Eind augustus toen we voor het eerst in ons nieuwe huis waren, zat ik Jasper te voeden op de grond tussen grote stroken oud behang. Toen hij zijn melk op had en nog een beetje lag te doezelen in mijn armen, zong ik een liedje voor hem. When you're smiling, when you're smiling... the whole world smiles with you. En ineens begon hij te lachen, echt hardop. Een kleine baby schaterlach. Sinds die dag lacht Jasper eindeloos. Soms is het meer giechelen, soms glimlachen en soms echt schuddebuiken. Dan klinkt het na een tijdje bijna als huilen, omdat zijn buikje pijn doet van het lachen. Een paar dagen geleden heeft Adam met zijn digitale camera een klein filmpje gemaakt van zo'n lachbui. Het is te mooi voor woorden. Steeds als Jasper ligt te slapen moet ik het filmpje even zien. Dan staren Adam en ik naar het kleine schermpje achterop de camera en luisteren naar dat wonderbaarlijke geluid.
ps. En na kruipen en staan kan Jasper nu ook klimmen. De trap op. Helemaal naar boven. Met mama achter hem als vangnet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten