Voor mijn (nog) ongeboren kleinkind

Lieve kleine,

Terwijl jij je koest houdt in het warme holletje
van je moeders buik, staan aan beide kanten van
de plas heel wat mensen van ongeduld te
trappelen tot het moment dat jij je niet langer
in kunt houden en, van pure nieuwsgierigheid,
deze wereld pardoes komt binnenvallen!

Laat ik je alvast maar vertellen dat je niet meer
terug kunt, voor het geval je dat zou willen,
(niet geheel ondenkbaar, gelet op de penibele staat
waarin onze wonderlijke planeet verkeert).

Sterker nog, er is zelfs al onmiddellijk volop werk
voor je aan de winkel. De mensheid zit verlegen
om je onschuld en kwetsbaarheid, smacht naar
de onvijandigheid van een nieuwe boreling,
heeft schreeuwend behoefte aan je gespeelde
onwetendheid van karma en van de prins geen
kwaad en zoekt troost bij een paar ons hulpeloos
wezen met een hart zo groot als het leven…

Wat zeg je?
Valt het je allemaal wat rauw op het dak, zo vlak
voor je geboorte? Trek je er vooral niks van aan,
lieve kleine, daarom heb ik het juist opgeschreven,
omdat m’n geheugen stilaan op een vergiet
begint te lijken en een gewaarschuwd mens
voor twee telt…

…en als je me later nodig hebt, weet je me vast
en zeker te vinden… tenminste: dat hoop ik!


kusje van je aanstaande grootvader