Op 31 januari, om 1.21 in de ochtend, kwam ze eindelijk mijn buik uit. Na een bevalling van bijna 24 uur die eindigde in wederom een keizersnede. (Zoals de vroedvrouw het zei: mijn lichaam was goed in het zwangerschaps-gedeelte en ook in het 'labouring' maar niet in het allerlaatste stukje. Mijn bekken te klein en de baby in een moeilijke positie. Ik had alles gegeven en uit alle macht geperst maar moest uiteindelijk mijn laatste beetje kracht gebruiken om een handtekening te zetten op het operatie-formulier) It's a girl, riep Adam toen ze een klein rose bundeltje boven het blauwe OK scherm hielden, maar dat ontging me helemaal. Het was een babietje, het huilde en het leefde en het was eindelijk uit mijn buik. My baby, huilde ik mee, totdat de chirurg me tot stilte maande want er moest nog een operatie uitgevoerd worden. Mijn buik bleek een slagveld met overal verklevingen en littekenweefsel van de vorige keizersnee en dat moest eerst opgeruimd worden. Pas toen Adam het kleine pakketje vast kon houden en aan me liet zien, vroeg ik wat het was. En ja het was echt een meisje. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Het was Olive. Dochter van Adam en Onneke. Zusje van Jasper.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten