Ziek

Kleine Olive is zo ziek. Al sinds donderdagavond en er lijkt maar geen einde aan te komen. We zijn al twee keer bij de dokter geweest. Zondag bij de weekendarts die dacht dat het in de longen zat (ze moet zo hoesten en kan niet goed ademhalen) en maandag bij onze eigen huisarts die meer een ontstoken keel zag. Allebei zeiden ze: antibiotica. Maar hoe weet u nou dat het een bacterie is? vroeg ik beleefd. Nee dat wisten ze niet gaven beide doktoren toe. Meestal is het een virus, zeiden ze zelfs, in 80% van de gevallen. Maar soms is het toch een bacterie en met die antibiotica zou ze dan toch wat sneller beter zijn. Hoe veel sneller? wilde ik wel weten. Het kan wel een dag schelen. Maar ik ga mijn kind toch geen antibiotica geven zodat ze een dag eerder beter is?? Dat zei ik niet tegen de dokter, ik nam het flesje en de instructies aan en heb ze thuis weggezet. Olive is al heel lang aan het kwakkelen, en nu moet ze maar even echt heel ziek zijn en er hopelijk sterker weer uitkomen. En dus heb ik me overgegeven aan 24 uur zorgen. Olive slaapt vooral de hele dag, maar wordt dan steeds huilend wakker, piept, hoest en hoest en valt dan weer in slaap. Een paar keer per uur vul ik een klein spuitje met water en spuit dat voorzichtig in haar mond, dan snel speentje weer er in en hopen dat ze het doorslikt. Ze heeft keelpijn en ze weigert verder te drinken. Voor de school run heb ik de draagzak weer tevoorschijn getoverd. In de buggy zitten is een drama en in mijn armen slaapt ze gewoon weer verder. Het is een beetje alsof ik weer een klein babietje heb. In mijn armen in slaap. Wel een heel stoer babietje. Heb je pijn? vraag ik en dan zegt Olive alleen maar 'no pain'. Of ik zeg: hoe gaat het meisje? En dan zegt Olive met het allerkleinste piepstemmetje 'good'. Jasper weet niet zo goed wat hij er van moet maken. Olive kan niet lopen, niet eten, niet drinken, ze speelt niet en ze praat nauwelijks. Maar we komen er wel weer, hopelijk zonder de antibiotica. En dan gaan we allemaal heel gezond het voorjaar in.