Chaos

Negen uur 's ochtends. We zijn een paar uur wakker. Adam is aan het werk en Jasper, Olive en ik wennen langzaam aan ons nieuwe bestaan samen. Jasper heeft al in zijn broek geplast en daarna in zijn schone broek gepoept. Een groot glas sap is omgevallen op het kleed. Jaspers gezicht zit vol snot, af en toe veegt hij het met zijn mouw over zijn wang en daar blijft het zitten totdat ik tijd heb om een doekje te pakken en het af te vegen. Maar eerst moet Olive drinken, en daarna nog wat meer drinken en dan nog een beetje. Jasper huilt. Zijn auto sleutel is kwijt. My car key mummy, roept hij vanuit de andere kamer, my car key. Het is een rood plastic staafje met gaatjes er in, uit zijn nieuwe mecano doos, en het hangt aan een lintje. Het is een zeer belangrijke sleutel. Help me mummy, roept Jasper. Maar Olive ligt nog te drinken en dus geef ik vanaf de bank aanwijzingen. De sleutel is terecht en Jasper komt naar me toegerend om hem te laten zien, valt over zijn hengel en huilt, huilt, huilt. Jasper moet eerst getroost worden en dus moet Olive even wachten op haar volgende lading melk. Ze huilt haar kleine baby huiltje zo hard als ze kan. Het is chaos. En het is ook feest. Even later zit Jasper met een boek naast me, is Olive weer aangelegd en is iedereen tevreden. Het maakt niet uit dat het huis plakt van geknoeide appelsap, dat de muren vies zijn van kleine peuter handjes. Het maakt niet uit dat we nauwelijks slapen en dat we de hele dag in pyjama zijn. We zijn samen en we zijn compleet.