En daar was hij dan. Het moment veel groter en veel kleiner dan we hadden kunnen bedenken. Alles wat we geleerd hadden vergeten en onbelangrijk, alle verwachtingen weg. Toen ik niet meer wist waar ik was en wat ik aan het doen was (een kind aan het baren!), hoorde ik ergens iemand zeggen 'c-section', een keizersnee. Mijn kindje zat al uren vast en het hartslagje zakte steeds verder. Mijn natural birth was al lang daarvoor met alle mogelijke interventies opgehouden. De ambulance had me van onze idyllische kraamkamer in Crowborough naar het ziekenhuis in Haywards Heath gebracht. (Mijn eigen ritje door hel, een half uur lang non stop persweeën, vastgegespt op een brancard, over hobbelige landweggetjes, Adam niet bij me.)
En toen was hij er ineens, net na 5 uur 's ochtends, toch nog op 5 mei en zei Adam: it's a boy! Het was Jasper, al die maanden al. Het streepje op de zwangerschapstest. Het kleine wezentje op de echo. Alle schopjes en hikjes waren allemaal van Jasper. En daarmee was alle pijn in één keer helemaal weg en vergeten. En ja hij is het mooiste kindje allertijden, onze zoon, Jasper Oliver.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten