Baby UK

Al bijna vijf jaar schrijf ik wekelijks op de Baby UK. Af en toe kijk en lees ik zelf terug, wat we vorig jaar deden rond deze tijd, en het jaar daarvoor. Ik heb de afgelopen jaren nooit fotoalbums bijgehouden, of in dagboeken geschreven. Maar ik heb wel mijn Baby UK blog en die zal me altijd dierbaar zijn. Nu Jasper groter wordt, is het moeilijker om over hem te schrijven. Niet omdat er geen verhalen zijn, er zijn alleen maar meer verhalen, maar omdat het gaat botsen met zijn... tja, wat is het woord... privacy? Alle dingen die ik op deze site geschreven heb, zijn dingen die ik ook aan hem zal vertellen als hij groot is, nu al vindt hij niks leuker dan luisteren naar verhaaltjes van toen hij een babietje was. Als we naar Brighton rijden dan wil hij altijd dat ik het huis aanwijs, waar we vroeger woonden. Het is de prachtige flat op marine parade, en dan zeg ik altijd: daar hadden papa en mama je voor het eerst mee naar huis genomen, toen je net uit mijn buik was. En dan zegt Jasper altijd enthousiast: I know mum, I know, I remember it. Niet dat de Baby UK opgeheven wordt. Er zijn nog genoeg verhalen die wel gedeeld kunnen worden. En Olive is er ook nog. Weer helemaal opgeknapt van misschien toch de mexicaanse griep. Ze is dik tien dagen ziek geweest, maar eet en slaapt weer en vier vlijmscherpe hoektandjes glinsteren in haar kleine bekkie. Eat, eat, zegt ze de hele dag. Heb je honger Olive? Hung, hung. En wat wil je eten? Daar is nu maar even één antwoord op. Olive wil appel, in stukjes gesneden met kaneel. Of zoals ze het zelf zegt: Ap, cut, cin. Het is het allerlekkerste wat er is en ze eet het met veel gusto: yum yum yum. Adam en ik kunnen geen genoeg krijgen van dat geluidje. Jasper wil ook graag kaneel, maar dan op zijn boterham met een beetje honing. Mijn kaneel kindjes, je kan ze voorlopig nog een beetje volgen op de Baby UK.