Smile

Adam moest vandaag werken en dus had ik een lange zondag met klein babietje en grote peuter voor de boeg. Ik had besloten om op pad te gaan. Naar Paradise Park om precies te zijn. Een dinosaurus-speelpark in Newhaven. We waren er nog nooit geweest maar ik zag het wel zitten: Adam zou ons afzetten, na afloop konden we naar de supermarkt lopen en vandaar de bus terug pakken naar Seaford. Appeltje, eitje. Dinosaur! Dinosaur! riep Jasper blij. Totdat we binnen waren en een reusachtige dinosaurus begon te brullen. Jasper brulde van angst en sprong een halve meter de lucht in van de schrik. Go home mummy, huilde hij. Maar er was, letterlijk, geen weg terug. We moesten langs de dinosaurus en het duurde twintig minuten voordat ik hem gerustgesteld had en uiteindelijk wist ik hem bovenop de kinderwagen te planten (nee ik mag nog niet tillen, maar het was een emergency!) en konden we verder. Dinosaur too noisy mummy, zei hij later heel tevreden, alsof er niks gebeurd was. Toen we later richting de supermarkt liepen, begon Olive te huilen. Jasper hing aan mijn been en zei: hold me mummy, hold me. En dus deed ik boodschappen met twee huilende kindjes, wist af te rekenen en belde uiteindelijk een taxi om ons naar huis te brengen. Taxi car, lachte Jasper tevreden toen we op de achterbank zaten. Olive was eindelijk in slaap gevallen. De chauffeur klaagde dat het toch wel erg gesteld was met moeders die een taxi naar huis namen na het boodschappen doen. Ik twijfelde of ik heel hard zou gaan huilen, maar besloot dat ik beter kon lachen. En dus glimlachte ik vriendelijk terug.