Lief

Laatst heb ik op een avond de hele Baby UK blog terug gelezen. Alle stukjes over dat lieve kleine babietje dat tevreden mijn melk dronk en dan met zijn hoofdje op mijn schouder sliep. Of in zijn kleine mandje. Ik zat er maar een beetje bij en keek er naar. En dat doe ik eigenlijk nog steeds. Ik denk nog steeds de hele dag: lief lief kindje. Hoewel hij nooit meer met zijn hoofdje op mijn schouder slaapt. Zelfs als hij tien keer achter elkaar naar de printer kruipt om aan de stekkers te trekken, en ik hem tien keer weer weg haal, vind ik hem nog steeds lief. Of als hij het deksel van de scan haalt en dan weer dicht slaat terwijl zijn andere handje er onder zit, zodat hij moet huilen maar het toch nog een keer moet doen. Als hij bellen gaat blazen terwijl hij aan het eten is en de nog niet zo lang geleden geverfde muur onder spettert. Als we net klaar zijn om naar buiten te gaan, jas aan, muts op, sjaal om en hij wéér een schone luier moet. Zelfs als hij om 6 uur 's ochtends klaarwakker is en nú pap wil. Dan nog vind ik hem het liefste kindje op de wereld. En helemaal als hij ma-ma-ma zegt en naar me toe komt gekropen om kusjes te geven op mijn neus en wang en kin. Grote natte zuigzoenen. Heel heel lief.