Op mijn nachtkastje ligt het boek: boeddhisme voor moeders. Ik had het al een keer gelezen toen ik zwanger was maar toen was alles nog een beetje verweggistan. Nu zeg ik soms hardop: prrreciesss!! als ik aan het lezen ben. Zo las ik bijvoorbeeld dat moeders van kindjes die slecht slapen, altijd omringd worden met moeders van kindjes die heel goed slapen. Precies! Jasper werd de eerste 5 maanden 's nachts nog minimaal een keer wakker om mama's melk te drinken. Daarna sliep hij een week of zes door, hield daar mee op toen we naar Nederland gingen en nu is hij alweer een tijdje aan het spoken 's nachts. Het is niks dramatisch; hij wordt even half wakker, meestal omdat hij in een hoek van zijn bedje terecht is gekomen en niet weet hoe verder, maar ik moet wel altijd even naar hem toe. Alle moeders die ik ken zeggen: oh nee, mijn kindje sliep al met drie maanden/zes weken/twee dagen door. Of: oh nee, mijn kindje slaapt gewoon door tot 8 uur 's ochtends. Good for you, denk ik dan. Gisteravond ben ik even op het internet gaan zoeken en daar las ik dat het heel gewoon is als baby's van acht maanden 's nachts wakker worden. Dat is eerder regel dan uitzondering. Niet te veel aandacht geven, dan gaat het vanzelf weer over. En de boeddhistische moeder geeft tips om innerlijke rust te vinden en om de humor van de situatie in te zien. Die rust kan ik meestal wel vinden, maar er om lachen...??
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten