Wennen

Vandaag hadden Jasper en ik ons eerste wenuurtje op de creche. Van 9 tot 10, best een uitdaging want dan is hij ook weer bijna toe aan een slaapje. Jas vond het heel gezellig: mama was aan het kletsen met de leidsters en er lag overal speelgoed. Maar toen liep ik naar de deur en daar kwamen de tranen. Ik had bedacht om stiekem weg te sluipen maar dat was niet gelukt. Toch maar snel gegaan en even in de gang staan wachten, na een halve minuut was het alweer stil. What to do? Boodschappen maar, even naar het postkantoor en naar Boots, maar zonder buggy en kindje ging dat allemaal veel sneller. Om tien voor tien stond ik weer voor de deur. Jasper ging net aan tafel voor zijn ochtendsnack. Hij had me nog niet gezien dus ik ging snel nog even de gang op, tot ik het echt niet meer kon houden. En toen ik heel voorzichtig mijn hoofd om de deur stak, was ik helemaal ontroerd. Daar zaten aan een hele lage tafel op hele lage houten stoeltjes zeven kleine kindjes. Net dwergjes. En aan het hoekje zat Jasper, te knabbelen op zijn soepstengel. Hij zat niet vast in zijn stoeltje en de leidsters zaten allemaal een paar meter verderop, maar hij was heel tevreden met zijn nieuwe vriendjes. Tot hij mij ineens zag, toen kwamen de tranen. Mam waar was je nou??? Dinsdag gaan we voor twee uurtjes en volgende week donderdag voor de 'echt'.