Stil

Jasper gaat nog steeds twee ochtenden in de week naar de creche. De eerste weken moest hij 's ochtends huilen als ik hem achterliet, dan bleef ik altijd in de gang staan wachten tot hij weer stil was en dat duurde nooit lang. Toch vond ik het altijd vervelend. Inmiddels vindt hij het wel prima. Ik krijg nog een grote knuffel als we net binnen zijn maar dan moet hij aan de slag met vriendjes en speelgoed. Gisteren toen ik hem op ging halen, had ik een gesprekje met een van de leidsters. Huilt hij veel? vroeg ik haar want soms kan Jas als hij wat moe is of honger heeft in de zeurstand gaan en dan blijft hij huilen, zonder traantjes, tot er een bordje eten voor zijn neus staat of hij eindelijk zijn oogjes dicht kan doen. Maar nee, hij huilde helemaal nooit. Spelen doet hij wel graag, vooral met de kindjes die iets groter zijn, en dat doet hij heel goed. Het is zo'n lief kindje, zei het meisje van de creche, maar hij is wel heel erg stil. Praat hij thuis veel? vroeg ze. Nou niet met veel woorden, maar hij kletst in zijn eigen taaltje de oren van mijn kop. Op de creche heeft hij alleen een cheeky little smile, maar geluid maakt hij nauwelijks. Hij is een beetje verlegen, zei ze, maar hij heeft het duidelijk wel naar zijn zin. Vandaar dat hij op weg naar huis altijd in de praatstand gaat, dan komt alles er in een keer uit.