Toen Jasper 5 weken was, hadden we een baby op bezoek van 16 weken: Milo. Adam en ik waren allebei in shock. Milo was geen baby, maar een reus. Een echt mini mensje met heel veel haar en een big smile. No way dat Jasper over 11 weken zo groot is, dachten we allebei. Dat leek gewoon onmogelijk. Inmiddels is Jasper 20 weken en hoewel hij niet het haar van Milo heeft, is hij wel zo groot geworden. Van maatje newborn, via 56 naar 62 op weg naar 68. Hij speelt ineens met dingetjes, houdt zijn hoofdje omhoog, kijkt heel eigenwijs de wereld in en 's ochtends ligt hij een half uur in zijn bed te kletsen voordat hij ons roept met een brul. Hij slaapt in een spijlenbedje, zijn mandje echt te klein, soms zelfs zonder wakker te worden 's nachts (niet íedere nacht, don't push your luck mama). En het allermooiste is dat hij echt kan lachen, giechelen, schaterlachen. Ik moet er soms van huilen zo wonderbaarlijk mooi vind ik hem. Huilen van geluk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten