Alfriston

Wij wonen aan de rand van Seaford, heel dicht bij de velden vol schapen. En op vijf minuten afstand (met de auto dan) ligt Alfriston, een van de mooiste dorpjes van Engeland. Via een achtbaan landweggetje kom je er en het is altijd even worstelen om op het parkeerplaatsje te komen want de hoofdstraat is eigenlijk niet breed genoeg om verkeer van twee kanten te laten komen. Bijna dagelijks gaan Jasper en ik die kant op om te spelen op ons favoriete veldje. Eerst lopen we een stukje langs de rivier en kijken naar de eendjes die schuilen in het riet en dan wandelen we verder naar het oude kerkje. Hier komen geen auto's, en alle mensen die we tegenkomen zijn altijd even vriendelijk. Er ligt een reusachtig grasveld, omgeven met hele hoge bomen en kleine houten bankjes. Ideaal! Jasper heeft er eindeloos ruimte om rond te rennen, steeds weer een andere kant op want hij ziet een hond, of een vogel, of een stokje om mee te spelen. We spelen verstoppertje achter een boomstam en zitten samen op een bankje. Dat is het nieuwste van het nieuwste: zitten. Jasper kan eindelijk gewoon even zitten. Op zijn kleine stoeltje, bij mama op schoot of op een bankje bij het kerkje in Alfriston. Niet te lang want er is nog een hoop te ontdekken!