Na een maandje op en af ziek is Jasper ineens weer wat groter. Zijn haartjes zijn wat dikker, zijn lijfje is wat langer (en dunner) en zijn oogjes kunnen af en toe nog eigenwijzer staan. Als hij iets doet wat niet mag (in de koelkast om alle bakjes yoghurt open te maken, in de voorraadkast om een pak macaroni leeg te strooien) kijkt hij me heel tevreden aan. Mama, je kunt wel doen alsof je boos bent, maar ik weet dat je me toch de liefste vindt. 's Middags moeten we samen torens bouwen van zijn nieuwe lego blokken, en als ik kook moet Jas op het aanrecht naast me zitten zodat hij in alle pannen kan kijken. Hij schudt ineens veel vaker nee en meent het dan ook. Als ik dan mee ga schudden, begint hij te gieren van het lachen: dat mama dat ook kan! Vanmiddag wilde hij voor het eerst niet mee naar huis toen ik hem op ging halen van de creche. Hij zat met al zijn vriendjes op de vloer, allemaal een telefoon in de hand en schudde heel driftig: Nee.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten