Twee

Olive's verjaardag was feest. Jasper vond het nog het leukst van iedereen. Hij mocht zaterdagavond opblijven om te helpen met de ballonnen en de slingers. Hij moest heel even slikken toen we Olive's kadootje alvast aan hem lieten zien (een heel stoer rose stepje) maar toen ik uitlegde dat Olive nu kadootjes krijgt, en hij op zijn verjaardag, toen zei hij heel groot: en op Olive's verjaardag mag ik langer opblijven om te helpen. Olive wist heel goed wat er aan de hand was. Het was feest en dat was voor haar. Ze klapte de hele dag in haar handjes en zong uit volle borst mee met alle happy birthdays. 's Ochtends, voordat het huis volstroomde met bezoek, had ze een uurtje geslapen. Maar om 4 uur 's middags was ze toch echt weer moe. Mum, zei ze, Sleep? Das goed, zei ik en zo sliep Olive een uur boven in haar grote bed, terwijl beneden de tent afgebroken werd door een boel kinderen en nog meer volwassenen. That's our girl, zeiden Adam en ik tegen elkaar. Olive doet niet aan drama, die gaat gewoon even liggen. Olive is twee en zegt volgens het boekje nee. Dat doet ze al maanden en ze zegt het zo leuk. Soms pakt ze met twee handen mijn gezicht vast en zegt: Mum? MUM? (hoor je me?)... No no no no NOOO! Ze moet er zelf ook om lachen, dat scheelt.