Spelen

Jasper heeft een hele lading nieuw speelgoed gekregen met kerstmis. Maar zoals altijd speelt hij er nauwelijks mee. Er zijn zo veel andere dingen om mee te spelen, en ik laat hem en geniet op een afstandje. Gisteren was de steel van de stofzuiger een paard. Hij had het tussen zijn beentjes gestoken als een stokpaardje en riep de hele tijd: My horse, my horse. Na al dat geren kreeg het paard honger en dus haalde Jasper een pan uit de keuken en vulde die met steentjes van het strand. Eat my horse, eat. Daarna mocht het paard slapen onder de tafel, met een dekentje. De pan was inmiddels omgetoverd tot muziekinstrument en Jasper trommelde er op los met een plastic lepel. Ben je een muzikant Jasp, vroeg ik vanuit de keuken. Jasper knikte en rende even later naar de gang om zijn muts te pakken, die legde hij op de grond, zoals de straatmuzikanten in Lewes doen. Mai, mai, riep hij, give me a coin! En dus gaf ik mijn straatmuzikantje een muntje in zijn muts. Hij straalde helemaal en ik was zo trots op hem. En daarom een verzoek voor iedereen die het komende jaar nog deze kant op wil komen: neem alsjeblieft geen kadootjes mee. Kadootjes zijn voor verjaardagen en voor kerst en sinterklaas. We hebben al zo veel en Jasper speelt er zo weinig mee. Soms hoor je volwassenen sneren dat kinderen zo verwend zijn. Maar een kind ís niet verwend, een kind wórdt verwend. Jasper heeft in ieder geval niet veel meer nodig dan wat pannen en lepels. En dat willen Adam en ik graag zo houden.