Jasper is groot geworden. Groot, lief, mooi, sterk, klein kindje van mij. 's Nachts wordt hij soms nog wakker en dan heeft hij vaak gedroomd en zit met grote bange ogen in zijn bedje. Vannacht ook. Mai, Maaaaaai, schreeuwhuilde hij midden in de nacht. Hij kroop weg in mijn armen terwijl ik hem gerust probeerde te stellen en zo zaten we twintig minuten lang op de grote mand in zijn kamertje, terwijl de baby in de buik schopte en schopte. Ik was volmaakt gelukkig. Jasper dicht bij me, zo vertrouwd. De geur van zijn haartjes, zijn armpjes om mijn nek, de stof van zijn pyjamaatje, het geluid van zijn ademhaling. Alles. En dat kleine babietje in mijn buik dat schopt en trappelt. Een jongetje, denken we steeds, maar een meisje kan natuurlijk ook. Nog onbekend, maar toch al vertrouwd en onderdeel van ons gezin. Uiteindelijk legde ik Jasper weer terug, maar hij bleef bang en kwam uiteindelijk in het grote bed terecht. Tussen Adam en mij in. En zo sliepen we de rest van de nacht, met zijn vieren dicht tegen elkaar aan. Toen ik vanmorgen mijn ogen opendeed, was Jasper al wakker. Hij had me niet wakker gemaakt maar gewoon gewacht. Mai, zei hij zachtjes. Groot, lief, mooi, sterk, klein kindje van mij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten