Griep

Vorig weekend waren we met alle Northcote-Greens in Suffolk voor de bruiloft van Adam's broer Jake en zijn lief Amanda. Het waren mooie dagen waar we allemaal volop van genoten. Er ging alleen een nare griep rond, en toen we maandag weer naar huis gingen, waren Olive en ik allebei ziek. Iedereen weet wel dat als we het over een griepje hebben, we meestal een verkoudheid hebben. Maar dit was anders. Dit was 24 uur per dag non stop hoesten, koorts, rillen, snot, hoofdpijn, en overal pijn. Ik weet altijd heel sterk te blijven want dat moet immers met twee kleine kinderen, maar dit keer was ik echt out. Ik kon letterlijk niet op mijn benen staan. En toen werden Jasper en Adam ook ziek. De rest van de week gaat de geschiedenis in als een zwarte week. Het logeerbed werd uitgeklapt voor Adam en Olive die de hele nacht moest hoesten en vastgehouden moest worden. Jasper lag met zijn warme zieke koorts lijf naast mij. Zijn hoesten ging steeds over in overgeven en dus zat ik de hele nacht overeind, zelf over de veertig graden, met een kotsend kind in mijn armen. Ik voelde me zo beroerd en nog was ik in de weer met emmertjes, koude washandjes en lepeltjes kinderparacetamol. En het wilde maar niet ophouden. Inmiddels zijn we een week verder en het einde komt in zicht. Olive is weer opgeknapt, Adam gaat morgen weer aan het werk, maar Jasper en ik hoesten nog steeds de longen uit ons lijf. Vroeger had ik wel eens een griepje en dat was dan eigenlijk een verkoudheid. Dan bleef ik een paar dagen thuis van werk, keek Ophrah Winfrey op de bank, las stapels tijdschriften en dronk potten vol kruidenthee. Maar nog nooit had ik echt griep. Laat staan een heel gezin met griep. Om snel te vergeten, en nooit te herhalen.