Soms sta ik in gedachte nog even naast jouw bed op de intensive care, te wachten. Het is een jaar later nu, ik zit in een nieuw huis met uitzicht over zee, en pas nog maar net met mijn buik achter mijn bureau. Jij bent doodgegaan en het leven door.
Ik denk vaak aan je, maar nooit heel lang. Ik heb je een beetje weggestopt want er zit een kindje in mijn buik dat nu al veel aandacht nodig heeft. Toen ik mijn zwangerschapstest deed en er een + op het schermpje verscheen, heb ik jou als eerste het nieuws verteld. Het was zeven uur 's ochtends en Adam lag nog te slapen. Ik dacht dat je het wel zou waarderen als je de primeur had maar je bleef stil. Ik kon ook niet bedenken wat je er van zou vinden. Iedereen zei later dat je het 'Fantastisch!' gevonden had, en dat had je het waarschijnlijk ook.
Jij dacht altijd dat de dood een groot zwart gat zou zijn, en ik weet niet of je ook echt daar in gevallen bent, maar dat is wat er nu nog is: een berg herinneringen en een groot zwart gat. Ik kijk elke dag even naar jouw foto maar hou het nooit heel lang vol. Dag lieve Goof, dat ik je mis dat weet je wel.
xOn
ps. De weblog is eigenlijk voor jou, omdat jij altijd zei: je moet wel blijven schrijven. En wie weet, misschien is er wel internet in dat grote zwarte gat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten