Eten

Olive is bijna twee. We worden er een beetje emotioneel van hier in huis. Klein meisje wordt groot. Adam en ik zijn allebei ontzettend trots. Omdat ze zo leuk is. En zo grappig, en mooi, en lief. En omdat ze zo goed kan eten. Olive eet eindelijk drie maaltijden per dag, lekkere grote porties, en twee of drie appels tussendoor. Mét kaneel. En altijd een toetje. Het liefst jelly. Ze doet dan haar eigen variant op het Engelse liedje jelly on a plate met bijbehorend wiebel dansje. Wibble, wobble, wibble, wobble, jelly on a plate. Ik ben ook trots op ons, dat we nooit gezegd hebben: Olive die eet gewoon niet. Ja, sommige kinderen eten meer en sommige kinderen eten minder. Maar kinderen die niet eten, dat klopt gewoon niet. Daar moet je je nooit bij neer leggen. Ja het heeft lang geduurd, maar we zijn er wel gekomen. En hoewel Olive nog steeds geen negen kilo weegt, groeit ze wel rap de lucht in. En we zijn inmiddels ook gewend aan alle dingen die ze niet mag eten. Brood bakken we in de broodmachine zodat we zeker weten dat er geen melk of soya in zit. Koekjes en cake bakken we ook zelf. Chipjes mogen af en toe maar er is maar één zak in het hele schap waar geen melkpoeder in zit. En als we ergens heen gaan dan nemen we gewoon altijd wat mee voor Olive. Het is wel een gedoe, die allergieën, altijd de labels lezen en altijd navragen. Maar het gaat goed met Olive en dat is het enige dat telt. Vanmiddag liet ze me haar buikje zien. Het zat vol met eten en stak ver uit naar voren. Maar het was ook een zacht buikje en ik mocht er in prikken en op kriebelen. Vroeger mocht ik Olive's buik nooit aanraken. Dat deed te veel pijn. Olive is bijna twee en ik ga volgende week de grootste melkvrije taart aller tijden voor haar bakken.