Mai

Maandenlang was ik mai. Vanaf het moment dat Jasper wat klanken kon maken, had hij me die naam gegeven. In het begin hoopte ik nog dat hij mama ging zeggen of mummy, maar het bleef mai. Ik raakte er snel aan gewend, en gehecht. Het was een lief woordje, mai, en het was Jaspers woordje voor mij. Hij zei het vaak, soms de hele dag door. Vragend, lachend, smekend, huilend maar altijd mai, mai, mai. My mai, zei hij vaak. Mama is van Jasper. En toen kwam Olive en was mama niet meer alleen van Jasper. Ergens in zijn hoofdje moet hij dat bedacht hebben want vanaf het moment dat hij Olive zag, zei hij: mummy. Als een echt Engels jongetje. Mai was niet meer. Ik moest er even aan wennen. Een paar keer vroeg ik aan Jasper: waar is mai? En dan wees hij nog wel naar me maar zei: mummy. In de loop van de maanden was ik ervan overtuigd geraakt dat ik altijd mai zou blijven, zoals de moeder van Adam moo is voor de jongens, en nu moomoo voor Jasper. Maar ik ben ook trots op mijn nieuwe titel. Ik ben mummy van Jasper én van Olive.