Laatst hoorde ik een babietje huilen, een heel klein lief huiltje. Haar moeder was er niet zo blij mee, ze zei de hele tijd: och wat ben je overstuur, stil maar stil maar. Ik was helemaal verbaasd. Dat kindje was toch niet overstuur? Het klonk nauwelijks als huilen. Toen Jasper net geboren was en we nog in het ziekenhuis waren, was hij altijd rustig als de andere babies huilden en als het dan eindelijk stil was op de zaal, begon mijn Jaspertje en dan huilde hij harder dan alle andere babies bij elkaar. Gelukkig huilt hij niet vaak en als hij huilt dan is er ook echt iets. Zoals nu. Ik heb hem een paar dagen terug 's avonds een paar keer een flesje gegeven met poedermelk. En net als de vorige keer, kreeg hij weer krampjes. Die houden pas op als alles er weer uit is, en daar wacht ik nu op. Ondertussen houd ik mijn mannetje heel veel vast en wieg hem in slaap en zing eindeloos zelfverzonnen liedjes over scheetjes en melk. Alles om hem stil te krijgen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten