vrijdag, maart 26, 2010

Praten

Sinds Olive kan praten, is het echt nooit meer stil hier in huis. Olive begon veel eerder dan Jasper te praten en plakte al heel snel woordjes achter elkaar. Nog steeds kan ik er heel verbaasd om zijn, dat zo'n klein meisje achterin de auto ineens zegt: mum, are we nearly there yet? Olive is ook heel duidelijk. Ze zegt: 'I not like that' of 'I like that' of 'I love that'. Een paar weken terug is ze op de creche begonnen. We noemen het 'playschool' en ze komt terug met hele verhalen. Was het leuk op playschool? vraag ik. 'Jah, I like playschool' zegt ze dan, om te vervolgen: I did cry, I did a little cry. Oh, waarom moest je huilen? vraag ik hoewel ik het antwoord al weet. I want mama stay in playschool, zegt Olive dan. Er is ook een boel dat ze niet weet, en dus is Olive's antwoord vaak: uhum, uhum? Dat kan ze wel tien keer zeggen, tot je het antwoord voorzegt. De nachten zijn ineens anders. Als Olive wakker wordt, dan roept ze: mum, mum!! En als ik dan naar haar toe ga en vraag wat er is, dan zegt ze heel stellig: I want mama stay in my bed. Als ik nee zeg, dan zet ze alsnog een grote huil in. Olive is graag bij mama en nog het liefst op mama's heup. Toen ze net geboren was zei iedereen: oh dat wordt daddy's little girl. Dat leek me prima, want ik had al een mama's kindje. Olive is gek op haar papa, maar nog steeds echt mama's little girl. Rond een uur of 4 heeft Olive wel genoeg van de dag, dan wil ze vastgehouden worden. En dus sta ik iedere avond in de keuken met twee kinderen. Olive zit boven op het aanrecht of op mijn heup en Jasper staat op zijn kruk, en is druk met groenten wassen en snijden. Jasper en Olive voeren ondertussen hele gesprekken met elkaar. Het is nooit meer stil in huis, maar ik kan wel vaker mijn mond houden en alleen maar luisteren naar die twee engelse stemmetjes.

Geen opmerkingen: