Vooruit

Olive is on the move. Ze heeft het kruipen nog niet helemaal onder de knie maar schuift, sleurt en trekt zichzelf gewoon naar voren. Af en toe gaat ze even op handjes en knietjes, wipt driftig heen en weer en schuift dan weer verder. Ineens ziet ze overal speelgoed liggen en daar wil ze dan naartoe. Jasper is er een beetje van in de war. Toen Olive veilig in de box lag te spelen, had hij geen last van haar. Af en toe pakte hij een speeltje en gooide dat in de box voor Ollie. Voorzichtig Jasp, moest ik dan altijd zeggen, dat is wel een beetje scherp/klein/zwaar voor Olive. Nu het speelgoed niet meer naar Olive gebracht hoeft te worden maar Olive zelf naar het speelgoed gaat, krijg ik die zinnetjes ineens terug gekaatst. Noooo, roept Jasper in paniek als Olive een speeltje van haar grote broer in haar handjes krijgt. Mum, that is too sharp for her, probeert Jasper dan. Nee hoor Jasp, zeg ik, dat mag ze best even vasthouden. No mum, its too heavy, zegt Jasp. En zo verder. Als hij alles heeft geprobeerd en ik Olive toch haar gang laat gaan, dan zegt hij half in tranen: but I need it mum. Delen is niet makkelijk. En als ik Olive terug in de box leg, haalt Jasper altijd opgelucht adem. Dan is het huis weer even van hem. Een zusje is leuk, maar ze moet niet in de weg gaan lopen.