa!!! Als een superheld wordt hij onthaald. Half in tranen, half lachend rent hij naar de deur, valt vaak over wat speelgoed, krabbelt weer op. Papa is weer thuis!! Adam moet eerst zijn helm af en dan zijn motorpak uit. Maar Jasper kan echt niet wachten, hij staat te wiebelen op zijn beentjes, armpjes al in de lucht. En dan kan er eindelijk geknuffeld worden en gespeeld. Jasper kijkt reuze trots. Papa is een held.
woensdag, september 06, 2006
Haar
Na de Pluismuis foto kreeg ik van verschillende kanten te horen: wanneer gaat de schaar in dat haar? Nou ja! Wij waren helemaal verontwaardigd. Why???! zei Adam alleen maar. De schaar zetten in dat prachtige blondwitte krullenpluis is nog even ondenkbaar. 'Curly Locks', zeggen we tegen Jas en 'Angel Fluff'. Als de zon op zijn krullen schijnt dan lijkt het wel witgoud. Dat is kostbaar, dat kan je niet zomaar afknippen! Toen ik vorige week in de wachtkamer van het medisch centrum in een tijdschriftje zat te bladeren, viel mijn oog op een pagina vol fotootjes van kleine jongetjes met lang haar. Kan dit??? was de vraag. De meningen waren verdeeld, zo veel mag duidelijk zijn. Maar van ons mag het haar van Jasper nog wel even doorgroeien. Een echt kapsel dat is voor later en dan zal zijn haar vast dikker worden en ook donkerder. Maar nu heeft hij nog even engelenpluis.
dinsdag, september 05, 2006
Alfriston
Wij wonen aan de rand van Seaford, heel dicht bij de velden vol schapen. En op vijf minuten afstand (met de auto dan) ligt Alfriston, een van de mooiste dorpjes van Engeland. Via een achtbaan landweggetje kom je er en het is altijd even worstelen om op het parkeerplaatsje te komen want de hoofdstraat is eigenlijk niet breed genoeg om verkeer van twee kanten te laten komen. Bijna dagelijks gaan Jasper en ik die kant op om te spelen op ons favoriete veldje. Eerst lopen we een stukje langs de rivier en kijken naar de eendjes die schuilen in het riet en dan wandelen we verder naar het oude kerkje. Hier komen geen auto's, en alle mensen die we tegenkomen zijn altijd even vriendelijk. Er ligt een reusachtig grasveld, omgeven met hele hoge bomen en kleine houten bankjes. Ideaal! Jasper heeft er eindeloos ruimte om rond te rennen, steeds weer een andere kant op want hij ziet een hond, of een vogel, of een stokje om mee te spelen. We spelen verstoppertje achter een boomstam en zitten samen op een bankje. Dat is het nieuwste van het nieuwste: zitten. Jasper kan eindelijk gewoon even zitten. Op zijn kleine stoeltje, bij mama op schoot of op een bankje bij het kerkje in Alfriston. Niet te lang want er is nog een hoop te ontdekken!
maandag, september 04, 2006
zaterdag, september 02, 2006
Ja we zijn er nog...
... En we blijven voorlopig even hier. Mijn plan om over twee weken met Jasper naar Nederland te komen, heb ik even voor me uit geschoven. Even rust in de tent. De afgelopen weken waren gezellig en druk. Veel bezoek, Adam een week weg en een week op vakantie. In zes weken waren we maar een dag of tien gewoon met zn drietjes thuis, en alleen die nachten sliep Jasper echt goed en at hij zijn bordje leeg. Niet dat Jasper het niet gezellig vond maar wie wil er nou slapen als oma er is? En het is toch wel belangrijk dat hij goed slaapt, ook voor mijn eigen sanity. Ik begon weer een beetje te slaapwandelen overdag. Inmiddels zijn we weer back to normal: Jasper slaapt weer de hele nacht en eet zijn vingertjes op bij alle pap en pasta en fruithapjes. Ja, de komende weken doen we het even rustig aan. Geen bezoek en geen reisjes. Adam moet nog wel een week naar Turkije voor zijn werk... echt normal zal het wel nooit helemaal worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)