Een verpleegster in het ziekenhuis zei tegen me: 'ik zou hem maar in zijn wiegje leggen, anders slaapt hij nog bij je in bed als hij tien is.' Jasper was net een dag oud. De andere vrouwen op zaal hadden hun kindje dag en nacht in het kleine doorzichtige wiegje. Ik niet. Ik wilde mijn kindje vasthouden, zijn huid tegen mijn huid. De borstvoeding is vanaf het begin heel goed gegaan en ik weet zeker dat dat daarmee te maken heeft. Nu zijn we thuis en ligt Jasper veel in zijn moses mandje te slapen. Maar 's nachts slaapt hij veel langer door als hij op een kussen tegen me aan ligt, en dat maakt het moeilijk. Is het beter om hem in zijn eigen bedje te laten slapen (wel bij ons op de kamer) of bij ons in bed? In het laatste geval krijgen we allemaal meer slaap en dat is ook weer goed voor mijn herstel van de keizersnee. Vannacht hebben we het maar half om half gedaan. Eerst dicht bij mama, daarna een paar uur in zijn eigen bedje en 's ochtends nog even bij papa.
(En om iedereen die bang is dat ik bovenop hem ga liggen gerust te stellen: ik kan me nog niet omdraaien in bed want daarvoor is mijn wond nog iets te vers.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten