Er is niet genoeg tranquillity thee in huis om mij nog tot rust te brengen. Jasper slaapt en ik heb de immigratiedienst gebeld, en de ambassade. Bij immigratie moest ik eerst een uitgebreid keuzemenu doorlopen, toen 10 minuten in de wacht en toen ik eindelijk iemand aan de telefoon had, kreeg ik een ander nummer dat ik moest bellen. Toen ik daar doorverbonden werd, werd ik weer terug verwezen naar het eerste nummer. Bij de Nederlandse ambassade kreeg ik alleen een bandje, vragen kunnen schriftelijk ingediend worden. Nu weet ik ongeveer zo veel: om 'indefinite leave to remain' te krijgen moet ik eerst een aanvraag indienen, dit duurt een half jaar, en als ik vervolgens die felbegeerde stempel in mijn paspoort krijg, duurt het nog drie jaar voordat mijn zoon recht heeft op een Engels paspoort. Als Adam en ik trouwen wordt Jasper meteen een British citizen, maar we hadden nou juist bedacht dat we niet willen trouwen. Om hem in mijn Nederlandse paspoort bij te laten schrijven, moet ik naar Londen met een stapel papieren én mijn kindje, en die stapel papieren heb ik niet compleet (ik voel me een beetje de vader van Otje). Ik heb namelijk geen erkenningsbewijs waarin staat dat Adam de vader van Jasper is, alleen een geboorteakte waar onze namen op staan, maar die schijnt eerst gelegaliseerd te moeten worden. Hemeltje. Ik geloof wel in de Europese eenwording, maar alleen binnen mijn gezin, de rest van Europa is één grote bureaucratische puinhoop!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten