Oh kindje van mij! Dat dacht ik toen Jasper met alle andere kinderen de kerk in Seaford in kwam lopen. Het festijn was niet helemaal goed begonnen want ik had Jasper die middag wakker moeten maken omdat we anders te laat zouden komen. En Jasper wakker maken, is vragen om problemen. Een half uur lang huilde hij grote tranen en met heel veel moeite kreeg ik hem weer in de auto om naar de creche te rijden. Op de parkeerplaats wilde hij zijn schild niet om, totdat ik zei dat het een tas was en of Jasper die voor mama wilde dragen. Tuuuurlijk, knikte hij meteen. De kerk zat bomvol en alle kindjes moesten in hun prachtige outfits op het podium zitten op kleine stoeltjes. Dat ging allemaal goed. De leidster las een verhaal voor over de 'festive farm' en tussendoor kwamen alle bekende Engelse kinderliedjes langs. De kleintjes zongen mee en maakten alle bijbehorende bewegingen met hun handen. Niet mijn Jasper. Die had ontdekt waar mama stond en keek me de hele voorstelling met grote ogen aan. Mai, zag ik zijn mondje af en toe zeggen. Toen hij bij het schildpaddenlied naar voren moest komen met de andere schildpadden deed hij dat netjes, hoewel ik hem even zag twijfelen of hij niet beter naar me toe kon rennen. Daarna kwam de kerstman binnen en dat was voor veel kindjes te veel. Ook voor Jasper, die kwam op me afgestormd met grote tranen. Maar toen we weer thuis waren, wilde hij zijn schild niet meer af en zong uit volle borst en dan vooral over de schildpad die al het badwater op had gedronken... bubble bubble bubble.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten