Papa

Adam is een week naar Turkije om daar een cursus te geven dus ik heb het extra druk. Dat maakt me niet echt uit, wel was ik bang dat Jasper zn papa erg zou missen en dat dat weer slapeloze nachten op zou leveren. Maar tot nu toe, en we zijn al halverwege, gaat het goed. Vrijdag hadden we Adam naar het station in Lewes gebracht om hem uit te zwaaien. Het leek me belangrijk dat Jas echt zou zien dat papa wegging. De jongens gaven elkaar nog een grote knuffel maar toen Adam aanstalte maakte om echt te vertrekken, begon Jasper heel hard te huilen. Niet leuk. Maar vijf minuten later, in de auto op weg naar huis, zat Jas alweer vrolijk te kletsen. Nu klimt hij iedere dag even op zijn kleine stoeltje zodat hij bij de vensterbank kan en dan wijst hij naar de foto van papa. Hadadahada! Dan zeg ik: geef papa maar een kus Jasper, en dan pakt hij het lijstje en hoor je heel zachtjes: smak. Zaterdag is Adam er weer en ik zie nu al uit naar het snoetje van Jasper als hij papa weer ziet, dat wordt de biggest smile.