Het is moederdag in Engeland en vanochtend moest ik even denken aan alle moeders die nachtenlang babietjes getroost en gevoed hebben. Met een mix van wanhoop en geluk. Melk, zweet en tranen. Mijn eigen Olive had om half 4 eindelijk haar buikje vol en toen werd haar broertje wakker. Mummy, mummy, huilde Jasper. Toen ik zijn kamertje in kwam, keek hij op met grote waterige ogen en zei: sing me a song mummy. En dus zong ik twinkle twinkle en keek hoe hij weer in slaap viel. Olive was ondertussen weer wakker geworden en sliep de rest van de nacht afwisselend in mijn armen en die van haar papa. En zo kwamen we weer een nacht door. Over een paar weken, maanden, jaren slapen we weer. En dan zeggen we: wat is de tijd snel gegaan, wat zijn de kinderen al groot. Dus laat mij nog maar even voeden, troosten, zingen. Op een dag ga ik het missen, al geloof ik dat nu niet altijd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten