Jondon

Alweer een dag of tien geleden waren Jasper en ik een dagje samen op stap. Het zal al tijden in de planning en toen mama een weekje hier was, konden we Olive met een gerust hart achter laten. We gingen naar Londen. Ook wel: Jondon. Op het kinderkanaal van de bbc is een programma waarin de skyline van Londen, met de thames, St Pauls, de Big Ben en de Ghurkin steeds terug komt. Het is een mooie skyline, op tv nog mooier omdat alles ingekleurd is met hele felle kleuren. Vroeger ging ik vaak naar Londen en dan wandelde ik van de Tate Modern naar Borough Market. Dat wilde ik nu weer doen, met mijn zoon. Jasper zag het helemaal zitten. En dus gingen we op zaterdagochtend eerst met de trein van Seaford naar Lewes, toen van Lewes naar London Victoria en vandaar zouden we de metro nemen naar het grote reuzenrad, the London Eye. Jasper zag de metro niet helemaal zitten. 'Mum, are we under the pavement?' vroeg hij met een piepstemmetje toen we de lange trappen afgelopen waren. Snel weer naar boven en met de taxi verder, dat was beter. Toen Jasper het reuzenrad zag, zei hij stellig: daar gaan we in. En waarom niet? En dus stapten we een half uur later aan boord en zagen Londen van heel hoog in de lucht. Het was feest. De rest van de dag keken we naar straattheater, aten we chocoladetaart en een groot bord spaghetti in een Italiaans restaurant. In de Tate schuilden we voor de regen en kreeg Jasper een eigen paraplu, wat achteraf het hoogtepunt van de dag bleek. Weer buiten scheen de zon weer, tot grote teleurstelling van Jasper. In de trein naar huis vroeg ik: vond je het leuk Jasp? Ja glunderde hij, het was lots of fun. En wat vond je van Londen? vroeg ik. Daar moest hij even over nadenken en uiteindelijk zei hij: It was very different. Wat bedoel je? vroeg ik een beetje verbaasd. It was nice, zei mijn kleine filosoof, Jondon is nice mum, but it has not got so many colours.