Slapen

Er wordt veel geslapen in huize Seaford, alleen niet door mij. Nu, zes maanden na de geboorte van Olive, begint dat echt een beetje vermoeiend te worden. Olive doet het best goed. Ze drinkt meestal rond een uur of 11 een klein flesje, die geeft Adam meestal, en dan vaak 's nachts ook nog eentje. Die nachtfles laat ze nu steeds vaker zitten, soms is een beetje water of een speentje ook okee, maar soms schreeuwt ze nog: Méééééélk. Maar Olive wordt wel iedere ochtend rond half 6 even wakker. Niet om op te staan want dat is ook voor haar nog een beetje vroeg, maar om even te kletsen, huilen, draaien en woelen. Dan moet ik er vaak een paar keer uit, en dan slaapt ze nog een uurtje of twee door. En dan is Jasper er nog, die wordt sinds het vertrek van speenlief vaker wakker en roept dan mama. Mum, I need... en dan zijn er vele mogelijkheden. Een poepie, een beetje water, een knuffel, monk. En soms is hij bijdehand genoeg om om vier uur 's ochtends te stellen: Mum, I need a book. Tis goed met je, zeg ik dan. Maar nu Olive en Jasper in dezelfde kamer slapen, moet ik er ook nog voor zorgen dat ze niet van elkaar wakker worden. Tegen Jasper kan ik nog wel fluisteren: ssssshh, ander word je zussie wakker. Maar als Olive huilt moet ik haar wel meteen stil krijgen. Anders ben ik net beneden geweest om een flesje voor Olive te maken en is het meisje weer met een buikje vol melk in slaap gedoezeld en dan komt Jasper nog: Mum, I need some cold milk. In a bottle. Niet dat hij dat krijgt, maar toch... Vermoeiend!